Ακόμα ένα άρθρο του Τραϊανού Παναγιώτη (Πρόεδρος του ΕΑΜ.Β΄). Επειδή σηκώνει πολύ συζήτηση παρακαλώ εκφραστείτε δημοσίως με ανάλογο άρθρο.
Εβραίοι κάνουν “πόλεμο” εναντίον όλου του κυκλώματος, που στριμώχνει τα κράτη και τα φέρνει σε κατάσταση απόλυτης αδυναμίας ν’ αντιμετωπίσουν την κερδοσκοπική λεηλασία εις βάρος τους, όπως διαπίστωσαν πρόσφατα και οι ισπανικές μυστικές υπηρεσίες. Ενός κυκλώματος, το οποίο διαδίδει άσχημες “φήμες” για τα κράτη μέσω των εβραϊκής ιδιοκτησίας διεθνών ΜΜΕ και στη συνέχεια αυτές τις “φήμες” τις διαχειρίζεται σαν “αλήθειες”, για να “σπεκουλάρει” την κατάσταση. Να τη “σπεκουλάρει” μέσω των “διεθνών” εταιρειών πιστοληπτικής αξιολόγησης κρατών και εταιρειών, οι οποίες ανήκουν επίσης σε Εβραίους. Εταιρειών, όπως η Moodys, η Fitch Rating ή η Standard & Poors. Εταιρειών, που δίνουν το “σύνθημα”, για να ξεκινήσει η κερδοσκοπική λεηλασία.
Σ’ αυτήν τη λεηλασία πρωταγωνιστούν οι κερδοσκόποι. Εβραίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία κερδοσκόποι. Κερδοσκοπικοί μηχανισμοί, οι οποίοι ποντάρουν σε “πτωχεύσεις” κρατών, όπως η εβραϊκή Goldman Sachs και κερδοσκόποι ως φυσικά πρόσωπα, όπως είναι οι Εβραίοι Μπάφετ, Σόρος κλπ.. Εναντίον αυτών των κερδοσκόπων κινούνται οι πιο πάνω επίσης Εβραίοι “ήρωες” της δικαιοσύνης και όψιμοι “προστάτες” της Ελλάδας. Εβραίοι δηλαδή εναντίον Εβραίων. Είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό; Πόσο ειλικρινής μπορεί να είναι ένας τέτοιος εμφύλιος “πόλεμος”, όταν όλοι αυτοί τρώνε από το ίδιο σιωνιστικό “πιάτο” και άρα είναι υποχρεωμένοι να το “γεμίζουν” από κοινού;
Από αυτό το σημείο και έπειτα δημιουργούνται εύλογα ερωτήματα. Ερωτήματα, τα οποία δυστυχώς για κάποιους είναι πολύ αποκαλυπτικά των όσων πραγματικά συμβαίνουν. Γιατί να κάνουν οι Εβραίοι έναν τέτοιο πολυδάπανο πόλεμο εναντίον της κερδοσκοπίας, ο οποίος εκθέτει τους κερδοσκόπους ομοεθνείς τους στη δημόσια θέα, όταν μπορούν να συνεννοηθούν φτηνά και μυστικά μεταξύ τους; Γιατί να δημιουργήσουν πολυδάπανους ελεγκτικούς μηχανισμούς όπως είναι το ευρωπαϊκό ταμείο αλληλεγγύης, όταν μπορούν να έχουν τα ίδια αποτελέσματα με ένα απλό τηλεφώνημα σε έναν ξάδερφο ή έναν θείο;
Βλέπουμε δηλαδή παράξενα πράγματα να συμβαίνουν. Τόσο παράξενα, που στην κορύφωσή τους γίνονται σχεδόν παράλογα. Είναι παράλογη η γενική ανησυχία των ισχυρών Εβραίων και των κατά τόπους υπαλλήλων τους για την πορεία της ελληνικής οικονομίας. Δεν μας έχουν συνηθίσει οι Εβραίοι σε τέτοιες φιλελληνικές και ανθρωπιστικές συμπεριφορές και είχαν αιώνες στη διάθεσή τους για να το καταφέρουν. Οι Εβραίοι, δηλαδή, σε μια αποθέωση αυταπάρνησης και αλτρουισμού, βλέπουν τους Έλληνες και άρα τους εθνικούς τους εχθρούς να απειλούνται με οικονομική καταστροφή και αναλαμβάνουν οι ίδιοι να τους προστατεύσουν. Να τους προστατεύσουν με όλα τα μέσα και τις διασυνδέσεις που διαθέτουν.
Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάμε για παράλογα πράγματα. Πράγματα, τα οποία δεν στέκουν σε καμία σοβαρή ανάλυση. Δεν στέκει, για παράδειγμα, σε καμία λογική η στάση των ΗΠΑ απέναντι στην Ελλάδα και την ελληνική οικονομία. Όσο παράλογο είναι να θέλουν οι Εβραίοι να βοηθήσουν τους Έλληνες, άλλο τόσο παράλογο είναι να θέλουν οι ΗΠΑ να βοηθήσουν την Ελλάδα.
Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά. Αν υποθέσουμε ότι οι ΗΠΑ και το δολάριο έχουν συγκρουόμενα συμφέροντα με την Ευρώπη και το Ευρώ, τότε θα έπρεπε σήμερα οι Αμερικανοί να είναι ευτυχείς με την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η οικονομία της Ελλάδας. Μάλιστα, θα έπρεπε οι ίδιες οι ΗΠΑ να πρωτοστατούν στις κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον της Ελλάδας, εφόσον αυτή θα ήταν ο αδύναμος κρίκος του Ευρώ.
Αντί όμως της φυσιολογικής συμπεριφοράς, την οποία επιβάλει η λογική της οικονομίας, βλέπουμε τις ΗΠΑ να φέρονται “περίεργα”. Τις βλέπουμε απόλυτα ευθυγραμμισμένες με την Ευρώπη. “Αγωνιούν” κι αυτές για την τύχη της ελληνικής οικονομίας και σπεύδουν και οι ίδιες να πολεμήσουν τους διεθνείς κερδοσκόπους. Αυτούς, δηλαδή, που θεωρητικά απειλούν τους “Ευρωεχθρούς” τους και υπό φυσιολογικές συνθήκες θα μπορούσαν να εργάζονται επ’ αμοιβή για τους ίδιους.
Αγωνιούν τόσο πολύ, που δεν διστάζουν να το αποκαλύπτουν ακόμα και από τα πιο επίσημα “χείλη”. Στα υπουργεία των Εξωτερικών ως γνωστόν δεν κατοικούν ποιητές και λογοτέχνες. Ειδικά μάλιστα στα υπουργεία των ιμπεριαλιστών δεν υπάρχουν τέτοιοι ούτε για δείγμα. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί στα υπουργεία αυτά τίποτε δεν λέγεται τυχαία. Όταν λοιπόν η διαβόητη Χίλαρι Κλίντον αναφέρει στον λόγο της ότι ο Ομπάμα “αγωνιά” να δει τον Γιωργάκη, αυτό κάτι σημαίνει. Τον Γιωργάκη δεν αγωνιά να τον δει ούτε καν η μάνα του που τον γέννησε. Ούτε καν λογοτέχνης ποιητική αδεία μπορεί να το πει αυτό.
Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάμε για παραλογισμούς. Οι ΗΠΑ θεωρητικά θα έπρεπε να πολεμάνε το Ευρώ και άρα και τον αδύναμο “κρίκο” του, που είναι η Ελλάδα. Ακόμα και ο Ομπάμα θα έπρεπε να είναι σε θέση να το καταλάβει αυτό. Μπορεί ο ίδιος από τύχη να παριστάνει τον Πλανητάρχη και να μην μαζεύει μπαμπάκι κάπου στην Αλαμπάμα, αλλά αυτό έπρεπε να είναι σε θέση να το καταλάβει. Όμως, αντ’ αυτού έχουμε το παράδοξο φαινόμενο το κράτος του δολαρίου να ακολουθεί την ίδια πολιτική με τη Γερμανία ή τη Γαλλία του Ευρώ. Μιλάμε για “αγάπη” προς την Ελλάδα. Μέχρι και την ταξιδιωτική βίζα μάς υποσχέθηκαν ότι θα καταργήσουν για τους Έλληνες, οι οποίοι θέλουν να ταξιδεύσουν προς τις ΗΠΑ. Στη θεωρητικά πιο δύσκολη στιγμή της ελληνικής οικονομίας. Στη στιγμή, που, με βάση τη λογική, πολλοί Συνέλληνες θα ήθελαν να πάνε για εργασία στις ΗΠΑ και άρα να εκμεταλλευτούν αυτό, το οποίο ήθελαν επί χρόνια να αποφύγουν οι ΗΠΑ.
Όλα αυτά αντιλαμβανόμαστε ότι είναι όχι απλά παράξενα, αλλά παράλογα. Εξωφρενικά παράλογα, αν σκεφτεί κάποιος ότι οι από την εθνική τους “φύση” ανθέλληνες Εβραίοι είναι αυτοί, οι οποίοι ελέγχουν σχεδόν κατ? αποκλειστικότητα τη διπλωματική στάση των ΗΠΑ. Αν, δηλαδή, είναι μία φορά παράλογο, που οι ΗΠΑ θέλουν να βοηθήσουν την οικονομία της Ελλάδας, είναι δύο φορές παράλογο, αν σκεφτεί κάποιος τον ρόλο των Εβραίων στην πολιτική των ΗΠΑ. Επειδή λοιπόν παράλογα δεν υπάρχουν σε ένα σύστημα με λογικά και μεγάλα συμφέροντα, εύλογα προκύπτουν κάποια ερωτήματα. Τι ακριβώς φοβούνται τόσο ισχυροί παράγοντες από ένα κράτος, το οποίο είναι μικρότερο από μια Νέα Υόρκη ή ένα Βερολίνο; Τι ακριβώς ενώνει παράγοντες, οι οποίοι θεωρητικά είναι εχθροί μεταξύ τους;
Αυτό, το οποίο φοβούνται όλοι αυτοί, είναι η ΔΡΑΧΜΗ. Γιατί τους φοβίζει η Δραχμή και όχι το Λέβ, το Φιορίνι το Ζλότι ή η Κορώνα; Γιατί η Δραχμή “ακουμπάει” στη Μεσόγειο. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημά τους. Ό,τι “ακουμπάει” στη Μεσόγειο, γίνεται “καταλύτης” οικονομικών εξελίξεων. Μια Δραχμή της Μεσογείου απειλεί το Ευρώ, το οποίο ακουμπάει κατά κύριο λόγο στη βιομηχανία της Βορείου Ευρώπης. Η Μεσόγειος αποδίδει χρυσάφι, είτε λειτουργεί η οικονομία είτε όχι, ενώ το Ευρώ, για να είναι ισχυρό, πρέπει να υπάρχει παραγωγή. Η Μεσόγειος δίνει μεροκάματο σε κάποιον, ακόμα κι αν αυτός κάθεται σταυροπόδι σε κάποια αμμουδιά, ενώ η βιομηχανία δίνει μεροκάματο μόνον σε κάποιον που ιδρώνει πάνω σε έναν τόρνο.
Η Κρήτη, η Κέρκυρα, η Ρόδος ή η Μύκονος μπορεί στη φαντασία του κόσμου να είναι παραμυθένια νησιά, αλλά στην οικονομία της αριθμητικής είναι μορφές κεφαλαίου. Κεφαλαίου μεγάλης οικονομικής απόδοσης, η οποία είναι μετρήσιμη. Όμως, όταν κάτι είναι μετρήσιμο, είναι ταυτόχρονα και συγκρίσιμο. Άρα η Κρήτη, η Κέρκυρα και τα άλλα τα νησιά στον “Πλανήτη” της οικονομίας εκτός από όμορφοι τουριστικοί προορισμοί είναι και γίγαντες του κεφαλαίου, όπως είναι η Siemens, η Coca-Cola ή η Heinz. Όποιος κατέχει αυτό το κεφάλαιο, δεν κινδυνεύει στον αγώνα της επιβίωσης. Αυτό είναι το πρόβλημα κάποιων. Το κεφάλαιο της Μεσογείου. Το καλύτερο και πιο αποδοτικό κεφάλαιο δίπλα στην πλουσιότερη αγορά του Πλανήτη. Αυτή είναι η δύναμη της Μεσογείου. Η Μεσόγειος εισπράττει ό,τι υπάρχει είτε πολύ είτε λίγο στις τσέπες του κόσμου, ενώ η παραγωγή εισπράττει μόνον όταν υπάρχει οικονομική λειτουργία.
Τώρα, που η οικονομική κρίση έγινε παγκόσμια και ομοιογενής, οι ισχυροί του συστήματος φοβούνται τον πρώτο λαό, ο οποίος θα προσπαθήσει να επιβιώσει, χωρίς να σέβεται τις αρχές του δικού τους συστήματος. Φοβούνται τον πρώτο λαό, ο οποίος, λόγω της θέσης του ή της ιδιομορφίας του κεφαλαίου του, θα λειτουργήσει με έναν “ανορθόδοξο” τρόπο, που θα αποτελεί κακό “παράδειγμα” για τους υπολοίπους. Σε μια εποχή παγκόσμιας αβεβαιότητας και με τη φτώχεια να είναι μια συνεχής και μόνιμη απειλή ακόμα και για τους λαούς των ισχυρών κρατών φοβούνται τον πρώτο λαό, ο οποίος θα λειτουργήσει ιδιόμορφα, λόγω των ιδιομορφιών του. Με ένα τεράστιο “ποίμνιο”, το οποίο πρέπει να το οδηγήσουν μέσα σε μια πρωτοφανή “καταιγίδα” φτώχειας και ανεργίας, φοβούνται το πρώτο “πρόβατο”, το οποίο θα πιάσει “άκρη” και δεν θα τους ακολουθεί, χωρίς όμως να απειλείται με “καχεξία” εξαιτίας της επιλογής του.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι η Δραχμή δεν είναι απλό πράγμα. Η Δραχμή μπορεί να γίνει μια “τρύπα” στο “σκάφος”, που λέγεται παγκόσμιο σύστημα. Όμως, καμία “τρύπα” δεν είναι ασήμαντη όσο μικρή κι αν είναι. Η πιο ασήμαντη τρύπα μπορεί να βυθίσει το μεγαλύτερο “καράβι”, αν αυτή δεν προσεχθεί. Ολόκληρο το παγκόσμιο οικονομικό “οικοδόμημα” κινδυνεύει από την ασήμαντη Δραχμή της ασήμαντης ελληνικής οικονομίας. Γι’ αυτόν τον λόγο οι πάντες αγωνιούν για την τύχη αυτής της οικονομίας. Γι’ αυτόν τον λόγο οι πάντες θέλουν να συναντηθούν με τον Γιώργο Παπανδρέου και να τον “βοηθήσουν”. Τρέχουν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Γιατί; Γιατί οι ισχυροί του ατλαντισμού έχουν κάνει την “πατάτα” όλων των αιώνων. Παρασυρμένοι από το γυφταριό του σιωνισμού, έκαναν λάθη αδιανόητα για το σύστημα. Εξανέμισαν το κεφάλαιό τους και διέλυσαν το πλαίσιο, που καθιστούσε ελεγχόμενο το κεφάλαιο των εχθρών τους.
Στην πραγματικότητα σήμερα γινόμαστε μάρτυρες μιας συγκλονιστικής γιγαντομαχίας. Οι ατλαντικές δυνάμεις δίνουν τον αγώνα τους απέναντι στις δυνάμεις της Μεσογείου. Οι δυνάμεις των δύο ακτών του Ατλαντικού δίνουν αγώνα απέναντι στις δυνάμεις των ακτών της Μεσογείου. Οι δυνάμεις των Αγγλοσαξόνων, των Άγγλων, των Σαξόνων των Φράγκων, των Ούννων και των Γότθων. Οι κυρίαρχες δυνάμεις των τελευταίων αιώνων. Οι δυνάμεις, που κάποτε νίκησαν τη Μεσόγειο και την έλεγξαν απόλυτα στο διάστημα της παντοκρατορίας τους. Όλοι αυτοί πρέπει να δώσουν σήμερα τον υπερπάντων αγώνα, εφόσον γνωρίζουν ότι, αν τον χάσουν, θα χαθούν και οι ίδιοι από το προσκήνιο. Γιατί; Γιατί άσχετα αν η μία πλευρά του Ατλαντικού έχει “επενδύσει” στο Δολάριο και η άλλη έχει “επενδύσει” στο Ευρώ? και οι δύο τους έχουν “επενδύσει” στον υπερεθνικό σχεδιασμό της Νέας Τάξης.
Τόσο το Δολάριο όσο και το Ευρώ έχουν νόημα και αξία μόνον για όσο διάστημα ισχύει ο υπερεθνικός σχεδιασμός με τους ίδιους ως κυρίαρχους του κεφαλαίου του. Οι μεταξύ τους συγκρούσεις έχουν νόημα μόνον για όσο διάστημα υπάρχει η υπερεθνική “πλατφόρμα”, που φιλοξενεί τους “μονομάχους”. Αν το οποιοδήποτε κράτος απειλήσει αυτόν τον σχεδιασμό, τους καταστρέφει. Απλά, ο καθένας από αυτούς καταστρέφεται για διαφορετικούς λόγους. Οι Αμερικανοί καταστρέφονται, γιατί ένας νέος εθνικός σχεδιασμός θα τους κάνει να “υποχωρήσουν” πίσω από τον Ατλαντικό με ανυπολόγιστες ζημιές και χωρίς την παραμικρή πιθανότητα επανόδου στο προσκήνιο, ενώ οι Γερμανογάλλοι θα πρέπει να “ξεχάσουν” τις επενδύσεις της λεηλασίας, τις οποίες πραγματοποίησαν εις βάρος των υπολοίπων Ευρωπαίων και να “υποχωρήσουν” στην εσωτερική ευρωπαϊκή ιεραρχία.
Αυτό είναι πλέον το πρόβλημά τους. Μετακίνησαν τον ιμπεριαλισμό τους από την παραγωγή στο εμπόριο. Εκεί, που έλεγχαν όλο τον κόσμο με τα σιδερόφρακτα εργοστάσιά τους, επιχείρησαν να κάνουν το ίδιο με γύφτικους “πάγκους” της αγοράς. Έχοντας λοιπόν χάσει λόγω του εμπορικού σχεδιασμού της Νέας Τάξης τον έλεγχο της παραγωγής, έχουν συγκεντρώσει το σύνολο της ισχύος τους στον έλεγχο της αγοράς. Αυτό γίνεται μέσω των μεγάλων πολυεθνικών του εμπορίου. Εταιρείες όπως η ΙΚΕΑ, η Makro, η Lidl, η Aldy, η Carrefour, η Media Markt, η Praktiker, η Jumbo, η Leroy Merlin, είναι οι “πλατφόρμες” του νέου εμπορικού ιμπεριαλισμού. Είναι “άρματα”, τα οποία μονοπωλούν την παγκόσμια αγορά και άρα εισπράττουν τη μερίδα του λέοντος στα παγκόσμια κέρδη.
Αν όμως στα ταμεία αυτών των εταιρειών βρίσκεται η δύναμη της εισπρακτικής “μηχανής” των ιμπεριαλιστών, τότε στα “ράφια” αυτών των εταιρειών βρίσκεται το πραγματικό μυστικό αυτής της δύναμης. Στα “ράφια” αυτών των εταιρειών στην πραγματικότητα δίνουν τη μάχη της επικράτησης υπό συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού οι δικές τους εταιρείες. Στα “ράφια” αυτών των εταιριών αποφασίζεται ποια εταιρεία θα γίνει χρυσοφόρα “Coca-Cola” και ποια θα γίνει “Τέλος-Κόλα” πριν καν ξεκινήσει. Αυτές οι εμπορικές εταιρείες-μονοπώλια της αγοράς αποφασίζουν για το ποιες από τις παραγωγικές εταιρείες θα γιγαντωθούν και θα επικρατήσουν στους κλάδους τους. Αυτές είναι το “δίκτυο”, που αποφασίζουν ποιος θα “κυκλοφορεί” στην παγκόσμια αγορά. Αυτές είναι που αποφασίζουν υπέρ των “ομογάλακτών” τους και εις βάρος όλων των άλλων.
Από αυτήν τη δυνατότητα πήραν το “θάρρος” οι ιμπεριαλιστές και μετακίνησαν την παραγωγή τους στην Κίνα. Ήταν σίγουροι ότι με αυτές τις εταιρείες θα έλεγχαν την παγκόσμια παραγωγή, όποιος κι αν ήταν αυτός, που πραγματικά θα παρήγαγε. Το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής τους ήταν πρωτοφανές για την παγκόσμια οικονομική ιστορία. Οι “παραγωγικές” εταιρείες, που μονοπωλούν την αγορά, δεν είναι πλέον βιομηχανικές εταιρείες. Είναι εταιρείες βιομηχανικού “χαρτοφυλακίου”. Είναι εταιρείες, οι οποίες θεωρητικά παράγουν, ενώ στην πραγματικότητα απλά διατηρούν υπό την κατοχή τους τις “πατέντες”, οι οποίες επιτρέπουν τη νόμιμη παραγωγή. Αυτές οι εταιρείες, που μονοπωλούν το σύνολο της παγκόσμιας αγοράς, μονοπωλούν και την ελληνική αγορά.
Αν η ελληνική οικονομία εξαιτίας της σημερινής της κακής οικονομικής κατάστασης αναγκαστεί να υποχωρήσει στο επίπεδο της Δραχμής, όλες αυτές οι εταιρείες θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν την αγορά της. Γιατί; Γιατί θα χάσουν την ανταγωνιστικότητα τους μέσα σ’ αυτήν. Γιατί απλούστατα τα λειτουργικά τους έξοδά θα βρίσκονται στο επίπεδο του πανάκριβου Ευρώ λόγω της διεθνιστικού τύπου δραστηριότητάς τους αλλά τα έσοδά τους θα πρέπει να περιοριστούν στο επίπεδο της φτηνής Δραχμής. Το πρόβλημα αυτών των εταιρειών θα είναι ακόμα πιο σοβαρό, γιατί όλα αυτά τα χρόνια αφήνονταν να αισχροκερδούν, προκειμένου να εγκατασταθούν εύκολα και τζάμπα, εφόσον το έκαναν με τα χρήματα των Ελλήνων, μέσα στην ελληνική αγορά και να εμφανίζουν μεγάλες κερδοφορίες για τους μετόχους τους.
Η διαφθορά του ελληνικού κράτους ήταν αυτή, η οποία τους επέτρεπε αυτήν την τρομερής εντάσεως αισχροκέρδεια. Η διαφθορά, που οι ίδιες αυτές οι εταιρείες προκάλεσαν. Η διαφθορά, που είχε ως αποτέλεσμα η Ελλάδα των χαμηλότερων μισθών της Ευρώπης να έχει μια από τις πιο ακριβές αγορές της. Όλα αυτά δεν ήταν τυχαία. Αυτές οι εταιρείες διέφθειραν τις προδοτικές μητσοτακικές και σημιτικές ηγεσίες, οι οποίες επέτρεψαν τα εγκλήματα εις βάρος των Ελλήνων. Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχουν δεκάδες υποθέσεις κερδοσκοπίας αυτών των εταιρειών, οι οποίες εκκρεμούν στις αρμόδιες “ανεξάρτητες” αρχές, “περιμένοντας” υποτίθεται κάποτε να διερευνηθούν. Κάποιοι θα πρέπει να πάνε φυλακή και κάποιοι άλλοι θα πρέπει να πληρώσουν τεράστια πρόστιμα, αν αυτές οι υποθέσεις κάποτε ανοιχθούν και κριθούν.
Με την είσοδο της Ελλάδος στην Δραχμή όλα αυτά θα πρέπει υποχρεωτικά να επανεξεταστούν πάνω σε νέα βάση, γιατί απλούστατα δεν θα μπορούν να συνεχίσουν να υφίστανται. Δεν θα έχουν λόγο να υφίστανται. Αυτό όμως είναι ένα πρόβλημα, το οποίο δεν μπορεί να βρει λύση, που να ικανοποιεί καί τις δύο πλευρές. Το ένα δεν μπορεί να συντηρήσει το άλλο και το πολυέξοδο αναγκαστικά θα βάλει “λουκέτο”. Η Δραχμή δεν μπορεί να συντηρήσει εταιρείες, οι οποίες πληρώνουν τα έξοδά τους σε Ευρώ. Αναγκαστικά οι πολυεθνικές του εμπορίου θα “χαθούν” από το οικονομικό “οικοσύστημα” της Ελλάδας, όπως εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι από τη φύση, όταν αυτή δεν μπορούσε να τους συντηρεί.
Αυτό είναι το πρόβλημά τους. Η “υποχώρηση” ενός κράτους ?όπως η Ελλάδα από τη ζώνη του Ευρώ, θα τους αναγκάσει να την “εγκαταλείψουν”, τη στιγμή που ο ιμπεριαλισμός τους είναι καθαρά εμπορικός. Αν υποχωρήσει η Ελλάδα από το Ευρώ, “βυθίζεται” ένα μέρος της “πλατφόρμας” των πολυεθνικών του εμπορίου και άρα “σπάει” το μονοπώλιο της αγοράς από τους ιμπεριαλιστές. Η Ελλάδα, δηλαδή, στην περίπτωση αυτήν θ’ “απαλλαχθεί” από το εμπορικό “νταβατζιλίκι” τους, αλλά ταυτόχρονα δεν θα μπορεί να πέσει θύμα εκβιασμού τους, εφόσον δεν είναι πλέον παραγωγοί οι ίδιοι.
Δεν μπορούν να σε απειλήσουν με στέρηση και άρα να σε εκβιάσουν, γιατί δεν έχουν στα χέρια τους την παραγωγή. Δεν έχουν στα χέρια τους τα βιομηχανικά προϊόντα, που έχουν ανάγκη οι αγορές. Η Κίνα πλέον παράγει τόσο για τους πελάτες τους όσο και για τους ίδιους. Όταν η Κίνα παράγει σήμερα τη συντριπτική πλειοψηφία των προϊόντων μεγάλης κατανάλωσης στη Δύση, εννοείται ότι και στο άμεσο μέλλον θα εξυπηρετεί όλους τους Δυτικούς και άρα και τους Έλληνες.
Απλά, μεταξύ παραγωγού Κίνας και καταναλώτριας Ελλάδας δεν θα υπάρχει το ιμπεριαλιστικό εισπρακτικό “φίλτρο”. Ακόμα κι αν δεν μπορεί να της δώσει τα προϊόντα “πρώτης” ποιότητας, θα την καλύψει με αυτά της “δεύτερης” ποιότητας. Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Αν οι πολυεθνικές του εμπορίου δεν μπορούν να επιβιώσουν στην Ελλάδα λόγω της Δραχμής, τότε αφήνουν “τρύπα” για τον ιμπεριαλισμό. Αφήνουν ένα κράτος να καλύπτει τις ανάγκες του, χωρίς ν’ αφήνει τον “οβολό” του στους ίδιους. Αφήνουν ένα κράτος να κάνει “οικονομία” εις βάρος τους και άρα να γίνεται κακό παράδειγμα για τα υπόλοιπα θύματά τους.
Το ίδιο και μεγαλύτερο πρόβλημα θα έχουν οι ιμπεριαλιστές και με όλες τις στρατηγικές “επενδύσεις” τους στην Ελλάδα ?Με την ιμπεριαλιστική “λεηλασία” να λέμε καλύτερα. Γιατί; Γιατί, για να λειτουργήσει η νομισματική απομόνωση της Ελλάδας, θα απαιτεί μεγάλους “χρηματοληπτικούς” μηχανισμούς εντός της χώρας. Μηχανισμούς τύπου ΟΤΕ, ΕΛΠΕ και ΔΕΗ, οι οποίοι θα λειτουργούν ως “κυκλοφορικό σύστημα” για την ανεξάρτητη δραχμική οικονομία. Μηχανισμούς, οι οποίοι θα τροφοδοτούν με χρήμα τα πολυδάπανα ασφαλιστικά ή άλλα συστήματα κοινωνικής πολιτικής. Αυτοί οι μηχανισμοί είναι απαραίτητοι, γιατί η ελληνική οικονομία δεν θα μπορεί να χρηματοδοτείται εκ των έξω, όπως συμβαίνει σήμερα με το Ευρώ και το οποίο έγινε το αίτιο και βέβαια το “άλλοθι” να παραδοθεί το δημόσιο κεφάλαιο σε ξένους.
Αναγκαστικά λοιπόν θα πρέπει το ελληνικό κράτος για να επιβιώσει να επανεξετάσει το θέμα του δημοσίου κεφαλαίου. Τι να επανεξετάσει όμως, όταν τα πράγματα είναι εύκολα, λόγω της προηγούμενης διαφθοράς που προηγήθηκε; Ένας τυχαίος εισαγγελέας να μπει στον ΟΤΕ και όλοι οι golden, silver και bakiri Boys της εταιρείας πάνε στη φυλακή. Το ίδιο μπορεί να συμβεί στα διυλιστήρια των ΕΛΠΕ, στην Αττική Οδό, στο αεροδρόμιο της Αθήνας κλπ. Τα ζώα της Νέας Τάξης δεν έκαναν “καθαρή” ούτε μία “δουλειά” τους στην Ελλάδα.
Θεωρώντας ότι ελέγχουν τα πάντα και για πάντα, δεν φρόντισαν για την παραμικρή τους άμυνα, πληρώνοντας την ακριβή νομιμότητα. Επιχείρησαν να τα κάνουν όλα με “διαφθορά” και άρα όλα “τζάμπα”, αγνοώντας ότι οι καιροί έχουν “γυρίσματα”. Γερμανούς εισαγγελείς να καλέσεις να κρίνουν τη συμπεριφορά των γερμανικών εταιρειών στην Ελλάδα, και πάλι θα τους κλείσουν όλους στη φυλακή. Πρωτοετείς φοιτητές της νομικής να χρησιμοποιήσεις, και πάλι θα βρεις την άκρη. Δεν υπάρχει ούτε ένας τομέας της κρατικής οικονομίας, που να μην υπήρχε ένας “Γερμανός” Χριστοφοράκος να ταΐζει κάποιον “Έλληνα” καραγκιόζη, για να κλέβουν από κοινού και υπέρ των γερμανικών συμφερόντων τον ελληνικό λαό. Όλη η διαφθορά στην Ελλάδα που την κατατάσσει στο επίπεδο της Μποτσουάνας προέρχεται από τους “αδιάφθορους” της ατλαντικής Ε.Ε., οι οποίοι σήμερα την καταγγέλλουν.
Η Ελλάδα γι’ αυτόν τον λόγο απειλεί θανάσιμα όλους τους ιμπεριαλιστές ταυτόχρονα. Γι’ αυτόν τον λόγο δώσαμε μεγάλη σημασία στο γεγονός ότι είναι χώρα της Μεσογείου. Ως τέτοια έχει μεγάλη χρηματοληπτική ικανότητα από τον περίγυρό της. Έχει μεγάλη δυνατότητα να “τραβάει” Ευρώ από τον περίγυρο, εξαιτίας του τουρισμού. Έχει μεγάλη γεωργική παραγωγή με την ίδια δυνατότητα. Έχει μεγάλη ναυτιλιακή δραστηριότητα με την ίδια δυνατότητα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι μπορεί να “ρυθμίσει” την παραγωγή της με βάση τις δικές της εσωτερικές ανάγκες και ταυτόχρονα με το συνάλλαγμα, που εκ των δεδομένων μπορεί να “τραβάει” από την αγορά, να συναλλάσσεται απευθείας με την Κίνα και άρα έξω από τα εισπρακτικά “κανάλια” των πολυεθνικών “νταβατζήδων”.
Όμως, αυτό είναι τραγικό για το Ευρώ ή το Δολάριο. Γιατί; Όχι επειδή είναι μεγάλα τα μεγέθη της Ελλάδας, αλλά επειδή το μέγεθος της επιτυχίας τής Ελλάδας μπορεί να γίνει “οδηγός” για τους μεγαλύτερους “παίκτες” της Μεσογείου. Τα “pigs” μπορεί να ξεφύγουν το ένα μετά το άλλο από τον έλεγχο των ισχυρών της Βορείου Ευρώπης. Τι θα μείνει τότε σ’ αυτούς; Παραγωγή δεν έχουν, για να μπορούν να εκβιάζουν αυτά τα κράτη. Υπηρεσίες χρυσοφόρες δεν μπορούν να παρέχουν, για να συντηρούν τη διαφορά τους στον πλούτο από αυτά τα κράτη. Τι θα κάνουν; Με την “υπερβιομηχανική” Κίνα να παράγει αυτά, τα οποία έχουν ανάγκη οι Μεσογειακοί λαοί, τι ακριβώς θα “πουλάει” η Γερμανία, για να παραμείνει στην κορυφή της Ευρώπης; Πώς θα παραμείνει η “ατμομηχανή” της Ευρώπης;
“Ατμομηχανή” χωρίς “βαγόνια” δεν νοείται. Αυτό είναι το πρόβλημά τους. Κινδυνεύει η “ατμομηχανή” της Ευρώπης να βρεθεί χωρίς “βαγόνια” και άρα χωρίς πελάτες. Τα “βαγόνια” της Μεσογείου είναι όλα “αυτοκινούμενα” ή μπορούν να γίνουν τέτοια. Το “βαγόνι” της Ιταλίας μπορεί να γίνει “αυτοκινούμενο”, γιατί η Λιρέτα “ακουμπάει” στη Μεσόγειο. Το “βαγόνι” της Ισπανίας μπορεί να γίνει “αυτοκινούμενο”, γιατί η Πεσέτα “ακουμπάει” στη Μεσόγειο. Όλες αυτές οι οικονομίες μπορούν να επιβιώσουν σε κάθε είδους οικονομικό περιβάλλον, γιατί απλούστατα έχουν εθνικό κεφάλαιο με μεγάλη οικονομική απόδοση. Κεφάλαιο πρωτογενούς τομέα, το οποίο συνδέεται με την παροχή υπηρεσιών. Κεφάλαιο, το οποίο έχει πάνω του το Κολοσσαίο ή την Ακρόπολη ή τη Γρανάδα.
Το πρόβλημά τους είναι ότι δεν πρόλαβαν να “απεθνικοποιήσουν” τα κράτη της Μεσογείου. Δεν πρόλαβαν δηλαδή να κάνουν μια ενιαία υπερεθνική Ευρώπη, την οποία να την ελέγχουν απόλυτα. Η οικονομική κρίση τους βρίσκει με τα συμφέροντα των λαών ενιαία και ομοιογενή και τα δικά τους “αφηρημένα” και χαμένα κάπου στους “διαδρόμους” των Βρυξελών. Τα σχέδιά τους με τη νομιμοποίηση της λαθρομετανάστευσης δεν έχουν ολοκληρωθεί και δεν μπορούν να ελέγχουν τη “βούληση” των μεσογειακών λαών μέσω ψευδοδημοκρατικών διαδικασιών.
Εξακολουθούν μεν να έχουν “δεμένα” τα κράτη με τεράστια “χάρτινα” χρέη τα οποία οι ίδιοι τα δημιούργησαν και ως εκ τούτου τα αναγνωρίζουν οι διορισμένοι από τους ίδιους δοσίλογοι που τα κυβερνούν, αλλά αυτό δεν φτάνει. Έπρεπε ήδη αυτά τα χρέη να έχουν μετουσιωθεί σε υλικό κεφάλαιο μέσα σ’ αυτά τα κράτη και ήδη να μπορούν να εκβιάζονται οι λαοί. Έπρεπε ήδη το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας να έχει μεταφραστεί σε αυτό που ακόμα και σήμερα εξακολουθεί να ορίζεται ως δημόσιο κεφάλαιο. Έπρεπε ήδη το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας να έχει μετατρέψει την Ακρόπολη ή τις Μυκήνες σε ιδιόκτητα θεματικά “πάρκα” κάποιων ανώνυμων νεοταξιτών ιδιοκτητών των νέων ιδιόμορφων “Disneyland”. Νησιά, βουνά, δάση και αμμουδιές έπρεπε ήδη να είχαν “αξιοποιηθεί”, περνώντας στα χέρια των νέων ιδιοκτητών τους.
Αυτό το πρόβλημα της μη έγκαιρης ιδιωτικοποίησης των πάντων το αντιμετωπίζουν παντού στα κράτη του μεσογειακού Νότου και κυρίως στην Ελλάδα, εξαιτίας του τεράστιου όγκου του δημοσίου κεφαλαίου της. Χάρη στον σχεδιασμό της εκ των έσω προδοσίας την υπερχρέωσαν πολύ εύκολα, αλλά δεν πρόλαβαν αυτά τα χρέη να τα μετακινήσουν στις “υποθήκες” της ιδιωτικοποίησης του δημοσίου κεφαλαίου. Τους πρόλαβε η παγκόσμια οικονομική κρίση άρα χωρίς να προλάβουν να την “ευθυγραμμίσουν” με τους σχεδιασμούς τους. Ακόμα και η πρόσφατη κερδοσκοπική τους μανία εναντίον της ήταν μεγάλο λάθος. Σύντομα θα αποδειχθεί “μπούμερανγκ”, γιατί ωθεί στα άκρα μια κατάσταση, η οποία δεν τους συμφέρει να πάει στα άκρα πριν προλάβουν να τη ρυθμίσουν. Απλά πράγματα. Την Ελλάδα την “κατάπιαν” βιαστικά με στόχο να τη “φάνε” γρήγορα και χωρίς αντιδράσεις και τώρα η οικονομική κρίση τούς απειλεί με “εμετό”.
Κινδυνεύουν να την “ξεράσουν”, χωρίς να έχουν αλλοιώσει βασικά της χαρακτηριστικά, που θα την καθιστούσαν ελεγχόμενη και άρα “χωνέψιμη”. Αυτό είναι το πρόβλημα. Δεν κατόρθωσαν να διαλύσουν τις εθνικές “δομές” των ευρωπαϊκών κρατών του μεσογειακού Νότου, ώστε να καθιστούν αυτοκτονική κάθε προσπάθεια αυτονόμησής τους. Να καθιστούν μαθηματικά αδύνατη την ανεξάρτητη επιβίωσή τους. Δεν κατόρθωσαν να οικειοποιηθούν μέσα σ’ αυτά τα κράτη το σύνολο αυτού που ονομάζουμε δημόσιο κεφάλαιο. Αυτό ακριβώς είναι η “πέψη” για ένα κράτος. Να διαλύσουν οι μηχανισμοί που του δίνουν “σχήμα” και δυνατότητα ανεξάρτητης επιβίωσης. Αν αυτοί οι μηχανισμοί δεν διαλύσουν εγκαίρως, τότε, σε περίπτωση μεγάλης οικονομικής κρίσης ?όπως είναι η σημερινή, υπάρχει κίνδυνος αντίδρασης και αυτό είναι ο “εμετός” στον οποίο αναφερόμαστε.
Τώρα κάνουν το εξής απλό πράγμα. Αυτό, το οποίο απεύχονται να τους συμβεί εξαιτίας της Ελλάδας, το εμφανίζουν σαν απειλή εναντίον της Ελλάδας. Αυτό, το οποίο δεν θέλουν να το επιχειρήσει μόνη της η Ελλάδα, προκειμένου να εκμεταλλευτεί τις ιδιομορφίες της και να σωθεί εύκολα, εμφανίζονται οι ίδιοι να την απειλούν ότι δήθεν θα της το επιβάλλουν σαν τιμωρία. Το εμφανίζουν σαν αρνητικό φαινόμενο, ώστε να μην υπάρχει περίπτωση να σκέφτονται οι Έλληνες να κάνουν από μόνοι τους κάτι, το οποίο υποτίθεται, αν τους το έκαναν τρίτοι, θα έμοιαζε με τιμωρία. Γι’ αυτόν τον λόγο παίζουν το “παιχνίδι” του “κακού” και του “καλού” μπάτσου.
Να φύγει η Ελλάδα από τη ζώνη του Ευρώ και μάλιστα με τις “κλοτσιές” φωνάζουν κάποιοι πολύ “κακοί” Γότθοι. Να μείνουν και θα τους “βοηθήσουμε” απαντάνε οι “σώφρονες”, “φιλέλληνες” και “καλοί” Γότθοι. “Παπατζηλίκια” εβραίικα είναι αυτά. Απάτες, οι οποίες μπορούν να ξεγελάσουν κάποιον αφελή στιγμιαία, αλλά, δεν αποτελούν ισχυρά μέσα άμυνας, σε περίπτωση που κάποιος δεν είναι τέτοιος. “Μην ανοίγεις την πόρτα του Ευρώ, γιατί από πίσω είναι ο μπαμπούλας” φωνάζουν. Αν την ανοίξεις όμως, δεν έχουν επιλογές να συνεχίσουν να σε απειλούν, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει “μπαμπούλας”.
Επαναλαμβάνουν την ίδια τακτική με αυτήν που ακολουθούν σήμερα και μας “μαλώνουν”, είτε με τα “κατασκευασμένα” στοιχεία τα οποία μας έβαλαν στη ζώνη του Ευρώ?είτε με τα υπερβολικά ελλείμματα του ελληνικού δημοσίου τομέα που “απειλούν” την οικονομία του Ευρώ. Όλα αυτά είναι απάτες. Γιατί; Γιατί η είσοδος της Ελλάδας στο Ευρώ συνέφερε αυτούς, που ήθελαν να την κατασπαράξουν και όχι τους Έλληνες. Συνέφερε αυτούς, που σήμερα καταγγέλλουν τον “δόλιο” τρόπο εισόδου της Ελλάδας σ’ αυτό. Τους “καταγγέλλοντες” συνέφερε η αυτοκτονική είσοδος της Ελλάδας στο Ευρώ και όχι τους “καταγγελλόμενους”.
Αυτοί, σε συνεργασία με τους προδότες της Ελλάδας, “κατασκεύαζαν” τα στοιχεία, προκειμένου να βάλουν την Ελλάδα στη ζώνη του Ευρώ, για να την λεηλατήσουν. Να τη βάλουν στο πεδίο εκείνο, στο οποίο υπερείχαν οι τεράστιες οικονομίες τους και με τα χρήματά τους να λεηλατήσουν το κεφάλαιο της μικρής Ελλάδας. Απλά πράγματα. Σήμερα στέλνουν τον Παπαδήμο σαν τον “αδέκαστο” παράγοντα της Κεντρικής Τράπεζας της Ευρώπης, για να ελέγξει την πορεία των μέτρων των “απατεώνων”. Ρωτάμε λοιπόν εμείς, που δεν έχουμε μνήμη χρυσόψαρου. Ο Παπαδήμος δεν ήταν ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, όταν αυτή η Τράπεζα στην πραγματικότητα “κατασκεύαζε” τα στοιχεία που μας έβαζαν στη ζώνη του Ευρώ;
Τα ίδια αφορούν και τα ελλείμματα του δημοσίου τομέα. Οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι σήμερα τα καταγγέλλουν, είναι οι ίδιοι που ενθάρρυναν την αυτοκτονική μισθολογική πολιτική του ελληνικού δημοσίου. Αυτοί “πλήρωναν” με διεθνείς αναγνωρίσεις και “καταλληλότητες” σκουπίδια σαν τον Σημίτη, για να ασκούν αυτήν την αυτοκτονική πολιτική. Γιατί; Για να οδηγήσουν το ελληνικό κράτος στην υπερχρέωση και από εκεί στη λεηλασία. Δεν έκαναν καν ένα περίεργο ή σπάνιο κόλπο. Έκαναν το απλό κόλπο των “γενναιόδωρων” και “αφελών” τραπεζών, που αναζητούν “έξυπνους” δανειολήπτες, οι οποίοι όμως στο τέλος χάνουν τις περιουσίες τους. Ο Παπαδήμος δεν συμμετείχε σ’ αυτό το παιχνίδι;
Ο Παπαδήμος δεν ήταν αυτός, που έπρεπε να ελέγχει τον Σημίτη για τον “υπερδανεισμό” της Ελλάδας; Όταν λοιπόν αυτός ο Παπαδήμος ήταν υπεύθυνος για όλα τα “κακά” που μας κατηγορούν σήμερα οι Ευρωπαίοι, πώς διορίστηκε από τους ίδιους υποδιοικητής της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας; Αυτός, ο οποίος έπρεπε να τιμωρηθεί, γιατί ανταμείφθηκε; Αυτός, ο οποίος έχει να “κρύψει” στοιχεία από τα προηγούμενα “εγκλήματά” του, γιατί στέλνεται στην Ελλάδα να ελέγχει την πορεία των ελέγχων; Μας λένε ένα “παραμύθι” για την “κατασκευή” στοιχείων και μας στέλνουν να μας ελέγχει αυτός, ο οποίος από τον νόμο ήταν υπεύθυνος για την “κατασκευή” τους;
Πάλι καλά που δεν μας είπαν ότι ο “καταλληλότερος” πρωθυπουργός γι’ αυτήν την εποχή είναι ο Σημίτης. Να ξαναβάλουνε δηλαδή τους συνενόχους να μας ξανακυβερνήσουν. Να βάλουνε τους εγκληματίες να στήσουν εκ νέου τη “φάμπρικα”. Μιλάμε για πραγματική “φάμπρικα”. Ο Σημίτης δανειζόταν ασυστόλως και υπερχρέωνε το ελληνικό κράτος, για να “κατασκευάζει” πελάτες για τα γερμανικά εργοστάσια. Πελάτες όλων των επιπέδων. Τα γερμανικά εργοστάσια κατασκεύαζαν προϊόντα και ο Σημίτης “κατασκεύαζε” τους πελάτες τους. Αυτό γινόταν σχεδόν επί μια δεκαετία. Ο ελληνικός αυτοκτονικός υπερδανεισμός δεν είχε κανέναν αναπτυξιακό προσανατολισμό. Δινόταν σε αναίτιες αυξήσεις των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, προκειμένου να εξασφαλίσουν οι Γερμανοί πελάτες για τα ακριβά προϊόντα τους.
Με δανεικά χρήματα οι δημόσιοι υπάλληλοι έπαιρναν αυξήσεις, για να μπορούν ν’ αγοράζουν γερμανικά αυτοκίνητα, κουφώματα, κλιματιστικά και τηλεοράσεις. Όσα περισσότερα έπαιρναν οι υπάλληλοι, τόσο πιο “σιωπηλοί” γίνονταν στα εγκλήματα κατά του ελληνικού δημοσίου. Κάθε φορά που το ελληνικό δημόσιο έπαιρνε από τους “Χριστοφοράκους” υπερτιμημένα γερμανικά προϊόντα, τσιμπούσαν και μια αυξησούλα οι δημόσιοι υπάλληλοι για να μην μιλάνε.
Ο υπερδανεισμός, δηλαδή, που σήμερα καταγγέλλεται από τους Γερμανούς, μας επιβλήθηκε από αυτούς. Αυτοί μας ανάγκαζαν να δανειζόμαστε πολλά χρήματα, για να ξοδεύουμε πολλά, βάζοντας υποθήκη την πατρίδα μας. Θα παίρναμε εμείς τα γυαλιστερά γερμανικά “καθρεπτάκια” και οι Γερμανοί θα έπαιρναν ως “αποζημίωση” την πατρίδα μας. Αυτό ήταν το κόλπο. Με αυτόν τον τρόπο παρέμεινε στην πρωθυπουργία ο δοσίλογος Σημίτης. Ο αδερφός του πράκτορα των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών. Μόνον έτσι εξηγείται πώς μια μαϊμού κυβέρνησε τόσα πολλά χρόνια έναν λαό, ο οποίος ύμνησε την ανθρώπινη ομορφιά .Πραγματική μαϊμού και ψυχικά και σωματικά και πνευματικά.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Ακόμα και το “δούλεμα” έχει κάποια όρια και κάποιους κανόνες, για να μην εκτροχιάζεται σε γελοιότητα. Κατάλαβε γιατί μιλάμε για “παπατζηλίκια”; Τώρα οι εβραιόγυφτοι της ερήμου τρέμουν μην τους πάρουν “χαμπάρι” οι Έλληνες. Γι’ αυτόν τον λόγο “αγωνιούν” για την πορεία της ελληνικής οικονομίας. Αν στην παρούσα φάση δεν τα “καταφέρει” η ελληνική οικονομία να τηρήσει τους όρους του Ευρώ, οι Εβραίοι κινδυνεύουν να πάθουν μεγαλύτερη ζημιά, παρά οι ίδιοι οι Έλληνες.
Μια εθελούσια “έξοδος” της Ελλάδας από το Ευρώ “ακυρώνει” όλες τις απάτες τους. Ακυρώνει όλα τα κέρδη, τα οποία ονειρεύονταν τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας. Η Ελλάδα μπορεί ν’ απαλλαγεί από την “αγχόνη” της χρεοκοπίας, αν εγκαταλείψει το “ικρίωμα” του Ευρώ. Δεν χρειάζεται καν να δώσει μάχη, για να επιτύχει τη σωτηρία της. Προβλέπεται ένα τέτοιο ενδεχόμενο από την ίδια την νομισματική ένωση. Στο άρθρο 50 της συνθήκης της νομισματικής Ένωσης περιγράφονται όλα όσα πρέπει να γίνουν σε μια τέτοια περίπτωση.
Όμως, αυτό είναι ό,τι πιο τραγικό για όλους αυτούς, οι οποίοι σήμερα “ωρύονται” και βρίζουν τους Έλληνες. Στην πραγματικότητα βρίζουν τους Έλληνες αυτοί, οι οποίοι επωφελήθηκαν από τους Έλληνες. Βρίζουν τους Έλληνες γι’ αυτά που έκαναν μόνοι τους οι Έλληνες εις βάρος των εαυτών τους. Προφανώς τους βρίζουν, επειδή πήγαν και έβγαλαν μόνοι τους τα “μάτια” τους και τα τοποθέτησαν στο γερμανικό “καλάθι”, χωρίς να πλένουν πρώτα “χέρια” τους. Όλοι αυτοί οι υποκριτικά υβρίζοντες την Ελλάδα καλό είναι να γνωρίζουν ότι δεν είναι καλό πάντα να κάνεις ευχές, γιατί πολλές φορές αυτές πραγματοποιούνται και δεν σε συμφέρει. Όλοι αυτοί αγνοούν ότι τα κορόιδα δεν μπορεί να είναι για πάντα τέτοια. Κάποτε ξυπνάνε και τα κορόιδα και αλίμονο σ’ αυτόν που είχε σχεδιάσει το “μέλλον” του πάνω στη βλακεία τους.
Και να φανταστεί κάποιος ότι αυτό δεν είναι το χειρότερο σενάριο. Γιατί; Γιατί η Ελλάδα έχει και ένα άλλο τρομερό πλεονέκτημα, το οποίο την καθιστά μοναδική περίπτωση ανάμεσα στις χώρες του Μεσογείου. Η νομισματική της απομόνωση την αποσυνδέει από το Ευρώ και τη συνεχή λόγω ιμπεριαλισμού “αιμορραγία”, αλλά ταυτόχρονα η ίδια ως κράτος έχει “λαμβάνειν” από τους Γερμανούς. Έχει “λαμβάνειν” από αυτούς τις αποζημιώσεις του πολέμου.
Το χειρότερο λοιπόν σενάριο για τους Γερμανούς και τους Εβραίους, που βρίσκονται από πίσω τους και μας απειλούν με αποβολή από το Ευρώ είναι να ζητήσει η ίδια η Ελλάδα την έξοδό της από τη ζώνη του Ευρώ και αφού το επιτύχει αυτό στη συνέχεια να δρομολογήσει τις διαδικασίες για την είσπραξη των πολεμικών αποζημιώσεων από την Γερμανία. Την επομένη της εξόδου της από την ευρωζώνη να τις διεκδικήσει και όχι όπως τώρα, που ανήκει στη ζώνη του Ευρώ και θα επιτρέψει στους Γερμανούς να “καταπιούν” τις αποζημιώσεις με “φωτοτυπίες” χρημάτων.
Αυτό σημαίνει ότι, σε περίπτωση εξόδου της από το Ευρώ, “παγώνει” το χρέος της σε έναν βαθμό και ταυτόχρονα μπορεί και ξεπληρώνει ένα μεγάλο μέρος του με τα χρήματα που της χρωστάνε οι Γερμανοί. Δεν μπαίνουν αυτά τα χρήματα σε μια διαδικασία “απορρόφησης”, όπου μέσα από λογιστικούς “διαδρόμους” μαθηματικών “λαβυρίνθων” θα “χαθούν” για τους Έλληνες. Καθαρή “προσθαφαίρεση” θα γίνει και αυτό δεν συμφέρει τους Γερμανούς, οι οποίοι έχουν κατακτήσει την Ελλάδα με τους “αλγόριθμους” της Νέας Τάξης. Τους Γερμανούς, οι οποίοι θα χάσουν από την υποχώρηση του ιμπεριαλισμού τους και ταυτόχρονα θ’ αναγκαστούν να δώσουν έτοιμα χρήματα στα πρώην θύματά τους.
Αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σ’ αυτούς. Να βγει η Ελλάδα από το Ευρώ και να αναγκαστούν οι Γερμανοί να δώσουν ως αποζημίωση “αξία” του Ευρώ και όχι “χαρτάκια” από αυτά που παίζουν τα παιδιά “Monopoly”. Να είσαι ως κράτος στη φτηνή Δραχμή και η γερμανική αποζημίωση να “αποτιμάται” σε όγκους πετρελαίου, χρυσού ή πρώτων υλών, αγορασμένους σε ακριβό Ευρώ. Αν σε αυτά τα άπειρα χρήματα του χρέους προσθέσει κάποιος και τα επίσης πολλά χρήματα που προβλέπεται να πάρει ένα κράτος όταν αποχωρεί από το Ευρώ, αντιλαμβανόμαστε το πρόβλημα. Το μέγεθος του προβλήματος των άλλων και όχι των Ελλήνων.
Η συγκυρία της σημερινής παγκόσμιας οικονομικής κρίσης κάνει αυτήν την “απόσχιση” δελεαστική για τους Έλληνες. Γιατί; Γιατί έχει αρχίσει η πείνα και στους Έλληνες δεν αρέσει να πεινάνε και μάλιστα υπό την ηγεσία κοιλιόδουλων προδοτών, όπως είναι ο εγγονός του αρχιδοσίλογου των Ναζί Πάγκαλος. Οι Έλληνες δεν πείνασαν σε πολύ πιο δύσκολες εποχές και δεν θα ανεχτούν με τίποτε να το υποστούν σήμερα. Ειδικά σήμερα, που έχουν οι ίδιοι την “εμπειρία” της Ευρώπης και η οποία εμπειρία προφανώς δεν θα τους άρεσε ιδιαίτερα. Κάποτε “ζήλευαν” τους Ευρωπαίους, γιατί απλούστατα δεν είχαν “ζήσει” ποτέ ως τέτοιοι και υπερεκτιμούσαν τα “καθρεπτάκια” και τις “χάντρες” που φορούσαν. Κάποτε αισθάνονταν Βαλκάνιοι και ζήλευαν οτιδήποτε προερχόταν από τη Δύση. Σήμερα έγιναν Ευρωπαίοι και αυτό δεν τους αρέσει, γιατί απλούστατα έγιναν φτωχοί Ευρωπαίοι.
Απλά είναι τα πράγματα. Κάποτε ο Έλληνας έπαιρνε το “σαραβαλάκι” του, αλλά έκανε έναν μήνα διακοπές στα καλύτερα μέρη της πάμφθηνης Ελλάδας της Δραχμής. Σήμερα έχει ολοκαίνουργιο αυτοκίνητο, αλλά όχι μόνον δεν μπορεί να πάει πουθενά στην πανάκριβη Ελλάδα του Ευρώ, αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορεί ούτε με βενζίνη να το γεμίσει. Κάποτε ο Έλληνας αγόραζε με τα τσουβάλια τα καλύτερα φρούτα και λαχανικά της Ευρώπης και απλά ζήλευε τον Βορειοευρωπαίο, ο οποίος είχε ηλεκτρονικό ψυγείο στο σπίτι του. Σήμερα έχει και ο ίδιος ένα τέτοιο ψυγείο, αλλά δυστυχώς γι’ αυτόν όταν δεν είναι άδειο, είναι γεμάτο από τα μεταλλαγμένα “σκουπίδια”, τα οποία προβλέπεται να δίνουν οι πολυεθνικές στην πλέμπα της Ευρώπης.
Σήμερα, που, λόγω παγκοσμιοποίησης, έγινε και ο Έλληνας “Βορειοευρωπαίος”, δεν του αρέσει. Στην αρχή του άρεσε, αλλά τώρα δεν του αρέσει. Στην αρχή του άρεσε, όταν έπαιρνε φτηνά μίξερ, αλλά τώρα, που δεν έχει φρούτα να βάλει μέσα σ’ αυτά, δεν του αρέσει. Στην αρχή του άρεσε, όταν έπαιρνε φτηνές φωτογραφικές μηχανές, αλλά τώρα, που δεν μπορεί να ταξιδεύσει καθόλου, δεν του αρέσει. Αν αυτός ο Έλληνας, που “χόρτασε” τα gadgets αλλά πλέον άρχισε να πεινάει, αντιληφθεί ότι η Δραχμή μπορεί να τον ταΐσει και να τον “λιάσει” στον Ήλιο της Μεσογείου, έχει εγκαταλείψει την Ευρώπη και το Ευρώ χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Ο αναγνώστης αρχίζει κι αντιλαμβάνεται τι ακριβώς είναι αυτό που τρομοκρατεί τους Εβραίους, οι οποίοι κινούν τα παγκόσμια νήματα της Νέας Τάξης. Τι είναι αυτό που τους αναγκάζει να βάζουν Γερμανούς, Γάλλους και Αμερικανούς να “προσφέρονται” να βοηθήσουν την Ελλάδα. Τους τρομάζει μια παγκόσμια νομισματική κρίση, η οποία μπορεί να εμφανιστεί από μια ελληνική νομισματική “εκτροπή”. Μια κρίση, η οποία θα είναι ολέθρια, αν το “πετυχημένο” αρχικό παράδειγμα της Ελλάδας το ακολουθήσουν κι άλλοι. Πολλοί άλλοι, εφόσον το Ευρώ έχει σχεδιαστεί για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα συγκεκριμένων ευρωπαϊκών κρατών και όχι τα συμφέροντα των λαών της Ευρώπης.
Εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ισχυρών του ατλαντικού Βορρά εις βάρος των δήθεν ανίσχυρων του μεσογειακού Νότου. Στην πραγματικότητα όμως, αν ο Νότος εγκαταλείψει το Ευρώ, τότε ο λασπώδης ευρωπαϊκός Βορράς εκτός από πολλά λάχανα και πατάτες θα έχει και πολλές “νομισματοταπετσαρίες” σε διάφορα “ευρωχρώματα”. Ο συστηματικά δυσφημισμένος Νότος, τον οποίο τρέμουν οι πάντες. Γιατί; Γιατί ο Νότος της Ευρώπης είναι πράγματι τρομακτικός. Τερατωδώς τρομακτικός στο επίπεδο της οικονομίας. Τρομακτικός για τους Βόρειους, οι οποίοι γνωρίζουν ότι, αν χάσουν έστω και στιγμιαία τον έλεγχό του, “τελείωσαν”.
Δεν μιλάμε για τα “πάγια”, που μας μαθαίνουν στα σχολεία. Ότι ο Βορράς, που δίνει υποτίθεται τον πολιτισμικό “τόνο” στη σύγχρονη Ευρώπη, “δανείζεται” τα πάντα από τον μεσογειακό ελληνορωμαϊκό πολιτισμό. Ότι ο Βορράς, που “πουλάει” σε όλο τον κόσμο τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, το κάνει με αρχαία ελληνικά συγγράμματα. Ότι ο Βορράς, που “διαφημίζει” τον ευρωπαϊκό πολιτισμό στα παγκοσμίως διάσημα μουσεία του, στην πραγματικότητα έχει μέσα σ’ αυτά εκθέματα μόνον από τον Νότο. Δεν μιλάμε για τίποτε από όλα αυτά, εφόσον, σεβόμενοι τις αρχές της φιλοσοφίας των Ελλήνων, θεωρούμε τους πάντες συγκληρονόμους στα έργα τους. Σε αυτό το σημείο μιλάμε για το υλικό κεφάλαιο της ίδιας της Ευρώπης. Σε αυτό το κεφάλαιο και πάλι υπερέχει ο “φτωχός” Νότος.
Εκτός από την Κρήτη, την Κέρκυρα, την Ιταλική Ριβιέρα, την Κυανή Ακτή ή τη Μαγιόρκα, ο Νότος “τρομοκρατεί” τους πάντες, γιατί έχει και άλλα “όπλα”. Νότος είναι η Ρώμη, η Αθήνα, η Κωνσταντινούπολη, η Νίκαια, το Μόντε Κάρλο, η Βαρκελώνη κλπ.. Νότος είναι η Ferrari, η Lamborghini, η Maserati, η Alfa Romeo κλπ.. Νότος είναι η Augusta, η Dukati, η Bimota, η Aprilia κλπ.. Νότος είναι η Armani, η Versace, η Gucci, η Prada, η Ferre κλπ.. Νότος είναι όλο το ελαιόλαδο της Ευρώπης. Νότος είναι σχεδόν όλα τα φρούτα της Ευρώπης. Νότος είναι σχεδόν όλο το κρασί της Ευρώπης. Νότος είναι σχεδόν όλος ο καπνός της Ευρώπης. Νότος είναι η “εξώπορτα” της Ευρώπης, απ’ όπου μπαίνει το πετρέλαιο, το οποίο έχει ανάγκη. Είναι τόσα πολλά πράγματα ο Νότος της Ευρώπης, που πρέπει να ψάξεις πολύ για να καταλάβεις τι ακριβώς περισσεύει για τον Βορρά της.
Απλά ο Νότος είναι νικημένος και γι’ αυτό τον λόγο ανέχεται να τον βρίζουν και να τον προσβάλουν οι Βόρειοι σε καθημερινή βάση. Η δύναμή του όμως δεν κρύβεται. Η “φτωχή” Ελλάδα, που δήθεν πρέπει να τη “σώσουν”, παράγει κάθε χρόνο πλούτο ικανό να ταΐσει τον πληθυσμό της και ταυτόχρονα της περισσεύει πλούτος, για να “ευεργετήσει” τις πολεμικές βιομηχανίες των ιμπεριαλιστών. Όλων των ιμπεριαλιστών. Η Ελλάδα είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος πελάτης της πολεμικής βιομηχανίας της Γερμανίας, χωρίς να είναι η Γερμανία η πρώτη επιλογή της Ελλάδας.
Ένα κράτος δέκα εκατομμυρίων μπορεί και χρηματοδοτεί εξοπλιστικά προγράμματα πιο ακριβά από αυτά που χρηματοδοτεί η ίδια η Γερμανία για τον εαυτό της. Ποιο από τα μικρά αλλά “πλούσια” κράτη του Βορρά μπορεί ν’ ανταπεξέλθει σε τέτοια έξοδα; Μπορεί η Ολλανδία, η Δανία ή το Βέλγιο; Για τους πρώην Ανατολικούς δεν συζητάμε καν. Αυτοί δεν έχουν χρήμα ούτε για ν’ αγοράσουν μαντήλια για να κλάψουν. Όλοι όμως ανεξαιρέτως αυτοί οι Βόρειοι έχουν κοινή άποψη περί Νότου. Εξυπνάδες για τζατζίκια και σουβλάκια γνωρίζουν να λένε, αλλά τους τόνους των χρημάτων, που φεύγουν από το Αιγαίο, τους παίρνουν χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Ακόμα και σήμερα στην μεγάλη κρίση η Ελλάδα εξακολουθεί να “χρηματοδοτεί” τις οικονομικές ακμές των άλλων. Η Γερμανία κάνει “νάζια”, για να “σώσει” δήθεν την ελληνική οικονομία και μέχρι να συμβεί αυτό σώζεται η ίδια με τις τεράστιες ελληνικές παραγγελίες. Η Ελλάδα είναι αυτή, που δήθεν ζητά χρήματα από τη Γερμανία και για έναν “μυστηριώδη” λόγο η Γερμανία είναι αυτή, που φεύγει από την Ελλάδα με γεμάτες τις “βαλίτσες” της. Η Ελλάδα καταγγέλλεται για διαφθορά και η Γερμανία φυγαδεύει τους “Χριστοφοράκους” διαφθορείς της. Η Ελλάδα καταγγέλλεται για τεράστια ελλείμματα και η Γερμανία προσπαθεί ακόμα και τώρα την ύστατη ώρα να της “φορτώσει” μέχρι και ελαττωματικά υποβρύχια. Ό,τι προλάβουν ν’ αρπάξουν οι “σωτήρες”.
Πάνω στη μεγάλη κρίση φαίνεται και ο “χαρακτήρας” κάποιων. Τώρα, στη μεγάλη ανάγκη της Ελλάδας, οι Γερμανοί βιάζονται να τη βάλουν να “ξεπουλήσει” το δημόσιο κεφάλαιό της. Βιάζονται ν’ αρπάξουν τη ΔΕΗ, τα Ελληνικά Πετρέλαια κλπ.. Επειδή είναι “καλοί” άνθρωποι. Για να μας “βοηθήσουν” το κάνουν. Μα, αν τα πάρουν αυτά, πώς θα βοηθήσουν; Θα τους τα χαρίσουμε, για να μας βοηθήσουν; Βοηθάς κάποιον, για να μην πουλήσει αυτά, τα οποία δεν πρέπει να πουλήσει. Δεν τον βοηθάς, δίνοντας του ψίχουλα και αφού έχεις πρώτα κρατήσει για λογαριασμό σου την πολύ ακριβότερη περιουσία του. Σε μια τέτοια περίπτωση καλύτερα είναι να πουλήσει τα περιουσιακά του στοιχεία σε τρίτους και να μην τον βοηθήσει κανένας. Τουλάχιστον να μην χρωστάει χάρες.
Όλα αυτά, όπως αντιλαμβανόμαστε, γίνονται, γιατί το επιτρέπει η δύναμη του Νότου. Η τεράστια πλουτοπαραγωγική του δύναμη. Όμως, όπως δεν κρύβεται η δύναμή του, έτσι δεν κρύβεται και η βία με την οποία ελέγχεται ο νικημένος. Φόρο κατοχής εισπράττουν οι Βόρειοι από τον Νότο. Παίζουν οι Βόρειοι με τα πάθη και τα μίση των Νότιων και τους εκμεταλλεύονται. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι η Ελλάδα ανήκει υποτίθεται στην Ε.Ε. και από τον πολεμικό ανταγωνισμό της με την υποψήφια για ένταξη Τουρκία κερδισμένη είναι η Γερμανία. Δύο “βαγόνια” της “ουράς” συγκρούονται μεταξύ τους, για να σπρώχνουν την υποτιθέμενη “ατμομηχανή” του “συρμού”.
Δύο δυνάμεις του Νότου ανταγωνίζονται σαν τα σκυλιά και τα κέρδη πηγαίνουν στη Γερμανία. Δύο θηρία “αιμορραγούν” ασύστολα και οι “τενεκέδες” με το “αίμα” πηγαίνουν κατ? ευθείαν στο Βερολίνο. Ένας λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος τι θα πίστευε; Ότι οι Γερμανοί θα ήθελαν να επικρατήσει ηρεμία στο Αιγαίο; Ότι οι Γερμανοί θα ήθελαν να υπάρχει ηρεμία στα “σύνορα” της Ευρώπης; Η ηρεμία δεν θα τους αποφέρει κέρδη. Αυτοί θέλουν να βάζουν τα κορόιδα του Νότου να εμφανίζονται σαν βάρβαροι και οι ίδιοι σαν ειρηνοποιοί με το αζημίωτο βέβαια. Τα κορόιδα να ξοδεύουν για τους “τσαμπουκάδες” και οι πονηροί να εισπράττουν εκ του ασφαλούς. Άρα, γιατί να μην υποθέσουμε ότι πίσω από τα ελληνοτουρκικά επεισόδια στην πραγματικότητα κρύβονται όλοι οι μεγάλοι μας “προστάτες”;
Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάμε για βία. Για ωμή βία σε όλα τα επίπεδα. Αναγκάζουν τις χώρες του Νότου να διαχειρίζονται το κεφάλαιό τους εις βάρος των συμφερόντων των λαών τους. Αναγκάζουν αυτές τις χώρες να γίνονται οι μεγαλοπελάτες τους, για να συντηρούν τη βιομηχανία τους. Με απειλές πολεμικών συρράξεων με την Τουρκία αναγκάζουν τους Έλληνες να πουλάνε γερμανικές ή ολλανδικές μπύρες στα νησιά του Αιγαίου. Με θερμά “επεισόδια” απειλούν τους Έλληνες μέχρι να μάθουν ότι δεν μπορείς να σερβίρεις πρωινό στο Αιγαίο, αν δεν έχεις γερμανικά λουκάνικα, γαλλικά τυριά και εγγλέζικες σοκολάτες. Με ταξιδιωτικές “οδηγίες” απειλούν τους Έλληνες, αν δεν αγοράσουν γερμανικά αυτοκίνητα, για να τα νοικιάζουν στους τουρίστες.
Αυτά, τα οποία γίνονται με απροκάλυπτο τρόπο στην Ελλάδα, γίνονται με τον άλφα ή βήτα τρόπο στο σύνολο του ευρωπαϊκού Νότου. Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάμε για φόρο υποτέλειας των νικημένων στους νικητές. Όταν τα ολλανδικά κέρδη στο Αιγαίο συναγωνίζονται τα ελληνικά, τι άλλο εκτός από “κατοχή” μπορεί να έχουμε; Απλά πράγματα. Οι Βόρειοι έχουν στήσει “χέρια”, “αντλίες” “απόχες”, “δίκτυα” και “φτυάρια” και αρπάζουν όσο περισσότερο μερίδιο πλούτου μπορούν από την παραγωγή του Νότου. Όσα περισσότερα κέρδη παίρνουν από τον Νότο, τόσο πιο “φτωχό” τον βλέπουν. Αυτό είναι το “παραμύθι” και αυτό θα λένε για όσο διάστημα δεν αντιδρά κανείς και οι ίδιοι επωφελούνται.
Αυτά βέβαια δεν τα λέμε για να δείξουμε πόσο “κακοί” είναι οι μεν και πόσο “καλοί” οι δε. Ελάχιστα μας απασχολεί αυτό, εφόσον σε γενικές γραμμές θεωρούμε ότι είναι ίδιοι καί οι μεν καί οι δε. Περιγράφουμε την κατάσταση μόνο και μόνο για να καταλάβει ο αναγνώστης πώς αυτή λειτουργεί. Απλά θεωρούμε ότι όλα πάνε με τη σειρά τους. Επί δύο χιλιάδες χρόνια ο Νότος ταλαιπωρούσε τον Βορρά. Επί δύο χιλιάδες χρόνια η μεσογειακή Ρώμη σκόρπιζε τον θρήνο στον ευρωπαϊκό Βορρά. Τους τελευταίους δύο αιώνες ήταν η σειρά των Βόρειων να κάνουν το ίδιο. Εκμεταλλεύονται τα πλεονεκτήματά τους εις βάρος των άλλων, όπως έγιναν και οι ίδιοι θύματα εκμετάλλευσης άλλων. Nothing personal όπως θα έλεγαν και οι Αγγλοσάξονες.
Τώρα, που φτάσαμε στα όρια, όλοι αυτοί φοβούνται την αντίδραση των θυμάτων τους. Φοβούνται την αντίδραση αυτών, οι οποίοι θα βρεθούν στο απόλυτο αδιέξοδο της πτώχευσης και θα δώσουν τη μάχη της επιβίωσης υπό καθεστώς τρόμου. Φοβούνται αυτούς, οι οποίοι διαθέτουν το κεφάλαιο, που επιτρέπει την αυτόνομη επιβίωση. Οι Εβραίοι αυτό το ενδεχόμενο τρέμουν. Το ενδεχόμενο να “συγκρουστεί” ο Βορράς με τον Νότο. Εξαιτίας της παρατεταμένης και δυστυχώς γι’ αυτούς αδιέξοδου οικονομικής κρίσης, με την πρόκληση ενός ανεξέλεγκτου πανικού, υπάρχει κίνδυνος ν’ αλλάξουν άρδην τα πράγματα εις βάρος τους. Αν ανάμεσα στα ευρωπαϊκά κράτη επικρατήσει το πνεύμα του ”ο σώζων εαυτώ σωθήτω”, μπορεί να διασπαστεί νομισματικά η Ε.Ε.
Αυτός είναι ο μέγας κίνδυνος τώρα. Να διασπαστεί ο Ατλαντικός Βορράς από τον Μεσογειακό Νότο και ο καθένας από αυτούς να λειτουργεί κατά βούληση με βάση το δικό του κεφάλαιο. Να διασπαστεί η θεμελιακή “υποδομή” της Ευρώπης και να βρεθεί στον “αέρα” η “ανοδομή” των ιμπεριαλιστών και κατ’ επέκταση τόσο το Ευρώ όσο και το Δολάριο. Να οδηγηθούμε σε μια κατάσταση, όπου ο καθένας να θέλει να εκμεταλλευτεί εις βάρος του άλλου το δικό του κεφάλαιο και σ’ αυτήν την περίπτωση το πλεονέκτημα πλέον το έχει ο Νότος. Ο Νότος, ο οποίος, αν ανακαλύψει τις δυνατότητές του, θα θέλει να προστατεύσει αυτό το κεφάλαιο ακόμα και με τα όπλα του από τους άρπαγες και σφετεριστές του Ατλαντικού Βορρά.
Οι Εβραίοι, που είναι οι ευνοημένοι και κατά τη γνώμη μας από τους βασικούς εμπνευστές του ατλαντικής εφαρμογής υπερεθνικού παγκόσμιου νεοταξικού σχεδιασμού, γνωρίζουν ότι μια τέτοια εξέλιξη όχι απλά δεν τους συμφέρει, αλλά τους απειλεί. Απειλή θανάσιμη, αν σκεφτεί κάποιος ότι το σύνολο του πλούτου τους το έχουν τοποθετημένο σε χρηματοοικονομικά “προϊόντα” συνδεδεμένα άμεσα με τα υπάρχοντα κυρίαρχα νομίσματα αυτού του κόσμου, που είναι το Ευρώ και το Δολάριο. Μια νομισματική κρίση μπορεί να τους τελειώσει μέσα σε λίγες ημέρες. Γιατί; Γιατί θα μετατρέψει τα χρήματά τους σε απλές “ταπετσαρίες”. Το πιο ακριβό “κομφετί” της παγκόσμιας ιστορίας. Θα έχουν το άπειρο χρήμα να σκεπάσουν μια “έρημο”, την οποία οι ίδιοι θα πρέπει να διαβούν ως φτωχοί.
Σε μια επανεμφάνιση του εθνικού σχεδιασμού, οι Εβραίοι θα την πατήσουν σκληρά. Πολύ σκληρά. Πάρα πολύ σκληρά. Τα κράτη θα “κλείσουν” τις οικονομίες τους και οι Εβραίοι δυστυχώς γι’ αυτούς δεν θα είναι μέσα σ’ αυτές. Ούτε καν ως πρόσωπα θα είναι μέσα σ’ αυτές, εφόσον εδώ και καιρό και εξαιτίας των αναγκών της Νέας Τάξης παριστάνουν τους πολίτες του κόσμου, χωρίς να έχουν μια φυσική βάση κάπου συγκεκριμένα. Σε μια τέτοια περίπτωση οι λαοί, που σήμερα τους χρωστάνε τόνους χρήματα, θα τους “γράψουν” κανονικά. Οι λαοί μπορούν να ρίξουν τις “κανονιές” των αιώνων στις εβραϊκές τράπεζες. Στις τράπεζες των εγκληματιών, οι οποίοι διέπραξαν τα τελευταία μεγάλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Στις τράπεζες της Goldman Sachs, Deutsche Bank, Citibank κλπ.. Οι λαοί δεν έχουν να φοβούνται τίποτε από αυτούς.
Μια συμμορία ιδιωτών κερδοσκόπων δεν μπορεί να απειλήσει κανέναν. Πόσο μάλλον ολόκληρους λαούς, τους οποίους τους οδήγησαν οι ίδιοι στην πείνα και την εξαθλίωση. Σε μια τέτοια περίπτωση αυτή η συμμορία κερδοσκόπων που με τα κλεμμένα χρήματα των λαών παριστάνουν τους διεθνείς κοσμοπολίτες, θα είναι παντού ανεπιθύμητοι. Δυστυχώς γι’ αυτούς αυτό είναι και το πιο πιθανό ενδεχόμενο. Είναι όλοι τους “σεσημασμένοι” ως διεθνείς κερδοσκόποι και δολοφόνοι οικονομιών και λαών. Τέτοιους ανθρώπους, που τους ενώνει η κοινή εβραϊκή καταγωγή, μόνον το Ισραήλ θα είναι διατεθειμένο να τους φιλοξενήσει. Μόνον με Σέκελ τους βλέπουμε στις τσέπες στο άμεσο μέλλον. Λίγα Σέκελ, γιατί η οικονομία του Ισραήλ δεν είναι και ό,τι πιο θηριώδες στη Μεσόγειο. Στην προσεχώς φανατικά αντισιωνιστική Μεσόγειο.
Απλά πράγματα. Οι εθνικές οικονομίες αποτελούν σήμερα “λεία” των Δολαρίων και των Ευρώ, αλλά, αν αυτές για τον οποιονδήποτε λόγο απομονωθούν, όλοι όσοι είτε ιδιώτες είτε κράτη έχουν σήμερα Δολάρια και Ευρώ, δεν θα έχουν θέση σε αυτές τις οικονομίες. Τι σημαίνει αυτό; Ότι σήμερα, εξαιτίας του σχεδιασμού, όποιος έχει Ευρώ, έχει και το “δικαίωμα” να το μετατρέπει σε κεφάλαιο μέσα στις χώρες του Ευρώ. Ο πλούτος του δηλαδή στο υπερεθνικό νόμισμα έχει αντίκρισμα κεφαλαίου σε όλα τα κράτη όπου αυτό το νόμισμα ισχύει. Αν αλλάξει αυτός ο σχεδιασμός, χάνεται αυτό το δικαίωμα. Ευρώ θα εξακολουθείς να έχεις, αλλά αυτό δεν θα γίνεται οικόπεδο στο Αιγαίο. Όταν υπάρχει προστατευτική νομισματική πολιτική, όλα αυτά τα δικαιώματα “περιορίζονται” αυτόματα. Απομονώνεται το κεφάλαιο από τα “σύμβολα” του πλούτου όπως είναι τα χρήματα και η μεταξύ τους “επαφή” γίνεται με διαφορετικούς νόμους και κανόνες.
Σε μια τέτοια περίπτωση, αν γενικευτεί μια νομισματική κρίση, που θα ξεκινήσει από την Ελλάδα, μπορεί να καταστρέψει τους “international” Εβραίους. Αν την Ελλάδα την ακολουθήσει σε μια ανάλογη πολιτική μια Ιταλία ή μια Ισπανία, τότε τα πράγματα θα είναι δύσκολα γι’ αυτούς που έχουν τον πλούτο τους σε χρήμα και δεν το έχουν μεταλλάξει σε κεφάλαιο. Θα έχουν τόνους νομίσματος μιας “υπερβατικής” οικονομίας, η οποία δεν θα ανήκει στον Πλανήτη μας. Οι εμπορικές εταιρείες, που σήμερα λυμαίνονται τις αγορές, απλά δεν θα επιβιώσουν. Όσες δεν θα βάλουν “λουκέτο” μόνες τους, θα αποβληθούν, λόγω των προστατευτικών μέτρων, που πάντα λαμβάνουν οι οικονομίες, προκειμένου να προστατεύσουν τα νομίσματά τους.
Εξαιτίας των λαθών των δυνάμεων του Ατλαντικού η Μεσόγειος είναι πολύ κοντά σε μια ολική επαναφορά και νίκη της. Από τον φόβο της ανάκαμψης της Μεσογείου οι Ατλαντιστές προσπαθούν μέχρι τέλους να ελέγξουν πάση θυσία τους λαούς της. Αυτοί χρηματοδοτούν όλα τα “μυγοχέσματα”, που την κυβερνούν εις βάρος των λαών της. Ανθρώπινα “απολειφάδια” σαν τον Αθνάρ, τον Σημίτη ή τον Μπερλουσκόνι. Μόνον με τέτοιο κομπλεξικό “σκουπιδαριό” μπορούσαν να είναι σίγουροι ότι θα την ελέγχουν. Μόνον με “Γιωργάκηδες” ήταν σίγουροι ότι θα την ελέγχουν. Από εκεί και πέρα με κύριο μοχλό τη Γαλλία του Παρισιού και όχι τη Γαλλία της Μασσαλίας ή της Νίκαιας προσπαθούν να “καπελώσουν” τους πάντες. Για να διασφαλίσει το Παρίσι την εσωτερική υπεροχή του έναντι των άλλων γαλλικών πόλεων του Νότου, “προδίδει” τη Μεσόγειο, εφόσον παραδίδει τη Γαλλία στην τυφλή συμμαχία των Βόρειων Χωρών.
Στην πραγματικότητα η Γαλλία είναι η μόνη μεσογειακή δύναμη, η οποία συνειδητά προδίδει τη Μεσόγειο. Η μόνη μεσογειακή δύναμη, της οποίας η πρωτεύουσα δεν έχει την παραμικρή σχέση με τη Μεσόγειο. Η Γαλλία του Παρισιού. Η “Γαλλία”, η οποία είναι πιο “μακριά” από τη Μεσόγειο απ’ ό,τι είναι η Βαυαρία του Μονάχου. Η “Γαλλία”, η οποία έχει μετατρέψει η ίδια οικειοθελώς και εγκληματικώς τη μεσογειακή της πλευρά σε “πίσω” αυλή της Γαλλίας. Αυτό ακριβώς συμβαίνει. Η Γαλλία συμμετέχει συνειδητά σε παιχνίδια εις βάρος της Μεσογείου και των λαών της. Όλων των λαών της. Ακόμα και των Γάλλων, οι οποίοι κατοικούν στις μεσογειακές ακτές της. Των μεσογειακών Γάλλων, οι οποίοι από την παριζιάνικη γαλλική επανάσταση και εντεύθεν καθηλώθηκαν μόνιμα στο περιθώριο της γαλλικής πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής.
Γι’ αυτόν τον λόγο, ενώ τα πάντα μέσα στην Ε.Ε. καθορίζονται από τον Γαλλογερμανικό άξονα, η Γαλλία δεν εμφανίζεται ποτέ στο ίδιο “κάδρο”. Δεν εμφανίζεται ποτέ με την εικόνα που πραγματικά της αντιστοιχεί. Αφήνει επίτηδες τη Γερμανία να εμφανίζεται ως η σκληρή αντιμεσογειακή “πρωταγωνίστρια” του ευρωπαϊκού ατλαντισμού. Αυτό το κάνει, για να μπορεί η ίδια να “ανακατεύεται” με τα θύματα της γαλλογερμανικής πολιτικής. Αυτό το κάνει, για να μπορεί αυτός ο ατλαντικός άξονας να εκμεταλλεύεται τους μεσογειακούς λαούς. Ακριβώς, επειδή η Γαλλία του Παρισιού βολεύεται από τον ατλαντικό σχεδιασμό που την κατατάσσει μόνιμα στις Μεγάλες Δυνάμεις προδίδει τη Μεσόγειο.
Με αυτόν τον τρόπο ο βάλτος της Βρετάνης επιβάλλεται στις γαλλικές ακτές της Μεσογείου. Με αυτόν τον τρόπο λαμπερές πόλεις όπως η Μασσαλία ή η Νίκαια, οι οποίες άκμαζαν επί αιώνες, βρίσκονται σε μια μόνιμη “σκιά” πίσω από το ομιχλώδες και υγρό Παρίσι. Με αυτόν τον τρόπο οι επί αιώνες avant-garde “ηλιοκαμένοι” Γάλλοι του Νότου παραμένουν “πίσω” από τους “χλωμούς” Γάλλους του Βορρά. Αυτό δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Αυτό το φαινόμενο υπάρχει από την εποχή του Ναπολέοντα.
Υπάρχει από την εποχή κατά την οποία “καπελώθηκε” η επανάσταση των λαών και όλοι μαζί οι Ατλαντιστές χτυπούσαν από κοινού τόσο την ιταλική χερσόνησο όσο και την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τους λαούς τους. Δεν τάιζαν οι Βρετανοί τζάμπα τον πιο διάσημο Γάλλο κοντό. Γι’ αυτόν τον λόγο αιώνες μετά εμφανίζεται ένας άλλος Γάλλος κοντός να τον μιμείται. Εμφανίζεται ο Εβραίος Κοντοσαρκοζί ν’ αναλαμβάνει στο όνομα της Γαλλίας όλες τις πρωτοβουλίες που αφορούν τη Μεσόγειο.
Η πόλη, η οποία βρίσκεται μισή ώρα μακριά από το Λονδίνο και πιο βόρεια από το Βερολίνο, αναλαμβάνει να μπει επικεφαλής των δυνάμεων της Μεσογείου. Η πόλη, που βλέπει τον ίδιο “Ήλιο” με το Λονδίνο και το Βερολίνο, θέλει ν’ αποφασίζει για τον “Ήλιο” της Μεσογείου. Όλα αυτά γίνονται εκ του πονηρού. “Τρέχουν” οι Εβραίοι από “μπροστά” παριστάνοντας τους Γάλλους, όχι για να οδηγήσουν την κατάσταση, αλλά για να μην την αφήσουν καν να “ξεκινήσει”. Βάζουν και πάλι τη Γαλλία να ηγηθεί των κινήσεων των κρατών της Μεσογείου, απλά για να μην την ξεκινήσουν κάποιοι άλλοι, τους οποίους δεν ελέγχουν. Βάζουν τη Γαλλία να “κινείται”, απλά για να μην υπάρχουν απειλητικές κινήσεις.
Απλά πράγματα, τα οποία δεν μπορούν να γίνουν απλούστερα. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοιες κινήσεις για όσο διάστημα η Γαλλία λειτουργεί προβοκατόρικα. Για να καταλάβει ο αναγνώστης τι σημαίνει προβοκατόρικη πολιτική, αρκεί να σκεφτεί ότι η Ατλαντική Γαλλία της Ε.Ε. προκαλεί την Τουρκία για την ένταξή της στην Ε.Ε. και ταυτόχρονα η ίδια Γαλλία, ως μεσογειακή χώρα, προσπαθεί να τεθεί επικεφαλής μιας παμμεσογειακής κίνησης, στην οποία η Τουρκία αναγκαστικά και από τη φύση της θα πρέπει να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πρωταγωνιστές.
Από τη στιγμή που ο Σαρκοζί διαπιστώνει ότι δεν “ταιριάζουν” τα πολιτισμικά “χνώτα” των Γάλλων με αυτά των Τούρκων, πώς θα “ενώσει” τις μεσογειακές δυνάμεις, μπαίνοντας επικεφαλής τους; Πώς θα ενώσει τις μεσογειακές δυνάμεις, τη στιγμή που οι μισές τουλάχιστον από αυτές τις δυνάμεις ανήκουν στη θρησκεία που δεν “χωνεύει” ο Εβραίος; Όταν αυτός αποδεδειγμένα δεν ανέχεται τους κοσμικούς κεμαλιστές Τούρκους, πώς είναι δυνατόν να ανεχθεί τους κοινούς Μωαμεθανούς, οι οποίοι κατοικούν στα παράλια της Μεσογείου; Γιατί; Προς χάριν της Μεσογείου; Δεν ταιριάζουν οι Γάλλοι με τους Τούρκους ως Ευρωπαίοι και ταιριάζουν ως Μεσόγειοι; Δεν ταιριάζουν αν συναντηθούν με “αυτοκίνητο”, ενώ δεν υπάρχει πρόβλημα αν συναντηθούν με “πλοίο”;
Εμείς, ως Έλληνες, δεν ανησυχούμε καθόλου για τις εξελίξεις. Σε άλλη περίπτωση θα φωνάζαμε με όλες μας τις δυνάμεις “ΜΗ ΜΑΣ ΣΩΖΕΤΕ”. Αφήστε μας να “καταστραφούμε” αγκαλιά με τη “Δραχμούλα”. Διώξτε μας με τις κλωτσιές από τη ζώνη του Ευρώ. Τιμωρήστε μας για τα “κατασκευασμένα” στοιχεία με “αποβολή” από την ευρωζώνη. Τώρα όμως δεν έχει νόημα να φωνάζουμε τζάμπα. Γιατί; Γιατί δεν μπορούν να σωθούν ούτε καν οι ίδιοι. Γιατί είναι χαμένη υπόθεση η σωτηρία της ίδιας της Νέας Τάξης. Ακόμα κι αν τους “πιάσουν” όλες οι τακτικές κινήσεις, δεν έχει ζωή η Νέα Τάξη, ώστε να διαιωνιστεί η κατάσταση υπέρ των Ατλαντικών συμφερόντων.
Δεν έχουν χρόνο να “αφομοιώσουν” αυτά, τα οποία ενδεχομένως να έχουν “καταπιεί” εις βάρος των άλλων λαών. Το “αεροσκάφος”, που λέγεται Νέα Τάξη, “απογειώθηκε” αναίτια, εξαιτίας λανθασμένων εκτιμήσεων περί παγκοσμιοποίησης και τώρα “πέφτει” από έλλειψη “καυσίμων”. Ό,τι και να κάνουν, δεν το “σώνουν”. Από τη στιγμή που δεν κατάλαβαν το λάθος του μεθύστακα και βλάκα Τσόρτσιλ το 1945 και αντί να το διορθώσουν το επιβάρυναν το 1991 με τον επίσης μεθύστακα και επίσης βλάκα Μπους, δεν έχουν σωτηρία.
Έπαιξαν και έχασαν. Αυτό ήταν το μέγα λάθος τους. Δεν είχαν λόγο να παίξουν και όμως έπαιξαν. Δεν είχαν λόγο να ρισκάρουν το παραμικρό και όμως ρίσκαραν τα πάντα. Τώρα δεν υπάρχει δρόμος γυρισμού. Θέμα χρόνου είναι να “καταρρεύσει” πλήρως η ατλαντική Νέα Τάξη. Η πρώτη αυτοκρατορική τάξη πραγμάτων, η οποία απειλείται με κατάρρευση, λόγω βλακείας των διαχειριστών της. Δεν έχει καμία πιθανότητα ανάκαμψης. Οι εμπορικοί της “πάγκοι” θα ξηλωθούν από παντού. Οι βιομηχανίες “χαρτοφυλακίου” δεν θα επιβιώσουν. Η τεχνογνωσία θα πάψει να προστατεύεται από διεθνείς νόμους περί Πνευματικών Δικαιωμάτων και οι πάντες θα προσανατολιστούν στο ζητούμενο της παραγωγής και άρα της απασχόλησης.
Θέμα χρόνου είναι να φτάσουν στα όρια τους οι λαοί και ν’ αρχίσουν να “κλείνουν” η μία οικονομία μετά την άλλη. Όταν οι ίδιες οι ΗΠΑ φτάνουν σε σημείο να χρωστάνε πάνω από 13 τρις δολάρια, αντιλαμβανόμαστε πόσο αρνητικά είναι τα δεδομένα για όλους τους υπόλοιπους. Όταν η ίδια η Βρετανία φοβάται να μην μπει στην επιτήρηση, αντιλαμβανόμαστε σε τι κακό χάλι βρίσκονται οι υπόλοιποι. Όταν η Βρετανία δεν διαφέρει από την Αϊτή, το σύστημα δεν πάει μακριά. Σε μια τέτοια κατάσταση δεν έχει νόημα το τι κατάφερε κάποιος την προηγούμενη περίοδο. Αν κάποτε κατάφερε μια μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη ν’ αποκτήσει τον έλεγχο ενός τοπικού ΟΤΕ ή μιας τοπικής ΔΕΗ, σύντομα δεν θα έχει ιδιαίτερη σημασία. Όταν και αυτή η δύναμη θ’ αναγκαστεί να “κλείσει” την οικονομία της για να σωθεί, αναγκαστικά θα πρέπει να εγκαταλείψει όλες τις “κατακτήσεις” της.
Από τη στιγμή που εμείς πιστεύουμε ότι η Νέα Τάξη θα “καταρρεύσει”, σημαίνει ότι πιστεύουμε πως όχι μόνον οι ΗΠΑ αλλά και η Γερμανία θα αλλάξουν το οικονομικό τους “μοντέλο”, προκειμένου να διασωθούν. Προκειμένου ν’ αντιμετωπίσουν το ωστικό κύμα της κοινωνικής έκρηξης, το οποίο θα απειλήσει με καταστροφή τα συστήματά τους. Είναι θέμα “ενστίκτων” για το σύστημα. Όταν το μεγάλο σου πρόβλημα είναι η ανεργία, αναγκαστικά θα πρέπει να “κλείσεις” την αγορά σου και ν’ αφήσεις ανοικτά μόνον εκείνα τα “παράθυρα”, τα οποία επιτρέπουν στην οικονομία σου να παράγει. Τίποτε άλλο. Δεν ζητάς δικαιώματα, γιατί δεν σε συμφέρει να πληρώνεις δικαιώματα. Δεν ζητάς μερίδια από τις αγορές των άλλων, γιατί δεν αντέχεις να δίνεις μερίδιο από τη δική σου.
Αυτό θα γίνει και τώρα. Για όσο διάστημα οι οσονούπω πρώην ιμπεριαλιστές δεν το κατανοούν, το μόνο που θα καταφέρνουν είναι να εκτίθενται περισσότερο οι ίδιοι και να απειλούν με “ξεσκέπασμα” όλους τους “δοσίλογους” συνεργάτες τους. Αν συνεχιστεί, για παράδειγμα, η σημερινή ιμπεριαλιστική πολιτική του γερμανικού κράτους, δεν θα αποδώσει κέρδη στη Γερμανία και απλά θα επιβαρύνει οριακά τη θέση των εδώ προδοτών Χριστοφοράκων, Βουρλούμηδων και Αθανασόπουλων. Σε σύντομο χρονικό διάστημα η γερμανική πολιτική θα “υποχωρήσει” αναγκαστικά, αλλά οι εν λόγω δοσίλογοι μπορεί ν’ αναγκαστούν να δουν την πλατεία Συντάγματος λίγο πιο ψηλά από τους υπόλοιπους Έλληνες. Περίπου δύο μέτρα πιο ψηλά.
Γι’ αυτόν τον λόγο δεν ανησυχούμε για τίποτε. Γι’ αυτόν τον λόγο δεν βιαζόμαστε να κάνουμε τίποτε. Δεν πρόκειται να προλάβουν να κάνουν τίποτε. Για τα λίγα που ανησυχούμε, αυτά είναι τα δευτερεύοντα. Για τα μικρά και τα ασήμαντα ανησυχούμε με τις σημερινές ραγδαίες εξελίξεις. Έχουμε, για παράδειγμα, “δικό” μας άνθρωπο, ο οποίος μπορεί να πάθει ζημιά από αυτήν την κολοσσιαία σύγκρουση συμφερόντων. Τον Εβραίο Γιωργάκη. Τον γνήσιο απόγονο του Μωϋσή και άλλων “δημοκρατικών” δυνάμεων της ερήμου.
Ήταν που ήταν λίγο χαζός ο γιος της Μαργαρίτας, θα τον “αποτελειώσουν” οι ιμπεριαλιστές με τα πολλά και μακρινά ταξίδια που τον αναγκάζουν να κάνει. Με τα αλλεπάλληλα κενά αέρος που έρχεται αντιμέτωπος εξαιτίας των συχνών πτήσεων θ’ αρχίσει να το “χάνει” τελείως ο γνωστός “φελλός” Giorgo. Λογικό είναι αυτό, εφόσον έχει γίνει εσχάτως ο πιο δημοφιλής “καλεσμένος” όλων των γνωστών κέντρων εξουσίας. Ο γιος της Μαργαρίτας …δημοφιλής; Ο καρπαζοεισπράκτορας του Κολεγίου …χαρισματικός; Κάπου υπάρχει πρόβλημα και πολύ φοβόμαστε ότι αυτό θα κάνει ζημιά στο “παιδί”. Αυτό φοβόμαστε, γιατί τον θέλουμε με “σώας τας φρένας” στην Πλατεία Συντάγματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου