"Τρύπα Όζοντος", άλλος ένας μύθος...

"Μία «βολική» για τα συμφέροντα θεωρία… " έλεγα κλείνοντας την προηγούμενη ανάρτηση. Στα πλαίσια αυτά ας μην ξεχνάμε και την τρύπα του Όζοντος…

Με την ίδια μέθοδο που προωθείται ο μύθος του CO2 και της «ανθρωπογενούς» υπερθέρμανσης, είχε προωθηθεί νωρίτερα ο μύθος μιας «ανθρωπογενούς» τρύπας στο στρώμα όζοντος της ατμόσφαιρας, που χρεωνόταν στους χλωροφθοράνθρακες (FCKW) των αεροζόλ.

Σύμφωνα με έρευνες αποτελεί και αυτή μία φτιαχτή, «επιστημονικοφανή» θεωρία, καθώς δεν υπήρξε ποτέ σχετικό «πρόβλημα», ενώ η όλη ιστορία είχε επινοηθεί για να εξυπηρετήσει ένα παιχνίδι συμφερόντων των χημικών βιομηχανιών.
Μολονότι ο κύριος όγκος χλωρίου και φθορίου στην ατμόσφαιρα προέρχεται από φυσικές πηγές -όπως τα ηφαίστεια και η εξάτμιση θαλάσσιων υδάτων-, η «προώθηση» αυτού του μύθου, οδήγησε στην αντικατάσταση των FCKW στα αεροζόλ.
Στην ουσία οι μεγάλες χημικές βιομηχανίες μπόρεσαν έτσι να πλασάρουν νέα προϊόντα στην αγορά, με νέα συστατικά, (που δεν είναι απαραίτητα ακίνδυνα, ενώ είναι 10-30 φορές ακριβότερα), μεγαλώνοντας τα κέρδη τους κατά 30%, εμποδίζοντας ταυτόχρονα τις μικρότερες βιομηχανίες να χρησιμοποιήσουν τα FCKW, των οποίων η πατέντα ευρεσιτεχνίας έληγε εκείνη την περίοδο…

«Τρύπα Όζοντος» Αντίθετα από όσα κατά καιρούς διαδίδονται, το φαινόμενο αυτό είναι φυσικό, αναδημιουργείται ετησίως και οφείλετε κυρίως σε χειμερινούς στροβίλους και σε φυσικές πηγές χλωρίου, όπως τα ηφαίστεια.

Στην πραγματικότητα υπάρχει από τότε που η Γη διαθέτει οξυγονούχα ατμόσφαιρα, η οποία θερμαίνεται από τον ήλιο. Έτσι παρατηρείται ένας ετήσιος ρυθμός ανάμεσα στην χειμερινή και την καλοκαιρινή περίοδο. Η ηλιακή ακτινοβολία καθορίζει τα ποσοστά μορίων οξυγόνου που θα μετατραπούν σε όζον. Εκεί όπου η ηλιακή ακτινοβολία πέφτει κάθετα, όπως στον Ισημερινό, μετρούνται μεγαλύτερες τιμές όζοντος, ενώ αντίθετα στο Β. πόλο, όπου οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν πλάγια, μετρούνται οι μικρότερες τιμές. Γι’ αυτό φυσικά η υποτιθέμενη «τρύπα» εμφανίζεται μεγαλύτερη το χειμώνα και μικρότερη το καλοκαίρι. Το φαινόμενο είχε παρατηρηθεί και ερευνηθεί ήδη από το 1957, ενώ από το 1935 γίνονται σχετικές μετρήσεις στο Tromso της Νορβηγίας.

Η «ανακάλυψη της τρύπας» του όζοντος έγινε το 1985, ενώ από το 1975 άρχισαν να εμφανίζονται σποραδικά θέσεις που ενοχοποιούσαν τους χλωροφθοράνθρακες. Οι ερευνητές Roger A. Maduro και Ralf Schauerhammer στο βιβλίο τους «Τρύπα Όζοντος, η κατάχρηση ενός θαύματος της φύσης» εξηγούν, πως οι χλωροφθοράνθρακες δεν ανοίγουν τρύπες στο στρώμα όζοντος, πολύ απλά επειδή το βάρος τους δεν τους επιτρέπει να φτάσουν σε τέτοια ύψη. Αυτοί είναι 4-8 φορές βαρύτεροι από τα μόρια του αέρα και γι’ αυτό πέφτουν στο έδαφος. Η δε ποσότητα τους δεν ξεπερνούσε τα 2 εκατομμύρια τόνους.
Από την άλλη, οι φυσικές πηγές που διοχετεύουν χλώριο και φθόριο στην ατμόσφαιρα μετρούν πολλαπλάσιες ποσότητες:

• 600 εκατομμύρια τόνοι προέρχονται από την εξάτμιση θαλάσσιων υδάτων
• τουλάχιστον 36 εκατομμύρια τόνοι χλωριούχων αερίων προέρχονται από ηφαίστεια,
• 8 εκατομμύρια τόνοι από καύσεις βιομάζας και
• 6 εκατομμύρια τόνοι φθοριούχων αερίων προέρχονται από μη ενεργά ηφαίστεια.

Οπότε ακόμη και αν υπήρχε θέμα «τρύπας» του όζοντος, αυτή δεν μπορεί να ήταν αποτέλεσμα «ανθροπογενών» χλωροφθορανθράκων, αλλά φυσικών διαδικασιών…



ΠΗΓΗ...http://vickytoxotis.blogspot.com