το ημερολογιο των μαγιας

το ημερολογιο των μαγιας

το ημερολογιο των μαγιας

η μυστηριωδης φυλη των djopas

Βουνά Bayankara - Ula. Σύνορα Κίνας και Θιβέτ. Μια ομάδα αρχαιολόγων διερευνά εξονυχιστικά ένα δίκτυο πολύπλοκων σπηλιών που συνδέονται μεταξύ τους με στοές όταν βρίσκεται μπροστά σε μια εντυπωσιακή ανακάλυψη. Μέσα στις σπηλιές βρίσκουν μια ατέλειωτη σειρά τάφων, ο ένας δίπλα από τον άλλον, όπου οι σκελετοί ανταποκρίνονται σε πλάσματα με ανώτερο ύψος 1,30 μ. και με ένα εκπληκτικό χαρακτηριστικό : υπερμεγέθη κρανία.
Οι πρώτες σκέψεις που ακολούθησαν ήταν να πρόκειται για ένα άγνωστο μέχρι εκείνη την στιγμή είδος πιθήκου. Ένας όμως από τους επικεφαλής της αποστολής, ο Κινέζος αρχαιολόγος Δρ. Chi Pu Tei, απέκλεισε αυτή την θεωρία, με το σκεπτικό ότι είναι αδιανόητο οι πίθηκοι να θάβονται ο ένας δίπλα στον άλλο !

Τα μέλη της αποστολής συνέχισαν την αναζήτηση και την εξερεύνηση των στοών, όταν μια δεύτερη έκπληξη ήρθε να προστεθεί στην προηγούμενη. Δίπλα από ένα θαμμένο σκελετό ένας μεγάλος πέτρινος δίσκος με μια τρύπα στο κέντρο του. Ο μισός ήταν θαμμένος στο έδαφος και ο υπόλοιπος ξεχώριζε πάνω από αυτό. Το δεύτερο αυτό εύρημα ήρθε να κορυφώσει το μυστήριο, για το τι τελικά ήταν όλο αυτό που είχαν ανακαλύψει. Γύρω από την τρύπα υπήρχε μια σπειροειδής χάραξη που στο πλαίσιό της ακτινοβολούσε, και που μια προσεκτικότερη ματιά έδειχνε ότι στο εσωτερικό της υπήρχε μια σειρά από γραφικούς χαρακτήρες ( σαν ιερογλυφικά ), που έδιναν την εντύπωση ενός κειμένου. Έκπληκτοι διαπιστώνουν ότι μαζί με κάθε νεκρό έχει θαφτεί και ένας τέτοιος δίσκος. Συνολικά ο αριθμός τους είναι 716 ! Παράλληλα, μέσα στις σπηλιές και πάνω στα πετρώματα βρέθηκαν πλήθος από χαράξεις συμβόλων και παραστάσεων πλανητών που περιέπλεξαν το μυστήριο. Φαίνεται ότι αυτοί που τις δημιούργησαν ήθελαν να αποδώσουν την κίνηση του ήλιου, της σελήνης καθώς και πλήθος άλλων ουράνιων σωμάτων που τα ένωναν μεταξύ τους με μια λεπτή χάραξη, προφανώς για να συμβολίσουν την αλληλεπίδρασή τους . Η αδυναμία επί 20 χρόνια να κατανοηθεί το τι ήταν αυτό που βρέθηκε ( τόσο οι σκελετοί όσο και οι δίσκοι ), ατόνησε το όποιο ενδιαφέρον γι΄ αυτήν την ανακάλυψη και οι δίσκοι περιέπεσαν συσσωρευμένοι σε μια γωνιά στο μουσείο του Πεκίνου. Το επόμενο όμως διάστημα ένας καθηγητής, ο Δρ. Tsum Um Nui, εργάστηκε σχολαστικά πάνω στους δίσκους, και όπως αργότερα ισχυρίστηκε πως εξετάζοντας τους περισσότερους από αυτούς και συνδέοντας με την δική του μέθοδο το περιεχόμενο τους, κατάφερε να αποκρυπτογραφήσει τα σύμβολα της ιερογλυφικής μορφής ( ίσως γραφής ), που βρίσκονταν μέσα στις αυλακώσεις. Ο Δρ. Tsum Um Nui ζήτησε το 1963 την άδεια από την Ακαδημία του Πεκίνου να δημοσιοποιήσει τα αποτελέσματα των ερευνών του, αλλά κάτι τέτοιο του απαγορεύτηκε. Δύο όμως χρόνια αργότερα, το 1965 δόθηκε η άδεια στον καθηγητή και στους τέσσερις συνεργάτες του να τα δημοσιοποιήσουν.

Η ανακοίνωσή τους εξέπληξε, καθώς αυτά ανάγουν σε μια ιστορία πριν 12000 χρόνια και κάνουν λόγο για το πέρασμα μια εξωγήινης φυλής από το πλανήτη μας, τους Dzopas και την αναγκαστική κατοίκησή της σ΄ αυτόν. Αρχικά , οι κάτοικοι της περιοχής πανικοβλήθηκαν στην θέα αυτών των άγνωστων εισβολέων που ήρθαν με ένα ιπτάμενο όχημα ξεπροβάλλοντας μέσα από τα σύννεφα οχήματα και πανικόβλητοι κατέφυγαν στις βαθιές σπηλιές των βουνών για να προφυλαχθούν. Μάλιστα μέσα στα κείμενα αναφερόταν ότι σε πολλές περιπτώσεις με την παρεξηγημένη αίσθηση του κινδύνου που νόμιζαν ότι διέτρεχαν οι ντόπιοι επιτέθηκαν και θανάτωσαν κάποιους από αυτούς. Με την πάροδο του χρόνου αντιλήφθηκαν ότι η παρουσία των ξένων δεν ήταν απειλή και αποδέχτηκαν την συνύπαρξη μαζί τους..

Οι δίσκοι " μιλούν " για την αιώνια καταδίκη που ένιωθαν για τους εαυτούς τους αυτοί οι επισκέπτες καθώς θωρούσαν δεδομένο ότι δεν θα είχαν ποτέ την δυνατότητα να γυρίσουν στον πλανήτη τους. ύστερα από την καταστροφή του οχήματος που επέβαιναν.

Οι ερευνητές δεν στάθηκαν μόνο στην αποκρυπτογράφηση των κειμένων των δίσκων, αλλά με συνεχής επισκέψεις στην περιοχή των βουνών Bayankara Ula, προσπάθησαν να συγκεντρώσουν - αν υπήρχαν - ανεξάρτητες πληροφορίες και στοιχεία για το αντικείμενο της αναζήτησής τους.. Και πράγματι. ακόμα και εκείνη την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ήταν σε γνώση των κατοίκων των χωριών που κρέμονταν στις πλαγιές των βουνών, ο μύθος για τα άγνωστα άτομα που ήρθαν από ψηλά. Το μακρινό παρελθόν δεν έσβησε τον μύθο για τα κοντά. αδύναμα, κίτρινου δέρματος πλάσματα που στην αρχή τρομοκράτησαν αλλά αργότερα έζησαν αρμονικά με τις άλλες φυλές των βουνών. Διακρίνονταν για την άσχημη έως απωθητική εμφάνισή τους, με κυριότερα χαρακτηριστικά, το πολύ μεγάλο κρανίο και τα πολύ κοντά σώματα. Και ήρθε η ανακάλυψη των σκελετών για να επιβεβαιώσει τα λεγόμενα του μύθου, και να δημιουργεί ουσιαστικά ερωτήματα για το αν πρέπει να αναφερόμαστε σε μύθο ή ένα ιστορικό γεγονός.

Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων από την ομάδα του Δρ. Tsum Um Nui ήρθε να ταράξει αρνητικά τα νερά στους επιστημονικούς κύκλους. Ο καθηγητής και η ομάδα του τέθηκαν στο περιθώριο, χλευάστηκαν και διαπομπεύτηκαν. Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο καθηγητής Tsum εγκατέλειψε την Κίνα και κατέφυγε στην Ιαπωνία όπου και πέθανε το 1965.

Το τέλος του καθηγητή Tsum δεν έκλεισε το θέμα παρά την αδιαφορία του Κινεζικού κατεστημένου. Σοβιετικού επιστήμονες είδαν τους δίσκους στο μουσείο της Κίνας, και ζήτησαν κάποιους από αυτούς να τους πάρουν στην Μόσχα για περισσότερες έρευνες και αναλύσεις. Η Κίνα δέχτηκε το αίτημα, έστειλε μερικούς από τους δίσκους ( προφανώς υπήρξε ανταλλαγή ευρημάτων ), και οι Σοβιετικοί προέβησαν σε σχολαστικές και λεπτομερείς έρευνες. Αφού προχώρησαν σε μια προσεκτική και λεπτομερή αποκόλληση όλων των ξένων σωμάτων που με την πάροδο των αιώνων " κάθισαν " πάνω στους δίσκους, τους τοποθέτησαν πάνω σε μια ειδική περιστρεφόμενη πλάκα.. Όπως καταγράφτηκε, οι δίσκοι άρχισαν να πάλλονται έντονα και να παράγουν ήχους με έναν ασυνήθιστο ρυθμό, κάτι που έδινε την εντύπωση ότι μέσα από τους δίσκους περνούσε ηλεκτρισμός. Μέρος των ερευνών και των πειραμάτων από τους Σοβιετικούς δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Σπούτκιν από τον Δρ. Vyatchslav Saizev, όπου μεταξύ των άλλων αναφέρει ότι οι δίσκοι των Dzopas πρέπει να ήταν μέρος ενός ευρύτερου ηλεκτρικού κυκλώματος άγνωστης χρήσης , και κάποια στιγμή εκτέθηκαν σε υψηλές τάσεις. στα πλαίσια της λειτουργίας του.

Ήταν αρκετοί οι ερευνητές που προσπάθησαν να εξετάσουν και να ερμηνεύσουν τους δίσκους των Dzopas, και να ανακαλύψουν το βαθύ παρελθόν αυτής της μυστηριώδους φυλής. Σκόνταφταν όμως σε αυτή την προσπάθειά τους, στο κομμουνιστικό καθεστώς της Κίνας και στο απομονωτισμό της επιστημονικής έρευνας, που ακολουθούσε και αυτή την μοναχική πορεία της χώρας σε όλες τις πτυχές της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής της ζωής.

Ανάμεσα στους επιστήμονες που ασχολήθηκαν (στα περιθώρια που τους άφηνε το καθεστώς και πάντα με βάση ότι το Κινεζικό επιστημονικό κατεστημένο έκανε τα πάντα τόσο για να διαψεύσει όσο και να εξαφανίσει τελείως τα ίχνη των δίσκων και της ανακάλυψης των σκελετών ), περιλαμβάνονται ο μηχανικός ο Αυστριακός μηχανικός Ερνεστ Βέγκερερ ( φωτογράφισε το 1974 δύο δίσκους στο μουσείο Μπάνπο στην πόλη Ζιάν), και ο Ελβετός συγγραφέας Εριχ Φον Νταίνεκεν , που μέσα από τα έργα του δίνει νέες διαστάσεις στην ήδη υπάρχουσα πίστη σε μεγάλη μερίδα των λαών, περί ύπαρξη άλλων κατοικημένων πλανητών και επίσκεψη κάποιων από τους κατοίκους τους στη γη. .

Μια σημαντική ανακάλυψη που συνδέθηκε άμεσα με την φυλή των Dzopas έγινε μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ο Άγγλος αρχαιολόγος Δρ. Κ.Ρ.΄Έβανς πήρε στα χέρια του μέσω του Πολωνού καθηγητή Λόλαντορφ έναν δίσκο από πέτρα ακτίνας 12 εκ. και πάχους 5 εκ. ( βρέθηκε στην Μυσώρη της Ινδίας ) κατασκευασμένος από σκληρότατο πέτρωμα και στη σπειροειδή χάραξη που είχε διέκρινε παραστάσεις, ανθρώπων, ερπετοειδών πλασμάτων, και μια σειρά γραμμάτων, μιας άγνωστης γραφής που θύμιζε όμως σε πολλά σημεία της διάφορες ελληνικές. Ο Πολωνός καθηγητής είπε στον Έβανς ότι η πέτρα αυτή προερχόταν από μια άγνωστη και μυστηριώδη φυλή που κατοικούσε στην οροσειρά; της Bayankara Ula, στα σύνορα της Κίνας με το Θιβέτ. .

Ο Έβανς, εντυπωσιασμένος και με μεγάλο πάθος για την έρευνα , και την αναζήτηση άγνωστων πολιτισμών ήταν από αυτούς που επισκέφτηκαν την περιοχή. Μετέβη σ' αυτή το 1947. Αν και είχε την υποστήριξη του 12 χρονου τότε Λάμα, που του έδωσε εφόδια και συνοδεία ανδρών, εγκαταλείφθηκε στην πορεία από αυτούς ,αλλά κατάφερε μόνος του, μέσα από αντιξοότητες και κακουχίες να φτάσει τον στόχο του και να αντικρίσει του κατοίκους αυτής την άγνωστης φυλής, σε απρόσιτα σημεία της οροσειράς. Κατοίκους που το ύψος τους έφτανε μόλις το 1,30 μ.

Ο Έβανς συμβίωσε για αρκετό διάστημα μαζί τους. έμαθε την γλώσσα τους σε τέτοιο βαθμό ώστε να μάθει πολλά για την ιστορία αυτής της φυλής, και να μπορέσει να ακούσει από τον θρησκευτικό της ηγέτη Lourgan La, για τα δύο ταξίδια που πραγματοποίησαν οι προγονοί τους από τον δικό τους πλανήτη στη γη. Το ένα πριν από 20.000 χρόνια, και το άλλο το 1014 μ,χ. Το δεύτερο ήταν και το μοιραίο γι' αυτούς, αφού η καταστροφή του διαστημόπλοιού τους, τους παγίδευσε για πάντα στην γη. Οι Ντζόπας αναβίωσαν στον βαθμό που μπόρεσαν τον πολιτισμό τους, και οι απόγονοί τους είναι οι σημερινοί κάτοικοι του χωριού. Ο Έβανς, που όταν ανέβαινε τις ψηλές οροσειρές για να φτάσει στο όνειρό του, αρχικά είχε τις επιφυλάξεις και τους προβληματισμούς του για αυτό που θα συναντούσε. Στον γυρισμό όμως και με τα όσα άκουσε και είδε στην διάρκεια αυτής της μοναδικής, συγκλονιστικής εμπειρίας του, είχε βαθιά πια μέσα του την πεποίθηση για την αλήθεια της ιστορίας και του παρελθόντος των Dzopas. Η διαφοροποίηση στις χρονικές στιγμές που πραγματοποιήθηκαν οι αποστολές των Dzopas στην γη, όπως ήξερε μέχρι εκείνη την ώρα ( και η αναφορά δύο αποστολών ), δεν κλόνισε αυτήν του την πεποίθηση, καθώς εκτίμησε ότι το μακρό χρονικό διάστημα που συνέβησαν ήταν πολύ πιθανό να έχει μπερδέψει τα γεγονότα στο πέρασμα τους από γενιά σε γενιά ( αυτή η διαφοροποίηση ήταν και η αιτία κάποιοι ερευνητές να μιλούν για δύο διαφορετικές φυλές) .

Τα όσα αφηγήθηκε ο Έβανς, αμφισβητήθηκαν έντονα και δεν ήταν λίγοι αυτοί που μίλησαν για προϊόν της φαντασίας του. Πάντως σε αναπάντητο ερώτημα εξακολουθεί να μένει η φωτογραφία που βρέθηκε μετά τον θάνατό του, ανάμεσα στα συγγράμματα του, που φαίνεται να εικονίζει ένα κοντόσωμο περίεργο ζευγάρι που το είχε σημειώσει σαν το βασιλικό ζεύγος της μυστηριώδους φυλής (ο άνδρας 1,20 μ. ψηλός περίπου και η γυναίκα 1,10).

Σε εργαστηριακό επίπεδο ο Εβανς χρησιμοποίησε σε μια σειρά πειραμάτων τον δίσκο, όπου έκπληκτος διαπίστωσε ότι αυτό το μυστηριώδες, ερχόμενο από το παρελθόν αντικείμενο ( η ηλικία του προσδιορίστηκε σε χιλιάδες χρόνια ), δεν είχε σταθερό βάρος αλλά αυτό αυξομειωνόταν με μια συχνότητα που έκλεινε κύκλο περίπου κάθε τρισήμισι ώρες. Τα συμπεράσματα αυτής της έρευνας δημοσιεύτηκαν 4 χρόνια μετά το θάνατο του, το 1978, σε μια μελέτη υπό το τίτλο " Η εξορία των θεών του ήλιου ".

Το μυστήριο της φυλής των Dzopas, εξακολουθεί να παραμένει και αυτό διότι στην ανθρωπογεωγραφία της Κινεζικής επικράτειας, η φυλή αυτή φαίνεται σαν να μην υπάρχει. Αυτό όμως δεν σημαίνει άρνηση και αποκλεισμό της ύπαρξή της από τους ερευνητές, καθώς δεν είναι η μόνη φυλή που από την πλευρά της Κινεζικής κυβέρνησης τυγχάνει για λόγους εθνολογικούς αυτής της αντιμετώπισης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ανακάλυψη μόλις το 1995 μια ανύπαρκτης και άγνωστης μέχρι εκείνη την στιγμή φυλής με πληθυσμό 120 ατόμων και με ύψος 0,65 έως 1 μέτρο. Και αυτή η φυλή βρέθηκε στο ίδια περιοχή που φαίνεται να ζουν και οι απόγονοι των Dzopaz. Την οροσειρά Bayankara- Ula.

Αν και oi ανθρώπινες δραστηριότητες έχουν απλωθεί σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, τις θάλασσες, τα ψηλά βουνά, τις ερήμους, τα βαθιά δάση, τις αφιλόξενες ζούγκλες και τα απομακρυσμένα νησιά, εν τούτοις οι ερευνητές επιστήμονες και ανθρωπολόγοι, βρίσκονται πολύ συχνά απέναντι σε εκπληκτικές ανακαλύψεις. Άγνωστες φυλές, διαφορετικοί άνθρωποι, ξεχωριστοί πολιτισμοί, που πολλοί από αυτούς κρύβουν ερμητικά κλεισμένα και ασφυκτικά φυλαγμένα τα μυστικά τους. Μυστικά που αν κάποια στιγμή αποκρυπτογραφηθούν, ίσως αλλάξει όλη η γνώση για την ιστορία της ανθρωπότητας και την ιστορία του πλανήτη μας όπως την ξέραμε μέχρι τώρα. Ίσως η μυστηριώδης φυλή των Dzopas αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς κρίκους σε αυτή την εξέλιξη, και ταυτόχρονα την πιστοποίηση για την ύπαρξη και ενός ακόμα είδους ευφυούς πλάσματος πάνω στον πλανήτη μας. Που συμβιώνει δίπλα μας, μαζί μας, για χιλιάδες χρόνια...

η μυστηριωδης φυλη των djopas

Βουνά Bayankara - Ula. Σύνορα Κίνας και Θιβέτ. Μια ομάδα αρχαιολόγων διερευνά εξονυχιστικά ένα δίκτυο πολύπλοκων σπηλιών που συνδέονται μεταξύ τους με στοές όταν βρίσκεται μπροστά σε μια εντυπωσιακή ανακάλυψη. Μέσα στις σπηλιές βρίσκουν μια ατέλειωτη σειρά τάφων, ο ένας δίπλα από τον άλλον, όπου οι σκελετοί ανταποκρίνονται σε πλάσματα με ανώτερο ύψος 1,30 μ. και με ένα εκπληκτικό χαρακτηριστικό : υπερμεγέθη κρανία.
Οι πρώτες σκέψεις που ακολούθησαν ήταν να πρόκειται για ένα άγνωστο μέχρι εκείνη την στιγμή είδος πιθήκου. Ένας όμως από τους επικεφαλής της αποστολής, ο Κινέζος αρχαιολόγος Δρ. Chi Pu Tei, απέκλεισε αυτή την θεωρία, με το σκεπτικό ότι είναι αδιανόητο οι πίθηκοι να θάβονται ο ένας δίπλα στον άλλο !

Τα μέλη της αποστολής συνέχισαν την αναζήτηση και την εξερεύνηση των στοών, όταν μια δεύτερη έκπληξη ήρθε να προστεθεί στην προηγούμενη. Δίπλα από ένα θαμμένο σκελετό ένας μεγάλος πέτρινος δίσκος με μια τρύπα στο κέντρο του. Ο μισός ήταν θαμμένος στο έδαφος και ο υπόλοιπος ξεχώριζε πάνω από αυτό. Το δεύτερο αυτό εύρημα ήρθε να κορυφώσει το μυστήριο, για το τι τελικά ήταν όλο αυτό που είχαν ανακαλύψει. Γύρω από την τρύπα υπήρχε μια σπειροειδής χάραξη που στο πλαίσιό της ακτινοβολούσε, και που μια προσεκτικότερη ματιά έδειχνε ότι στο εσωτερικό της υπήρχε μια σειρά από γραφικούς χαρακτήρες ( σαν ιερογλυφικά ), που έδιναν την εντύπωση ενός κειμένου. Έκπληκτοι διαπιστώνουν ότι μαζί με κάθε νεκρό έχει θαφτεί και ένας τέτοιος δίσκος. Συνολικά ο αριθμός τους είναι 716 ! Παράλληλα, μέσα στις σπηλιές και πάνω στα πετρώματα βρέθηκαν πλήθος από χαράξεις συμβόλων και παραστάσεων πλανητών που περιέπλεξαν το μυστήριο. Φαίνεται ότι αυτοί που τις δημιούργησαν ήθελαν να αποδώσουν την κίνηση του ήλιου, της σελήνης καθώς και πλήθος άλλων ουράνιων σωμάτων που τα ένωναν μεταξύ τους με μια λεπτή χάραξη, προφανώς για να συμβολίσουν την αλληλεπίδρασή τους . Η αδυναμία επί 20 χρόνια να κατανοηθεί το τι ήταν αυτό που βρέθηκε ( τόσο οι σκελετοί όσο και οι δίσκοι ), ατόνησε το όποιο ενδιαφέρον γι΄ αυτήν την ανακάλυψη και οι δίσκοι περιέπεσαν συσσωρευμένοι σε μια γωνιά στο μουσείο του Πεκίνου. Το επόμενο όμως διάστημα ένας καθηγητής, ο Δρ. Tsum Um Nui, εργάστηκε σχολαστικά πάνω στους δίσκους, και όπως αργότερα ισχυρίστηκε πως εξετάζοντας τους περισσότερους από αυτούς και συνδέοντας με την δική του μέθοδο το περιεχόμενο τους, κατάφερε να αποκρυπτογραφήσει τα σύμβολα της ιερογλυφικής μορφής ( ίσως γραφής ), που βρίσκονταν μέσα στις αυλακώσεις. Ο Δρ. Tsum Um Nui ζήτησε το 1963 την άδεια από την Ακαδημία του Πεκίνου να δημοσιοποιήσει τα αποτελέσματα των ερευνών του, αλλά κάτι τέτοιο του απαγορεύτηκε. Δύο όμως χρόνια αργότερα, το 1965 δόθηκε η άδεια στον καθηγητή και στους τέσσερις συνεργάτες του να τα δημοσιοποιήσουν.

Η ανακοίνωσή τους εξέπληξε, καθώς αυτά ανάγουν σε μια ιστορία πριν 12000 χρόνια και κάνουν λόγο για το πέρασμα μια εξωγήινης φυλής από το πλανήτη μας, τους Dzopas και την αναγκαστική κατοίκησή της σ΄ αυτόν. Αρχικά , οι κάτοικοι της περιοχής πανικοβλήθηκαν στην θέα αυτών των άγνωστων εισβολέων που ήρθαν με ένα ιπτάμενο όχημα ξεπροβάλλοντας μέσα από τα σύννεφα οχήματα και πανικόβλητοι κατέφυγαν στις βαθιές σπηλιές των βουνών για να προφυλαχθούν. Μάλιστα μέσα στα κείμενα αναφερόταν ότι σε πολλές περιπτώσεις με την παρεξηγημένη αίσθηση του κινδύνου που νόμιζαν ότι διέτρεχαν οι ντόπιοι επιτέθηκαν και θανάτωσαν κάποιους από αυτούς. Με την πάροδο του χρόνου αντιλήφθηκαν ότι η παρουσία των ξένων δεν ήταν απειλή και αποδέχτηκαν την συνύπαρξη μαζί τους..

Οι δίσκοι " μιλούν " για την αιώνια καταδίκη που ένιωθαν για τους εαυτούς τους αυτοί οι επισκέπτες καθώς θωρούσαν δεδομένο ότι δεν θα είχαν ποτέ την δυνατότητα να γυρίσουν στον πλανήτη τους. ύστερα από την καταστροφή του οχήματος που επέβαιναν.

Οι ερευνητές δεν στάθηκαν μόνο στην αποκρυπτογράφηση των κειμένων των δίσκων, αλλά με συνεχής επισκέψεις στην περιοχή των βουνών Bayankara Ula, προσπάθησαν να συγκεντρώσουν - αν υπήρχαν - ανεξάρτητες πληροφορίες και στοιχεία για το αντικείμενο της αναζήτησής τους.. Και πράγματι. ακόμα και εκείνη την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ήταν σε γνώση των κατοίκων των χωριών που κρέμονταν στις πλαγιές των βουνών, ο μύθος για τα άγνωστα άτομα που ήρθαν από ψηλά. Το μακρινό παρελθόν δεν έσβησε τον μύθο για τα κοντά. αδύναμα, κίτρινου δέρματος πλάσματα που στην αρχή τρομοκράτησαν αλλά αργότερα έζησαν αρμονικά με τις άλλες φυλές των βουνών. Διακρίνονταν για την άσχημη έως απωθητική εμφάνισή τους, με κυριότερα χαρακτηριστικά, το πολύ μεγάλο κρανίο και τα πολύ κοντά σώματα. Και ήρθε η ανακάλυψη των σκελετών για να επιβεβαιώσει τα λεγόμενα του μύθου, και να δημιουργεί ουσιαστικά ερωτήματα για το αν πρέπει να αναφερόμαστε σε μύθο ή ένα ιστορικό γεγονός.

Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων από την ομάδα του Δρ. Tsum Um Nui ήρθε να ταράξει αρνητικά τα νερά στους επιστημονικούς κύκλους. Ο καθηγητής και η ομάδα του τέθηκαν στο περιθώριο, χλευάστηκαν και διαπομπεύτηκαν. Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο καθηγητής Tsum εγκατέλειψε την Κίνα και κατέφυγε στην Ιαπωνία όπου και πέθανε το 1965.

Το τέλος του καθηγητή Tsum δεν έκλεισε το θέμα παρά την αδιαφορία του Κινεζικού κατεστημένου. Σοβιετικού επιστήμονες είδαν τους δίσκους στο μουσείο της Κίνας, και ζήτησαν κάποιους από αυτούς να τους πάρουν στην Μόσχα για περισσότερες έρευνες και αναλύσεις. Η Κίνα δέχτηκε το αίτημα, έστειλε μερικούς από τους δίσκους ( προφανώς υπήρξε ανταλλαγή ευρημάτων ), και οι Σοβιετικοί προέβησαν σε σχολαστικές και λεπτομερείς έρευνες. Αφού προχώρησαν σε μια προσεκτική και λεπτομερή αποκόλληση όλων των ξένων σωμάτων που με την πάροδο των αιώνων " κάθισαν " πάνω στους δίσκους, τους τοποθέτησαν πάνω σε μια ειδική περιστρεφόμενη πλάκα.. Όπως καταγράφτηκε, οι δίσκοι άρχισαν να πάλλονται έντονα και να παράγουν ήχους με έναν ασυνήθιστο ρυθμό, κάτι που έδινε την εντύπωση ότι μέσα από τους δίσκους περνούσε ηλεκτρισμός. Μέρος των ερευνών και των πειραμάτων από τους Σοβιετικούς δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Σπούτκιν από τον Δρ. Vyatchslav Saizev, όπου μεταξύ των άλλων αναφέρει ότι οι δίσκοι των Dzopas πρέπει να ήταν μέρος ενός ευρύτερου ηλεκτρικού κυκλώματος άγνωστης χρήσης , και κάποια στιγμή εκτέθηκαν σε υψηλές τάσεις. στα πλαίσια της λειτουργίας του.

Ήταν αρκετοί οι ερευνητές που προσπάθησαν να εξετάσουν και να ερμηνεύσουν τους δίσκους των Dzopas, και να ανακαλύψουν το βαθύ παρελθόν αυτής της μυστηριώδους φυλής. Σκόνταφταν όμως σε αυτή την προσπάθειά τους, στο κομμουνιστικό καθεστώς της Κίνας και στο απομονωτισμό της επιστημονικής έρευνας, που ακολουθούσε και αυτή την μοναχική πορεία της χώρας σε όλες τις πτυχές της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής της ζωής.

Ανάμεσα στους επιστήμονες που ασχολήθηκαν (στα περιθώρια που τους άφηνε το καθεστώς και πάντα με βάση ότι το Κινεζικό επιστημονικό κατεστημένο έκανε τα πάντα τόσο για να διαψεύσει όσο και να εξαφανίσει τελείως τα ίχνη των δίσκων και της ανακάλυψης των σκελετών ), περιλαμβάνονται ο μηχανικός ο Αυστριακός μηχανικός Ερνεστ Βέγκερερ ( φωτογράφισε το 1974 δύο δίσκους στο μουσείο Μπάνπο στην πόλη Ζιάν), και ο Ελβετός συγγραφέας Εριχ Φον Νταίνεκεν , που μέσα από τα έργα του δίνει νέες διαστάσεις στην ήδη υπάρχουσα πίστη σε μεγάλη μερίδα των λαών, περί ύπαρξη άλλων κατοικημένων πλανητών και επίσκεψη κάποιων από τους κατοίκους τους στη γη. .

Μια σημαντική ανακάλυψη που συνδέθηκε άμεσα με την φυλή των Dzopas έγινε μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ο Άγγλος αρχαιολόγος Δρ. Κ.Ρ.΄Έβανς πήρε στα χέρια του μέσω του Πολωνού καθηγητή Λόλαντορφ έναν δίσκο από πέτρα ακτίνας 12 εκ. και πάχους 5 εκ. ( βρέθηκε στην Μυσώρη της Ινδίας ) κατασκευασμένος από σκληρότατο πέτρωμα και στη σπειροειδή χάραξη που είχε διέκρινε παραστάσεις, ανθρώπων, ερπετοειδών πλασμάτων, και μια σειρά γραμμάτων, μιας άγνωστης γραφής που θύμιζε όμως σε πολλά σημεία της διάφορες ελληνικές. Ο Πολωνός καθηγητής είπε στον Έβανς ότι η πέτρα αυτή προερχόταν από μια άγνωστη και μυστηριώδη φυλή που κατοικούσε στην οροσειρά; της Bayankara Ula, στα σύνορα της Κίνας με το Θιβέτ. .

Ο Έβανς, εντυπωσιασμένος και με μεγάλο πάθος για την έρευνα , και την αναζήτηση άγνωστων πολιτισμών ήταν από αυτούς που επισκέφτηκαν την περιοχή. Μετέβη σ' αυτή το 1947. Αν και είχε την υποστήριξη του 12 χρονου τότε Λάμα, που του έδωσε εφόδια και συνοδεία ανδρών, εγκαταλείφθηκε στην πορεία από αυτούς ,αλλά κατάφερε μόνος του, μέσα από αντιξοότητες και κακουχίες να φτάσει τον στόχο του και να αντικρίσει του κατοίκους αυτής την άγνωστης φυλής, σε απρόσιτα σημεία της οροσειράς. Κατοίκους που το ύψος τους έφτανε μόλις το 1,30 μ.

Ο Έβανς συμβίωσε για αρκετό διάστημα μαζί τους. έμαθε την γλώσσα τους σε τέτοιο βαθμό ώστε να μάθει πολλά για την ιστορία αυτής της φυλής, και να μπορέσει να ακούσει από τον θρησκευτικό της ηγέτη Lourgan La, για τα δύο ταξίδια που πραγματοποίησαν οι προγονοί τους από τον δικό τους πλανήτη στη γη. Το ένα πριν από 20.000 χρόνια, και το άλλο το 1014 μ,χ. Το δεύτερο ήταν και το μοιραίο γι' αυτούς, αφού η καταστροφή του διαστημόπλοιού τους, τους παγίδευσε για πάντα στην γη. Οι Ντζόπας αναβίωσαν στον βαθμό που μπόρεσαν τον πολιτισμό τους, και οι απόγονοί τους είναι οι σημερινοί κάτοικοι του χωριού. Ο Έβανς, που όταν ανέβαινε τις ψηλές οροσειρές για να φτάσει στο όνειρό του, αρχικά είχε τις επιφυλάξεις και τους προβληματισμούς του για αυτό που θα συναντούσε. Στον γυρισμό όμως και με τα όσα άκουσε και είδε στην διάρκεια αυτής της μοναδικής, συγκλονιστικής εμπειρίας του, είχε βαθιά πια μέσα του την πεποίθηση για την αλήθεια της ιστορίας και του παρελθόντος των Dzopas. Η διαφοροποίηση στις χρονικές στιγμές που πραγματοποιήθηκαν οι αποστολές των Dzopas στην γη, όπως ήξερε μέχρι εκείνη την ώρα ( και η αναφορά δύο αποστολών ), δεν κλόνισε αυτήν του την πεποίθηση, καθώς εκτίμησε ότι το μακρό χρονικό διάστημα που συνέβησαν ήταν πολύ πιθανό να έχει μπερδέψει τα γεγονότα στο πέρασμα τους από γενιά σε γενιά ( αυτή η διαφοροποίηση ήταν και η αιτία κάποιοι ερευνητές να μιλούν για δύο διαφορετικές φυλές) .

Τα όσα αφηγήθηκε ο Έβανς, αμφισβητήθηκαν έντονα και δεν ήταν λίγοι αυτοί που μίλησαν για προϊόν της φαντασίας του. Πάντως σε αναπάντητο ερώτημα εξακολουθεί να μένει η φωτογραφία που βρέθηκε μετά τον θάνατό του, ανάμεσα στα συγγράμματα του, που φαίνεται να εικονίζει ένα κοντόσωμο περίεργο ζευγάρι που το είχε σημειώσει σαν το βασιλικό ζεύγος της μυστηριώδους φυλής (ο άνδρας 1,20 μ. ψηλός περίπου και η γυναίκα 1,10).

Σε εργαστηριακό επίπεδο ο Εβανς χρησιμοποίησε σε μια σειρά πειραμάτων τον δίσκο, όπου έκπληκτος διαπίστωσε ότι αυτό το μυστηριώδες, ερχόμενο από το παρελθόν αντικείμενο ( η ηλικία του προσδιορίστηκε σε χιλιάδες χρόνια ), δεν είχε σταθερό βάρος αλλά αυτό αυξομειωνόταν με μια συχνότητα που έκλεινε κύκλο περίπου κάθε τρισήμισι ώρες. Τα συμπεράσματα αυτής της έρευνας δημοσιεύτηκαν 4 χρόνια μετά το θάνατο του, το 1978, σε μια μελέτη υπό το τίτλο " Η εξορία των θεών του ήλιου ".

Το μυστήριο της φυλής των Dzopas, εξακολουθεί να παραμένει και αυτό διότι στην ανθρωπογεωγραφία της Κινεζικής επικράτειας, η φυλή αυτή φαίνεται σαν να μην υπάρχει. Αυτό όμως δεν σημαίνει άρνηση και αποκλεισμό της ύπαρξή της από τους ερευνητές, καθώς δεν είναι η μόνη φυλή που από την πλευρά της Κινεζικής κυβέρνησης τυγχάνει για λόγους εθνολογικούς αυτής της αντιμετώπισης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ανακάλυψη μόλις το 1995 μια ανύπαρκτης και άγνωστης μέχρι εκείνη την στιγμή φυλής με πληθυσμό 120 ατόμων και με ύψος 0,65 έως 1 μέτρο. Και αυτή η φυλή βρέθηκε στο ίδια περιοχή που φαίνεται να ζουν και οι απόγονοι των Dzopaz. Την οροσειρά Bayankara- Ula.

Αν και oi ανθρώπινες δραστηριότητες έχουν απλωθεί σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, τις θάλασσες, τα ψηλά βουνά, τις ερήμους, τα βαθιά δάση, τις αφιλόξενες ζούγκλες και τα απομακρυσμένα νησιά, εν τούτοις οι ερευνητές επιστήμονες και ανθρωπολόγοι, βρίσκονται πολύ συχνά απέναντι σε εκπληκτικές ανακαλύψεις. Άγνωστες φυλές, διαφορετικοί άνθρωποι, ξεχωριστοί πολιτισμοί, που πολλοί από αυτούς κρύβουν ερμητικά κλεισμένα και ασφυκτικά φυλαγμένα τα μυστικά τους. Μυστικά που αν κάποια στιγμή αποκρυπτογραφηθούν, ίσως αλλάξει όλη η γνώση για την ιστορία της ανθρωπότητας και την ιστορία του πλανήτη μας όπως την ξέραμε μέχρι τώρα. Ίσως η μυστηριώδης φυλή των Dzopas αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς κρίκους σε αυτή την εξέλιξη, και ταυτόχρονα την πιστοποίηση για την ύπαρξη και ενός ακόμα είδους ευφυούς πλάσματος πάνω στον πλανήτη μας. Που συμβιώνει δίπλα μας, μαζί μας, για χιλιάδες χρόνια...

η μυστηριωδης φυλη των djopas

Βουνά Bayankara - Ula. Σύνορα Κίνας και Θιβέτ. Μια ομάδα αρχαιολόγων διερευνά εξονυχιστικά ένα δίκτυο πολύπλοκων σπηλιών που συνδέονται μεταξύ τους με στοές όταν βρίσκεται μπροστά σε μια εντυπωσιακή ανακάλυψη. Μέσα στις σπηλιές βρίσκουν μια ατέλειωτη σειρά τάφων, ο ένας δίπλα από τον άλλον, όπου οι σκελετοί ανταποκρίνονται σε πλάσματα με ανώτερο ύψος 1,30 μ. και με ένα εκπληκτικό χαρακτηριστικό : υπερμεγέθη κρανία.
Οι πρώτες σκέψεις που ακολούθησαν ήταν να πρόκειται για ένα άγνωστο μέχρι εκείνη την στιγμή είδος πιθήκου. Ένας όμως από τους επικεφαλής της αποστολής, ο Κινέζος αρχαιολόγος Δρ. Chi Pu Tei, απέκλεισε αυτή την θεωρία, με το σκεπτικό ότι είναι αδιανόητο οι πίθηκοι να θάβονται ο ένας δίπλα στον άλλο !

Τα μέλη της αποστολής συνέχισαν την αναζήτηση και την εξερεύνηση των στοών, όταν μια δεύτερη έκπληξη ήρθε να προστεθεί στην προηγούμενη. Δίπλα από ένα θαμμένο σκελετό ένας μεγάλος πέτρινος δίσκος με μια τρύπα στο κέντρο του. Ο μισός ήταν θαμμένος στο έδαφος και ο υπόλοιπος ξεχώριζε πάνω από αυτό. Το δεύτερο αυτό εύρημα ήρθε να κορυφώσει το μυστήριο, για το τι τελικά ήταν όλο αυτό που είχαν ανακαλύψει. Γύρω από την τρύπα υπήρχε μια σπειροειδής χάραξη που στο πλαίσιό της ακτινοβολούσε, και που μια προσεκτικότερη ματιά έδειχνε ότι στο εσωτερικό της υπήρχε μια σειρά από γραφικούς χαρακτήρες ( σαν ιερογλυφικά ), που έδιναν την εντύπωση ενός κειμένου. Έκπληκτοι διαπιστώνουν ότι μαζί με κάθε νεκρό έχει θαφτεί και ένας τέτοιος δίσκος. Συνολικά ο αριθμός τους είναι 716 ! Παράλληλα, μέσα στις σπηλιές και πάνω στα πετρώματα βρέθηκαν πλήθος από χαράξεις συμβόλων και παραστάσεων πλανητών που περιέπλεξαν το μυστήριο. Φαίνεται ότι αυτοί που τις δημιούργησαν ήθελαν να αποδώσουν την κίνηση του ήλιου, της σελήνης καθώς και πλήθος άλλων ουράνιων σωμάτων που τα ένωναν μεταξύ τους με μια λεπτή χάραξη, προφανώς για να συμβολίσουν την αλληλεπίδρασή τους . Η αδυναμία επί 20 χρόνια να κατανοηθεί το τι ήταν αυτό που βρέθηκε ( τόσο οι σκελετοί όσο και οι δίσκοι ), ατόνησε το όποιο ενδιαφέρον γι΄ αυτήν την ανακάλυψη και οι δίσκοι περιέπεσαν συσσωρευμένοι σε μια γωνιά στο μουσείο του Πεκίνου. Το επόμενο όμως διάστημα ένας καθηγητής, ο Δρ. Tsum Um Nui, εργάστηκε σχολαστικά πάνω στους δίσκους, και όπως αργότερα ισχυρίστηκε πως εξετάζοντας τους περισσότερους από αυτούς και συνδέοντας με την δική του μέθοδο το περιεχόμενο τους, κατάφερε να αποκρυπτογραφήσει τα σύμβολα της ιερογλυφικής μορφής ( ίσως γραφής ), που βρίσκονταν μέσα στις αυλακώσεις. Ο Δρ. Tsum Um Nui ζήτησε το 1963 την άδεια από την Ακαδημία του Πεκίνου να δημοσιοποιήσει τα αποτελέσματα των ερευνών του, αλλά κάτι τέτοιο του απαγορεύτηκε. Δύο όμως χρόνια αργότερα, το 1965 δόθηκε η άδεια στον καθηγητή και στους τέσσερις συνεργάτες του να τα δημοσιοποιήσουν.

Η ανακοίνωσή τους εξέπληξε, καθώς αυτά ανάγουν σε μια ιστορία πριν 12000 χρόνια και κάνουν λόγο για το πέρασμα μια εξωγήινης φυλής από το πλανήτη μας, τους Dzopas και την αναγκαστική κατοίκησή της σ΄ αυτόν. Αρχικά , οι κάτοικοι της περιοχής πανικοβλήθηκαν στην θέα αυτών των άγνωστων εισβολέων που ήρθαν με ένα ιπτάμενο όχημα ξεπροβάλλοντας μέσα από τα σύννεφα οχήματα και πανικόβλητοι κατέφυγαν στις βαθιές σπηλιές των βουνών για να προφυλαχθούν. Μάλιστα μέσα στα κείμενα αναφερόταν ότι σε πολλές περιπτώσεις με την παρεξηγημένη αίσθηση του κινδύνου που νόμιζαν ότι διέτρεχαν οι ντόπιοι επιτέθηκαν και θανάτωσαν κάποιους από αυτούς. Με την πάροδο του χρόνου αντιλήφθηκαν ότι η παρουσία των ξένων δεν ήταν απειλή και αποδέχτηκαν την συνύπαρξη μαζί τους..

Οι δίσκοι " μιλούν " για την αιώνια καταδίκη που ένιωθαν για τους εαυτούς τους αυτοί οι επισκέπτες καθώς θωρούσαν δεδομένο ότι δεν θα είχαν ποτέ την δυνατότητα να γυρίσουν στον πλανήτη τους. ύστερα από την καταστροφή του οχήματος που επέβαιναν.

Οι ερευνητές δεν στάθηκαν μόνο στην αποκρυπτογράφηση των κειμένων των δίσκων, αλλά με συνεχής επισκέψεις στην περιοχή των βουνών Bayankara Ula, προσπάθησαν να συγκεντρώσουν - αν υπήρχαν - ανεξάρτητες πληροφορίες και στοιχεία για το αντικείμενο της αναζήτησής τους.. Και πράγματι. ακόμα και εκείνη την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ήταν σε γνώση των κατοίκων των χωριών που κρέμονταν στις πλαγιές των βουνών, ο μύθος για τα άγνωστα άτομα που ήρθαν από ψηλά. Το μακρινό παρελθόν δεν έσβησε τον μύθο για τα κοντά. αδύναμα, κίτρινου δέρματος πλάσματα που στην αρχή τρομοκράτησαν αλλά αργότερα έζησαν αρμονικά με τις άλλες φυλές των βουνών. Διακρίνονταν για την άσχημη έως απωθητική εμφάνισή τους, με κυριότερα χαρακτηριστικά, το πολύ μεγάλο κρανίο και τα πολύ κοντά σώματα. Και ήρθε η ανακάλυψη των σκελετών για να επιβεβαιώσει τα λεγόμενα του μύθου, και να δημιουργεί ουσιαστικά ερωτήματα για το αν πρέπει να αναφερόμαστε σε μύθο ή ένα ιστορικό γεγονός.

Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων από την ομάδα του Δρ. Tsum Um Nui ήρθε να ταράξει αρνητικά τα νερά στους επιστημονικούς κύκλους. Ο καθηγητής και η ομάδα του τέθηκαν στο περιθώριο, χλευάστηκαν και διαπομπεύτηκαν. Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο καθηγητής Tsum εγκατέλειψε την Κίνα και κατέφυγε στην Ιαπωνία όπου και πέθανε το 1965.

Το τέλος του καθηγητή Tsum δεν έκλεισε το θέμα παρά την αδιαφορία του Κινεζικού κατεστημένου. Σοβιετικού επιστήμονες είδαν τους δίσκους στο μουσείο της Κίνας, και ζήτησαν κάποιους από αυτούς να τους πάρουν στην Μόσχα για περισσότερες έρευνες και αναλύσεις. Η Κίνα δέχτηκε το αίτημα, έστειλε μερικούς από τους δίσκους ( προφανώς υπήρξε ανταλλαγή ευρημάτων ), και οι Σοβιετικοί προέβησαν σε σχολαστικές και λεπτομερείς έρευνες. Αφού προχώρησαν σε μια προσεκτική και λεπτομερή αποκόλληση όλων των ξένων σωμάτων που με την πάροδο των αιώνων " κάθισαν " πάνω στους δίσκους, τους τοποθέτησαν πάνω σε μια ειδική περιστρεφόμενη πλάκα.. Όπως καταγράφτηκε, οι δίσκοι άρχισαν να πάλλονται έντονα και να παράγουν ήχους με έναν ασυνήθιστο ρυθμό, κάτι που έδινε την εντύπωση ότι μέσα από τους δίσκους περνούσε ηλεκτρισμός. Μέρος των ερευνών και των πειραμάτων από τους Σοβιετικούς δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Σπούτκιν από τον Δρ. Vyatchslav Saizev, όπου μεταξύ των άλλων αναφέρει ότι οι δίσκοι των Dzopas πρέπει να ήταν μέρος ενός ευρύτερου ηλεκτρικού κυκλώματος άγνωστης χρήσης , και κάποια στιγμή εκτέθηκαν σε υψηλές τάσεις. στα πλαίσια της λειτουργίας του.

Ήταν αρκετοί οι ερευνητές που προσπάθησαν να εξετάσουν και να ερμηνεύσουν τους δίσκους των Dzopas, και να ανακαλύψουν το βαθύ παρελθόν αυτής της μυστηριώδους φυλής. Σκόνταφταν όμως σε αυτή την προσπάθειά τους, στο κομμουνιστικό καθεστώς της Κίνας και στο απομονωτισμό της επιστημονικής έρευνας, που ακολουθούσε και αυτή την μοναχική πορεία της χώρας σε όλες τις πτυχές της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής της ζωής.

Ανάμεσα στους επιστήμονες που ασχολήθηκαν (στα περιθώρια που τους άφηνε το καθεστώς και πάντα με βάση ότι το Κινεζικό επιστημονικό κατεστημένο έκανε τα πάντα τόσο για να διαψεύσει όσο και να εξαφανίσει τελείως τα ίχνη των δίσκων και της ανακάλυψης των σκελετών ), περιλαμβάνονται ο μηχανικός ο Αυστριακός μηχανικός Ερνεστ Βέγκερερ ( φωτογράφισε το 1974 δύο δίσκους στο μουσείο Μπάνπο στην πόλη Ζιάν), και ο Ελβετός συγγραφέας Εριχ Φον Νταίνεκεν , που μέσα από τα έργα του δίνει νέες διαστάσεις στην ήδη υπάρχουσα πίστη σε μεγάλη μερίδα των λαών, περί ύπαρξη άλλων κατοικημένων πλανητών και επίσκεψη κάποιων από τους κατοίκους τους στη γη. .

Μια σημαντική ανακάλυψη που συνδέθηκε άμεσα με την φυλή των Dzopas έγινε μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ο Άγγλος αρχαιολόγος Δρ. Κ.Ρ.΄Έβανς πήρε στα χέρια του μέσω του Πολωνού καθηγητή Λόλαντορφ έναν δίσκο από πέτρα ακτίνας 12 εκ. και πάχους 5 εκ. ( βρέθηκε στην Μυσώρη της Ινδίας ) κατασκευασμένος από σκληρότατο πέτρωμα και στη σπειροειδή χάραξη που είχε διέκρινε παραστάσεις, ανθρώπων, ερπετοειδών πλασμάτων, και μια σειρά γραμμάτων, μιας άγνωστης γραφής που θύμιζε όμως σε πολλά σημεία της διάφορες ελληνικές. Ο Πολωνός καθηγητής είπε στον Έβανς ότι η πέτρα αυτή προερχόταν από μια άγνωστη και μυστηριώδη φυλή που κατοικούσε στην οροσειρά; της Bayankara Ula, στα σύνορα της Κίνας με το Θιβέτ. .

Ο Έβανς, εντυπωσιασμένος και με μεγάλο πάθος για την έρευνα , και την αναζήτηση άγνωστων πολιτισμών ήταν από αυτούς που επισκέφτηκαν την περιοχή. Μετέβη σ' αυτή το 1947. Αν και είχε την υποστήριξη του 12 χρονου τότε Λάμα, που του έδωσε εφόδια και συνοδεία ανδρών, εγκαταλείφθηκε στην πορεία από αυτούς ,αλλά κατάφερε μόνος του, μέσα από αντιξοότητες και κακουχίες να φτάσει τον στόχο του και να αντικρίσει του κατοίκους αυτής την άγνωστης φυλής, σε απρόσιτα σημεία της οροσειράς. Κατοίκους που το ύψος τους έφτανε μόλις το 1,30 μ.

Ο Έβανς συμβίωσε για αρκετό διάστημα μαζί τους. έμαθε την γλώσσα τους σε τέτοιο βαθμό ώστε να μάθει πολλά για την ιστορία αυτής της φυλής, και να μπορέσει να ακούσει από τον θρησκευτικό της ηγέτη Lourgan La, για τα δύο ταξίδια που πραγματοποίησαν οι προγονοί τους από τον δικό τους πλανήτη στη γη. Το ένα πριν από 20.000 χρόνια, και το άλλο το 1014 μ,χ. Το δεύτερο ήταν και το μοιραίο γι' αυτούς, αφού η καταστροφή του διαστημόπλοιού τους, τους παγίδευσε για πάντα στην γη. Οι Ντζόπας αναβίωσαν στον βαθμό που μπόρεσαν τον πολιτισμό τους, και οι απόγονοί τους είναι οι σημερινοί κάτοικοι του χωριού. Ο Έβανς, που όταν ανέβαινε τις ψηλές οροσειρές για να φτάσει στο όνειρό του, αρχικά είχε τις επιφυλάξεις και τους προβληματισμούς του για αυτό που θα συναντούσε. Στον γυρισμό όμως και με τα όσα άκουσε και είδε στην διάρκεια αυτής της μοναδικής, συγκλονιστικής εμπειρίας του, είχε βαθιά πια μέσα του την πεποίθηση για την αλήθεια της ιστορίας και του παρελθόντος των Dzopas. Η διαφοροποίηση στις χρονικές στιγμές που πραγματοποιήθηκαν οι αποστολές των Dzopas στην γη, όπως ήξερε μέχρι εκείνη την ώρα ( και η αναφορά δύο αποστολών ), δεν κλόνισε αυτήν του την πεποίθηση, καθώς εκτίμησε ότι το μακρό χρονικό διάστημα που συνέβησαν ήταν πολύ πιθανό να έχει μπερδέψει τα γεγονότα στο πέρασμα τους από γενιά σε γενιά ( αυτή η διαφοροποίηση ήταν και η αιτία κάποιοι ερευνητές να μιλούν για δύο διαφορετικές φυλές) .

Τα όσα αφηγήθηκε ο Έβανς, αμφισβητήθηκαν έντονα και δεν ήταν λίγοι αυτοί που μίλησαν για προϊόν της φαντασίας του. Πάντως σε αναπάντητο ερώτημα εξακολουθεί να μένει η φωτογραφία που βρέθηκε μετά τον θάνατό του, ανάμεσα στα συγγράμματα του, που φαίνεται να εικονίζει ένα κοντόσωμο περίεργο ζευγάρι που το είχε σημειώσει σαν το βασιλικό ζεύγος της μυστηριώδους φυλής (ο άνδρας 1,20 μ. ψηλός περίπου και η γυναίκα 1,10).

Σε εργαστηριακό επίπεδο ο Εβανς χρησιμοποίησε σε μια σειρά πειραμάτων τον δίσκο, όπου έκπληκτος διαπίστωσε ότι αυτό το μυστηριώδες, ερχόμενο από το παρελθόν αντικείμενο ( η ηλικία του προσδιορίστηκε σε χιλιάδες χρόνια ), δεν είχε σταθερό βάρος αλλά αυτό αυξομειωνόταν με μια συχνότητα που έκλεινε κύκλο περίπου κάθε τρισήμισι ώρες. Τα συμπεράσματα αυτής της έρευνας δημοσιεύτηκαν 4 χρόνια μετά το θάνατο του, το 1978, σε μια μελέτη υπό το τίτλο " Η εξορία των θεών του ήλιου ".

Το μυστήριο της φυλής των Dzopas, εξακολουθεί να παραμένει και αυτό διότι στην ανθρωπογεωγραφία της Κινεζικής επικράτειας, η φυλή αυτή φαίνεται σαν να μην υπάρχει. Αυτό όμως δεν σημαίνει άρνηση και αποκλεισμό της ύπαρξή της από τους ερευνητές, καθώς δεν είναι η μόνη φυλή που από την πλευρά της Κινεζικής κυβέρνησης τυγχάνει για λόγους εθνολογικούς αυτής της αντιμετώπισης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ανακάλυψη μόλις το 1995 μια ανύπαρκτης και άγνωστης μέχρι εκείνη την στιγμή φυλής με πληθυσμό 120 ατόμων και με ύψος 0,65 έως 1 μέτρο. Και αυτή η φυλή βρέθηκε στο ίδια περιοχή που φαίνεται να ζουν και οι απόγονοι των Dzopaz. Την οροσειρά Bayankara- Ula.

Αν και oi ανθρώπινες δραστηριότητες έχουν απλωθεί σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, τις θάλασσες, τα ψηλά βουνά, τις ερήμους, τα βαθιά δάση, τις αφιλόξενες ζούγκλες και τα απομακρυσμένα νησιά, εν τούτοις οι ερευνητές επιστήμονες και ανθρωπολόγοι, βρίσκονται πολύ συχνά απέναντι σε εκπληκτικές ανακαλύψεις. Άγνωστες φυλές, διαφορετικοί άνθρωποι, ξεχωριστοί πολιτισμοί, που πολλοί από αυτούς κρύβουν ερμητικά κλεισμένα και ασφυκτικά φυλαγμένα τα μυστικά τους. Μυστικά που αν κάποια στιγμή αποκρυπτογραφηθούν, ίσως αλλάξει όλη η γνώση για την ιστορία της ανθρωπότητας και την ιστορία του πλανήτη μας όπως την ξέραμε μέχρι τώρα. Ίσως η μυστηριώδης φυλή των Dzopas αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς κρίκους σε αυτή την εξέλιξη, και ταυτόχρονα την πιστοποίηση για την ύπαρξη και ενός ακόμα είδους ευφυούς πλάσματος πάνω στον πλανήτη μας. Που συμβιώνει δίπλα μας, μαζί μας, για χιλιάδες χρόνια...

καιρικη τροποποιηση-HAARP-GWEN

Στα τέλη Αυγούστου του 1993 ο τυφώνας Andrew χτύπησε με απίστευτες καταστροφές τις Πολιτείες Φλόριντα και Λουιζιάνα των ΗΠΑ. Δυο εβδομάδες αργότερα, στις 13 Σεπτεμβρίου, ο τυφώνας Iniki χτύπησε τα νησιά της Χαβάης με ανέμους που ξεπερνούσαν τα 160 μίλια την ώρα, και τα νησιά επήλθαν υπό κατάσταση F.E.M.A. (Ομοσπονδιακή Διοικητική Αντιπροσωπεία Εκτάκτου Ανάγκης). Εαν έχετε δει έναν χάρτη του Ειρηνικού Ωκεανού, θα πρέπει, αν θέλετε να εντοπίσετε που είναι τα μικροσκοπικά αυτά νησιά, να ξέρετε ακριβώς που πρέπει να κοιτάξετε επάνω στο χάρτη. Κι όμως, ο τυφώνας κατευθύνθηκε προς αυτά και όχι προς την απέραντη θαλάσσια έκταση που απλωνόταν γύρω τους. Ήταν σαν ο τυφώνας να είχε δικό του μυαλό και τρόπο σκέψης.

Το 1993 ήταν μια ενδιαφέρουσα χρονιά για εκείνους που ασχολούνται με τα καιρικά φαινόμενα. Την εβδομάδα που ξεκινούσε από τις 13 Μαρτίου, αυτό που θα γινόταν γνωστό ως "χιονοθύελλα '93" σφυροκόπησε ολόκληρη την ανατολική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών. Στο πέρασμά της άφησε πάνω από 172 νεκρούς. Η Πενσυλβάνια και το Νιού Τζέρσι δήλωσαν κατάσταση εκτάκτου ανάγκης σε όλη τους σχεδόν την έκταση. Η Φλόριντα χτυπήθηκε από 50 ανεμοστρόβιλους ενώ οι άνεμοι σε πολλές ακτές της Καρολίνας ξεπέρασαν τα 90 μίλια την ώρα και όλοι οι αερολιμένες στην Ατλάντα έκλεισαν. Όλα αυτά συνέβησαν στο Waco του Τέξας, στο αποκορύφωμα της διαμάχης της αίρεσης των Davidians και της αμερικάνικης κυβέρνησης. Η θύελλα έπαιξε θα μπορούσε να πει κάποιος το ρόλο αντιπερισπαστή...

Στα τέλη Απριλίου ως και μέσα Μαρτίου της ίδιας χρονιάς, ένας κατ' ασυνήθιστο τρόπο υψηλός αριθμός ανεμοστρόβιλων χτύπησαν την περιοχή κατά μήκος της ευρύτερης περιοχής του ποταμού Μισισιπή. Παραδείγματος χάριν, την Παρασκευή 7 Μαϊου περίπου 50 ανεμοστρόβιλοι χτύπησαν τη Μινεσότα. Την επόμενη μέρα, το Σάββατο 8 Μαρτίου, αναπτύχθηκαν περισσότεροι από 30 ανεμοστρόβιλοι.
Οι ανεμοστρόβιλοι συνεχίσθηκαν καθ' όλη τη διάρκεια του μήνα μέχρι και κάποιες μέρες του Ιουνίου με αποκορύφωμα την 7η και 8η Ιουνίου με περίπου 20 ανεμοστρόβιλους στην ευρύτερη περιοχή. Μέχρι τα τέλη Μαϊου, η βροχή έπεφτε καθημερινά σαν "ασυγκράτητος χείμερρος", σύμφωνα με τον Τύπο των ημερών.

Στις 18 Ιουλίου οι New York Times ανέφεραν ότι είχε βρέξει ήδη για 49 συνεχόμενες ημέρες, συχνά βαριές, όλες κατά μήκος της περιοχής του Μισισιπή. Οι βροχές και οι πλημμύρες συνεχίσθηκαν μέχρι και το Σεπτέμβριο. Οι δορυφορικές εικόνες από την περιοχή το μήνα Ιούλιο έδειξαν τη συγκέντρωση εκεί τόσου νερού που οι μετεωρολόγοι παρομοίωσαν την περιοχή με μια έκτη μεγάλη λίμνη.
Γνωστοί μετεωρολόγοι που κλήθηκαν να σχολιάσουν το φαινόμενο δήλωσαν πως δε βρίσκονται σε θέση να το εξηγήσουν, παρατήρησαν όμως πως όλες οι θύελλες κινούνταν συστηματικά από τη δύση προς την ανατολή σε ολόκληρη την Αμερική, για να ρίξουν τελικά τα φορτία τους στην ίδια περιοχή κατά μήκος του ποταμού Μισισιπή.

Ποιό ήταν μακροπρόθεσμα το αποτέλεσμα όλης αυτής της δραστηριότητας; Οι συγκομιδές καταστράφηκαν σε απέραντες εκτάσεις από τις πλημμύρες. Εξ' αιτίας των δικτύων των υπονόμων που ξεχείλισαν με τις πλημμύρες, διαδόθηκαν κάποιες ασθένειες. Από τους 791 νομούς που πλημμύρισαν, οι 421 περιήλθαν υπό έλεγχο F.E.M.A. Πολλοί άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και αμέτρητες επιχειρήσεις καταστράφηκαν. Η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση των ΗΠΑ επωφελήθηκε της κατάστασης βάζοντας χέρι σε απέραντες εκτάσεις, όπως τα εκετομμύρια των στρεμμάτων που αμέσως μετά δηλώθηκαν ως "ομοσπονδιακοί υγρότοποι" και αυτόματα τέθηκαν υπό κυβερνητικό έλεγχο.
Κάποιοι τραβούν το σκοινί ακόμα πιο μακριά. Η κοινή γνώμη έχοντας την προσοχή της στραμένη στις βιβλικές θεομηνίες που για ατέλειωτες εβδομάδες μάστιζαν τη χώρα, έδωσαν λιγότερη σημασία στην απίστευτη αυτοκτονία του συμβούλου Vince του προέδρου των ΗΠΑ ο οποίος πυροβολήθηκε προφανώς στο πίσω μέρος του κεφαλιού, όχι μια φορά, αλλά δυο! (20/7/1993). Απ' ότι φαίνεται, ο Vince πρέπει να ήταν πολύ χαρισματικός άνθρωπος: ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία που απαιτήθηκαν δυο πυροβολισμοί στο κεφάλι για να ολοκληρωθεί επιτυχώς μια "αυτοκτονία"!!

Ένα άλλο γεγονός που "συνέπεσε" με τις καταστροφικές θύελλες ήταν και η σφαγή στο Waco του Tέξας. Στις 19 Απριλίου του 1993, 85 άνδρες, γυναίκες και παιδιά αποτεφρώθηκαν εξαιτίας της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Ο κόσμος γρήγορα ξέχασε εκείνη τη θλιβερή ημέρα: οι ανεμοστρόβιλοι έκαναν την εμφάνισή τους αμέσως μετά απ' αυτό με μια ντουζίνα απ' αυτούς να θερίζουν τα πάντα στις 24 και 25 Απριλίου. Ένας απ' αυτούς σκότωσε με τη μια δέκα ανθρώπους στην Οκλαχόμα, γεγονός αρκετά ικανό για να αποσπάσει αμέσως την προσοχή μακρυά από το Waco.

Στις 17 Δεκεμβρίου 1994, το έγκυρο επιστημονικό περιοδικό Science News δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο " Οι φυσικοί καταπιάνονται με τα Αιωρούμενα Δαιμόνια". Ας αναφέρουμε κάποια αποσπάσματα από το άρθρο:

"Οι φυσικοί πασχίζουν να εξηγήσουν τις πρόσφατα ανακαλυμμένες μορφές ατμοσφαιρικών πυροδοτήσεων, τόσο ζωηρόχρωμων και περίεργων που μπροστά τους συγκρινόμενη η αστραπή δείχνει εντελώς μονότονη."

Από δυο αεροπλάνα, ο Davis D. Sentman και συνάδελφοί του στο Πανεπιστήμιο Fairbanks της Αλάσκας επεσήμαναν πού και πότε εμφανίζονται οι εκρήξεις, σε ύψη 50 έως 90 χιλιομέτρων... πάνω από το σημείο που σχηματίζονται οι κεραυνοί. Η συνηθισμένη αστραπή περιορίζεται στην τροπόσφαιρα, σε ύψη μικρότερα των 20 χιλιομέτρων. Οι ερευνητές παρουσίασαν υποθέσεις για να εξηγήσουν τα φαινόμενα αυτά, στα οποία έδωσαν τα ονόματα "κόκκινα δαιμόνια" και "μπλε ριπές".

Αν και οι ερευνητές από το ΜΙΤ (Massachusetts Institutes of Technology), το Stanford University και τα Los Alamos National Laboratories προσέφεραν λεπτομερώς τις θεωρίες τους σχετικά με τα φαινόμενα, σύμφωνα με τον Davis D. Sentman "οι εξηγήσεις αυτές δημιουργούν περισσότερα προβλήματα απ' όσα επιλύουν". Κι αυτό διότι στα άρθρα τους δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά στο φημισμένο HAARP (High Frequency Active Aural Research Project), το γνωστό ενεργό ακουστικό ερευνητικό πρόγραμμα υψηλής συχνότητας, το οποίο ήταν ενεργό την περίοδο εκείνη στην Αλάσκα. Πρόκειται μήπως για μια από τις γνωστές προσπάθειες συγκάλυψης που για πολλούς δυστυχώς ακούγονται ως γραφικότητες και όνειρα θερινής νυκτός;

Για να καταλάβουμε με σαφέστερο τρόπο τη φιλοσοφία των συγκαλύψεων πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι μια από τις λειτουργίες της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών των ΗΠΑ, της περίφημης C.I.A., είναι να γράφει εκδοχές γεγονότων και ειδήσεων που θα διοχετευθούν και θα δημοσιευθούν στη συνέχεια σε φημισμένα περιοδικά και εφημερίδες ανά τον κόσμο. Αυτό είναι γνωστό, το βλέπουμε σε καθημερινή βάση σε όλον τον κόσμο. Σύμφωνα με τους New York Times της 26ης Δεκέμβρη του 1996, η C.I.A. ελέγχει περισσότερες από 200 εφημερίδες, περιοδικά, κανάλια και εκδοτικούς οίκους σε όλον τον κόσμο. Δεδομένου ότι εξηπηρετεί τα σχέδια των ελεγκτών της παγκόσμιας τάξης των πραγμάτων, πιστεύετε ότι η C.I.A. φέρνει στα σπίτια μας όλη την αλήθεια ή απλώς ακόμα περισσότερη προπαγάνδα;

Στις 4 Ιουλίου του 1976, η Σοβιετική Ένωση παρήγαγε ισχυρές ηλεκτρομαγνητικές μεταδόσεις, οι οποίες πρόχειρα μεταφράστηκαν την εποχή ως " Ρώσικος Τρυποκάρυδος" (The Russian Woodpecker). Αυτές οι συσκευές αναμετάδοσης ηλεκτρομαγνητικών σημάτων βασίζονται στο πρωταρχικό σχέδιο ενός μεγάλου επιστήμονα, του Νίκολα Τέσλα. Τα Ρώσικα σήματα πάλλονταν στην αρχική τους μορφή στην πολύ επικίνδυνη συχνότητα των 10 Hertz, γνωστή στον επιστημονικό κόσμο ως E.L.F. (Extreme Low Frequency).
Oι αναμεταδότες αυτοί σημάτων Τέσλα δημιουργούν συνεχή κύμματα ELF τα οποία με τη σειρά τους σχηματίζουν διαδοχικά ένα πελώριο "μπλόκο" που αλλάζει την πορεία του ρεύματος αέρα σε πολύ μεγάλο υψόμετρο και φράζει την κανονική ροή του μετώπου των καιρικών συνθηκών. Οι σοβιετικοί αναμεταδότες σημάτων ELF ήταν ικανοί να προκαλέσουν ξηρασίες που διήρκεσαν για αρκετούς μήνες, ακόμα και χρόνια, όπως επίσης και καταστροφικές πλημμύρες.

Όλα ξεκίνησαν με το μεγάλο επιστήμονα που ακούει στο όνομα Νίκολα Τέσλα, ένα σέρβο μετανάστη που πήγε στις ΗΠΑ λίγο πριν τις αρχές του 20ού αιώνα. Ο Tέσλα ήταν αληθινή "μεγαλοφυία". Είχε εφεύρει, ή είχε ανακαλύψει, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, το φωτισμό Νέον, ενώ ήταν εκείνος που ανέπτυξε στην πραγματικότητα το εναλλασόμενο ρεύμα. Είχε επίσης υπολογίσει πώς "να υποκλέψει" μέρος από την άφθονη ηλεκτρική ενέργεια που παράγεται από τη γήινη περιστροφή.Την ίδια δηλαδή ηλεκτρική ενέργεια η οποία προκαλεί την αστραπή, ενέργεια την οποία μπορούμενα δούμε με γυμνό μάτι.
Πειραματίσθηκε επίσης με την ηλεκτρομαγνητική ροή και μελέτησε το γήινο βαρυτικό πεδίο. Κατά τη διάρκεια της έρευνάς του ανακάλυψε ότι ο ιονισμός της ατμόσφαιρας μπορούσε να αλλάξει όταν φορτιζόταν με μεταδόσεις ραδιοκυμμάτων στο φάσμα χαμηλής συχνότητας των 10 έως 80 Hertz. Ανακάλυψε επίσης ότι θα μπορούσε να προκαλέσει και τον θετικό και τον αρνητικό ιονισμό της ατμόσφαιρας μεταβάλλοντας τη ραδιοσυχνότητα. Οι περαιτέρω έρευνες κατέδειξαν ότι με τον θετικό ιονισμό της ατμόσφαιρας οι άνθρωποι και τα ζώα παρουσίαζαν σημάδια κόπωσης και λήθαργου, ενώ με τον αρνητικό ιονισμό ανεξήγητη ενεργητικότητα.
Μια άλλη ενδιαφέρουσα πτυχή αυτής της τεχνολογίας είναι το αποτέλεσμα που προκαλούν οι ραδιοσυχνότητες όταν προσκρούουν στα μόρια του αέρα. Τα μόρια διεγείρονται και εκπέμπουν αρνητικώς φορτισμένα ηλεκτρόνια που ενώνονται εύκολα με το υδρογόνο και το οξυγόνο και παράγουν μόρια νερού. Όμως το σημαντικότερο είναι ότι αυτός ο τύπος ραδιοκυμμάτων μεταφέρει επίσης θετικά φορτισμένα ιόντα μέσω της ιονόσφαιρας στη μαγνητόσφαιρα. Τότε, τα θετικά φορτισμένα ιόντα παγιδεύονται στις ζώνες Van Allen, κινούμενα ανάμεσα στις περιοχές Aurora Borealis και Aurora Australis, ακριβώς εκεί δηλαδή που όλως συμπτωματικά έχουμε τις τρύπες στα στρώματα του όζοντος.

Το φρέον, ο δολοφόνος του όζοντος, από τη φύση του διαλύεται γρήγορα. Αυτή η έμφυτη ιδιότητά του έρχεται σε αντίφαση με την αντίληψη ότι η συγκέντρωση φρέοντος δημιουργεί τρύπες στα στρώματα του όζοντος στο Βόρειο και Νότιο Πόλο. Εντούτοις, όταν τα ραδιοκύμματα χτυπήσουν τα ήδη αιωρούμενα ιζήματα φρέοντος, αντιδρούν με τέτοιο τρόπο ώστε αυτά δεν μπορούν να μετακινηθούν και να διαλυθούν στη μαγνητόσφαιρα.

Όσο περίεργο και να σας φανεί, οι ηγέτες της παγκόσμιας "ελίτ" έχουν επιβεβαιώσει την ύπαρξη αυτής της τεχνολογίας καθώς και των ικανοτήτων της. Το 1970 o Zbigniew Brzezinski δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο "Ανάμεσα σε δυο εποχές". Ο Brzezinski είναι ένας από τους ιδρυτές της Τριμερούς Επιτροπής του Συμβουλίου Ασφαλείας. Στο βιβλίο του αναφέρει: η τεχνολογία θα καταστήσει διαθέσιμες στους ηγέτες σημαντικών εθνών, τεχνικές για τη διεξαγωγή μυστικών εχθροπραξιών, για τις οποίες μόνο ένα στοιχειώδες ελάχιστο των δυνάμεων ασφαλείας θα πρέπει να διατεθεί. Η τεχνολογία της τροποποίησης του καιρού θα μπορούσε να υιοθετηθεί για να παράγει παρατεταμένες περιόδους ξηρασίας ή θυελλών.

Μια ακόμα επιβεβαίωση του ενδιαφέροντος της δυτικής "ελίτ"για τη διαμόρφωση του καιρού ήρθε με ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου του 1989 στην εφημερίδα Washington Post. Το άρθρο αναφέρεται στη Διάσκεψη για το Παγκόσμιο Περιβάλλον που έγινε στο Τόκιο το 1989. Ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, Barber Conable, ο οποίος είναι επίσης μέλος της Τριμερούς Επιτροπής, μίλησε μπροστά στο κοινό περιγράφοντας τους υψηλούς στόχους της δυτικής "ελίτ". Στην ομιλία του, μεταξύ άλλων ανέφερε: "Καθώς οι υψηλότερες θερμοκρασίες μπορούν να προκαλέσουν κάποιες φυσικές καταστροφές, μπορούν επίσης να θερμάνουν κρύα και μη παραγωγικά εδάφη στο Βορρά, καταστώντας τα παραγωγικά".

Υπάρχουν καλά τεκμηριωμένα στοιχεία για το ότι η δυτική ελίτ και οι Σοβιετικοί έχουν συμμετάσχει από την αρχή της δεκαετίας του '70 στην από κοινού καιρική τροποποίηση στο Βόρειο Ημισφαίριο. Το 1971 υποστηρίχθηκε ότι οι ΗΠΑ και οι Σοβιετικοί άρχισαν να συνεργάζονται στα μυστικά προγράμματα τροποποίησης του καιρού. Ένα από αυτά έφερε το όνομα POLEX (Polar Experiment of the Global Atmospheric Research Program) και ένα άλλο AIDJEX (The Arctic Ice Dynamics Joint Experiment). Αυτά τα προγράμματα προσπαθούσαν να λιώσουν τις επιφάνειες του πολικού πάγου. Άλλα αμερκάνικα προγράμματα όπως το NILE BLUE και το CLIMATE DYNAMICS προσπαθούσαν να αλλοιώσουν τεράστιες εκτάσεις αρκτικού πάγου. Υπήρξε ένα ακόμα άρθρο στους New York Times της 16ης Δεκεμβρίου του 1980 το οποίο έκανε λόγο για ένα από κοινού πρόγραμμα των ΗΠΑ και των Σοβιετικών για την ανάπτυξη αναμεταδόσεων κυμάτων E.L.F. από την Ανταρκτική με σκοπό "να υπάρξει αλληλεπίδραση με το γήινο μαγνητικό πεδίο"...

Το σύστημα "Σοβιετικός Τρυποκάρυδος"
Το σοβιετικό πρόγραμμα καιρικής τροποποίησης είναι γνωστό ως ¨σύστημα Τρυποκάρυδου". Περιλαμβάνει μεταδόσεις κυμάτων ακραίως χαμηλής συχνότητας των 10 περίπου Hertz, κάνοντας χρήση συσκευών μετάδοσης Tesla σε περιοχές όπως το Angarsk και Khabarovsk στη Σιβηρία, Nikolayev στην Ουκρανία, Ρήγα στη Λεττονία, καθώς και σε μια περιοχή 100 περίπου χιλιομέτρων νότια της πρωτεύουσας της Κούβας, Αβάνα. Για να πάρετε μια ιδέα για το μέγεθος του εγχειρήματος, φανταστείτε ότι στην περιοχή δίπλα στην Αβάνα το σύστημα συντηρείται και λειτουργεί με ένα προσωπικό 2.500 περίπου ατόμων.

Οι συσκευές αναμεταδίδουν ηλεκτρομαγνητικά κύματα που δημιουργούν ένα κλιμακωτό δίχτυ συχνοτήτων E.L.F. πέρα από τις ΗΠΑ. Αυτό γίνεται με την ανά ζεύγη διαβίβαση διαδοχικών κυμάτων χαμηλής συχνότητας, έτσι ώστε να συγκλίνουν σ' ένα προκαθορισμένο σημείο προκαλώντας ρήγμα στην ατμόσφαιρα. Η τεχνολογία αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αλλάξει την πορεία της δέσμης του ρεύματος του αέρα και να φτιάξει ένα "μπλόκο" μεγάλης διάρκειας φρενάροντας ή προκαλώντας καιρικά φαινόμενα.

G.W.E.N.
Ένα σύστημα παρόμοιο με τον "Σοβιετικό Τρυποκάρυδο" στήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες και ονομάσθηκε Ground Wave Emergency Network (Δίκτυο Επίγειων Κυμάτων Έκτακτης Ανάγκης) ή GWEN. Το δίκτυο αυτό φτιάχτηκε υπό την καμουφλαρισμένη ή πιθανώς διπλή χρησιμοποίηση ενός συστήματος επικοινωνιών εκτάκτου ανάγκης το οποίο δε θα μπορούσε να διακοπεί από ηλεκτρομαγνητικούς παλμούς σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου.

Οι μονάδες GWEN είναι σε θέση να αλλοιώσουν το μαγνητικό πεδίο σε μια ακτίνα 200 - 250 μιλίων. Οι μεμονωμένες μονάδες αποτελούνται από ψηλούς πύργους των 300 ποδιών περίπου, οι οποίοι μεταδίδουν τα ραδιοκύματα μέσω των εκατοντάδων γυμνών καλωδίων χαλκού εκ των οποίων έκαστο έχει μήκος περί τα 300 πόδια. Τα καλώδια αυτά θάβονται στο έδαφος με τέτοιο τρόπο που να ακτινοβολούν προς τα έξω από τη βάση του κάθε πύργου. Τα καλώδια αλληλεπιδρούν με τη γη ως καλός αγωγός ακτινοβολώντας της ενέργεια των ραδιοκυμάτων για πολύ μεγάλες αποστάσεις μέσω του εδάφους.
Τέτοιες μονάδες βρίσκονται στο Τέξας, τη Νεβάδα, το Μέιν, τη βόρεια και νότια Καρολίνα, το Μέρυλαντ, το Όρεγκον, την Καλιφόρνια, τη Μινεσότα, την Οκλαχόμα, τη Βιρτζίνια, το Κολοράντο, τη Μοντάνα και, για να μη μακρυγορούμε, και σε κάποιες άλλες στρατηγικές περιοχές των ΗΠΑ. Υπήρξαν σημαντικές ενδείξεις ότι οι μονάδες G.W.E.N. σε συνδυασμό με τις σοβιετικές αναμεταδόσεις "Τρυποκάρυδος" έπαιξαν κυρίαρχο ρόλο στη δημιουργία των ακραίων και εκτενών πλημμυρών στις ΗΠΑ το 1993.

H.A.A.R.P.
To HAARP είναι ένα υψηλής συχνότητας ενεργό ακουστικό ερευνητικό πρόγραμμα που έχει τη βάση του στη Gokoma της Αλάσκα και διοικείται από κοινού από την Πολεμική Αεροπορία και το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ. Πρόκειται για έναν νέας γενιάς εξοπλισμό για την στρατηγική υπεράσπιση της Αμερικής, αλλά χρησιμοποιείται φαινομενικά από τη διεύθυνση διαστημικών κατασκευών του ερευνητικού εργαστηρίου της Πολεμικής Αεροπορίας. Αποτελεί ένα σύστημα πολλαπλών κεραιών ικανών να τροποποιήσουν δραστικά την ιονόσφαιρα.

Όπως αναφέρουν οι ερευνητές που έχουν μελετήσει διεξοδικά τη λειτουργία του πρόκειται για μια πανίσχυρη τεχνολογία, μια κατασκευή που εκπέμπει ραδιοκύματα προς περιοχές της ιονόσφαιρας (το ανώτερο στρώμα της ατμόσφαιρας) συγκεντρώνοντας μια ακτίνα τους σε μια συγκεκριμένη περιοχή, με στόχο και αποτέλεσμα τη θέρμανσή της. Τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα "αναπηδούν" 'επειτα πίσω στη γη με καταστρεπτικές συνέπειες.

Το HAARP, πέρα των όποιων εφαρμογών του, είναι μια γιγάντια σόμπα που μπορεί να προκαλέσει μεγάλου μεγέθους ρήγμα στην ιονόσφαιρα, δημιουργώντας κατά συνέπεια τρύπες στο προστατευτικό στρώμα που συγκρατεί τις θανατηφόρες ακτίνες της κοσμικής ακτινοβολίας που βομβαρδίζει τον πλανήτη μας.

To HAARP έχει παραπλανητικά παρουσιασθεί στην κοινή γνώμη σαν ένα πρόγραμμα διαστημικής, επιστημονικής και ακαδημαϊκής έρευνας. Στρατιωτικά έγγραφα μαρτυρούν εντούτοις ότι ο κύριος στόχος του είναι η "χρησιμοποίηση της ιονόσφαιρας για αμυντικούς σκοπούς". Χωρίς ρητά να αναφερθεί στο πρόγραμμα HAARP, μια μελέτη της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ παρουσιάζει τη χρήση των "προκλειθεισών τροποποιήσεων της ιονόσφαιρας" σα μέσο αλλοίωσης του καιρού, αλλά και σα μέσο μπλοκαρίσματος και παραπλάνησης των επικοινωνιών και των ραντάρ.

Οι στρατηγικές συνέπειες του συνδυασμού του HAARP με τα διαστημικά προγράμματα έρευνας στρατιωτικής φύσεως είναι ιδιαίτερα ανησυχητικές. Η δυνατότητα ενός συνδυασμού HAARP και SPACELAB για την παραγωγή μεγάλων ποσοτήτων ενέργειας της τάξεως πυρηνικής βόμβας και η διοχέτευσή της οπουδήποτε στη γη μέσω ακτίνων τύπου λέηζερ, μοιάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ωστόσο δε βρίσκεται και τόσο μακριά από την πραγματικότητα. Το πρόγραμμα HAARP θα "πουληθεί" κατά πάσα πιθανότητα στα μέσα ενημέρωσης σα μια διαστημική ασπίδα ενάντια στους κινδύνους που έρχονται από το διάστημα (μετεορίτες, κομήτες, κοσμική ακτινοβολία...) ή, για τους πιο αφελείς, σα μια συσκευή για την επούλωση της τρύπας του όζοντος.

Το HΑΑRP έχει τη δυνατότητα να συμβάλλει στην αλλαγή του κλίματος βομβαρδίζοντας εντατικά την ατμόσφαιρα με υψηλής συχνότητας ακτίνες. Τα χαμηλής συχνότητας κύματα επιστροφής θα μπορούσαν επίσης να έχουν επιπτώσει στον ανθρώπινο εγκέφαλο αλλά και να προκαλέσουν ακόμα και τεκτονικές μετακινήσεις, ελεγχόμενες με άλλα λόγια σεισμικές δονήσεις. Γενικότερα το HAARP έχει τη δυνατότητα της τροποποίησης του γήινου μαγνητικού πεδίου, αποτελεί επομένως το καλύτερο δυνατόν ηλεκτρονικό όπλο στο οπλοστάσιο των ΗΠΑ. Θα μπορούσε να εφαρμοσθεί χωρίς ο εχθρός να ξέρει τίποτα για την ύπαρξή του, με ελάχιστο κόστος και χωρίς τη δέσμευση στρατιωτικού προσωπικού και εξοπλισμού όπως σε έναν συμβατικό πόλεμο. Σε περίοδο μη πολέμου θα μπορούσε να τροποποιήσει επιλεκτικά το κλίμα στα διάφορα μέρη του κόσμου με συνέπεια την αποσταθεροποίηση των γεωργικών και οικολογικών συστημάτων. Καταστροφικές θεομηνίες ή εκτεταμένες περίοδοι ξηρασίας θα μπορούσαν να γονατίσουν την οικονομία μιας χώρας κάνοντας επιτακτική την ανάγκη εξάρτησής της από μια άλλη, μεγαλύτερη, που θα προσέφερε απλόχερα τις υπηρεσίες της ...με τα αντίστοιχα βεβαίως ανταλλάγματα.

Μα μήπως αυτό δε συμβαίνει σήμερα;