Έπεσαν οι μάσκες;

• Είναι γεγονός ότι δύο γείτονες μπορούν να επιλύσουν τα προβλήματά τους συζητώντας, παρά πετροβολώντας ο ένας τον άλλον

Του Βασίλη Κυρατζόπουλου
Ως πάγια ανθρώπινη και δημοκρατική αρχή ο διάλογος και η διαλεκτική πάντα παράγουν κάποια αποτελέσματα ως προς την επίλυση πολλών προβλημάτων. Όμως το ερώτημα που τίθεται είναι: Με ποια «Θεία δώρα» πρέπει να είναι προικισμένοι οι συνδιαλεγόμενοι, ούτως ώστε να υπάρξουν θετικές λύσεις των προβλημάτων;
Αν και η απάντηση έχει δοθεί απ’ όλες τις φιλοσοφικές και θρησκευτικές σχολές, επανερχόμαστε πάντα στο ίδιο σημείο. Εάν δεν υπάρχει ειλικρινής προσέγγιση χρειαζόμαστε χίλια «Θεία δώρα», εάν αναζητούμε δίκαιη λύση αρκεί μόνο ένα: η ειλικρίνεια.
Κάτω απ’ αυτή την προσέγγιση θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε τη διήμερη επίσκεψη του Τούρκου Πρωθυπουργού στην Ελλάδα. Δηλαδή κατά πόσο οι δύο πρωθυπουργοί είναι ειλικρινείς μεταξύ τους και κατά πόσο οι δύο χωριστά με τους λαούς τους;
Εφόσον δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τις αποφάσεις που πάρθηκαν «κεκλεισμένων των θυρών», θα αρκεστούμε στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης που θέσαμε. Για τον Έλληνα πρωθυπουργό μπορούμε να επικαλεστούμε την μαρτυρία του κ. Dominique Strauss-Kan ότι οι οικονομικές προτάσεις επίλυσης του οικονομικού προβλήματος τέθηκαν από Ελληνικής πλευράς[1], και οι Έλληνες που διαθέτουν ακόμα μνήμη, ας θυμηθούν τις προεκλογικές δηλώσεις του κ. Παπανδρέου[2].
Χωρίς να επεκταθούμε στα του «οίκου μας», ας αναφερθούμε σε «αλήθειες» της απέναντι όχθης και καλύπτονται επιμελώς από την «άλλη τάξη πραγμάτων».
Οι πολίτες της Τουρκικής Δημοκρατίας ετοιμάζονται για δημοψήφισμα προς έγκριση ή απόρριψη αλλαγής του Συντάγματός τους (12/9/2010). Και μέχρι εκείνη την ημέρα η κυβέρνηση Ερντογάν δεν είναι διατεθειμένη να «ταράξει τα ήρεμα νερά» της πολιτικής ζωής. Άρα για 120 ημέρες θα ασχολούνται με «μεγαλεπήβολα σχέδια», που δεν θα επιφέρουν καμία βραχυπρόθεσμη αλλαγή στην πολιτική σκηνή του τόπου.
Οι φαινομενικές καινοτομίες του προτεινόμενου Συντάγματος είναι, η αποδυνάμωση του στρατού όσον αφορά την ανάμιξή του στον πολιτικό βίο της χώρας και η ενδυνάμωση των ανωτάτων πολιτικών δικαστηρίων, αναγκαία θεσμικά βήματα για τον εκδημοκρατισμό της χώρας. Όμως και με το προτεινόμενο Σύνταγμα τα πράγματα μένουν ως είναι ως προς την υπάρχουσα κοσμοθεωρία του Τουρκικού κράτους. Οι βασικές αρχές, μία γλώσσα, ένα έθνος, κοσμικό κράτος, Κεμαλισμός, παραμένουν ως είναι.
Οι γνώστες της τουρκικής πραγματικότητας γνωρίζουν κάποιες ζυμώσεις που γίνονται εδώ και είκοσι χρόνια σε θεωρητικό επίπεδο και σε διεθνή κλίμακα και κάποτε θα υλοποιηθούν. Άρα πρέπει να ψηλαφίσουμε την ρίζα της σημερινής επικρατούσας ιδεολογίας, που κάποιοι ατυχέστατα αποκαλούν «νεοθωμανισμός». Εφόσον καμία σημερινή επικρατούσα πολιτική δύναμη δεν στηρίζει την πραγματική πολυπολιτισμική μορφή της χώρας, η οποία απαγορεύεται και από το ισχύον αλλά και από το προτεινόμενο Σύνταγμα, και δεν θα ισχύουν οι «ευεργετικές ισλαμικές διατάξεις» της Οθωμανικής περιόδου, δεν υφίσταται Οθωμανικό περιβάλλον αλλά και δεν προσφέρεται έδαφος για να επαναδημιουργηθεί. Ας μην λησμονούμε ότι μέχρι τον 15ο αιώνα (σε Βαλκάνια, Ανατολία, Πόντο, Παλαιστίνη και Κασπία) οι πληθυσμοί στους οποίους κυριαρχούσαν οι συνεχιστές του Οσμάν, ήταν διαφορετικού πολιτισμού και διαφορετικής θρησκείας, που «ομογενοποιήθηκαν» με μηχανισμούς δεκαετιών, με αποκορύφωμα τα τεκταινόμενα της περιόδου 1860 - 1975.
Ποια είναι η σημερινή κατάσταση;
Fethullah Güven (Φετχουλλάχ Γκουβέν), και η επικρατούσα κοσμοθεωρία στην Τουρκία
Ο Fethullah Güven είναι ο εμπνευστής και υλοποιητής του μετριοπαθούς Ισλαμικού κινήματος, το οποίο είναι ο πυρήνας των ψηφοφόρων της σημερινής Τουρκικής Κυβέρνησης. Πρωτοεμφανίζεται στα τέλη του 1970, όταν η ποσόστωση ψήφου όλων των Ισλαμικών κομμάτων δεν ξεπερνούσε το 3% του εκλογικού σώματος. Είναι ο μοναδικός Τούρκος πολίτης που προστατεύτηκε από ειδικές δυνάμεις ασφαλείας της Τουρκίας στο εξωτερικό[3]. Η φύλαξή του από αόρατους (ή πραγματικούς) εχθρούς συνεχίστηκε και στην περίοδο που ξεκίνησαν οι ανακρίσεις και παραπέμπονταν στα Δικαστήρια Ύψιστης Ασφάλειας της Άγκυρας (Devlet Güvenlik Mahkemeleri, 22/8/2000).
Στο κατηγορητήριο που συντάχτηκε από τις διωκτικές αρχές αναφέρεται ρητά: «η ομάδα Fethullah Güven έχει διεισδύσει σε ανώτερα κλιμάκια της Εθνικής Παιδείας και της Εθνικής Ασφάλειας, όπως και στους περισσότερους κρατικούς θεσμούς» (1999/420). Έχοντας υπ’ όψη το βασικό στόχο του Ισλάμ (ότι, όλη η ανθρωπότητα θα συσπειρωθεί κάτω από το Κοράνι στο δρόμο που χάραξε ο Μωάμεθ), ας δούμε πώς αναφέρεται ο ίδιος στην θεωρεία και την υλοποίησή της, μέσα από τα έργα αλλά και από τις απομαγνητοφωνημένες κασέτες των διαλέξεών του:
«Τα κομβικά σημεία που μας καθοδηγούν στη Θεία τάξη (İlahî Nizam) είναι:
α) Ασφάλεια και Πληροφορία
β) Εκπαίδευση και Εταιρεία
γ) Τακτική και Στρατηγική
Όσοι υπηρετούν το Ισλάμ είναι φαντάροι. Όσοι δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι φαντάροι και συμπεριφέρονται αντίθετα των προδιαγραφών, σίγουρα θα τιμωρηθούν…
Με την οργάνωση εντός των σωμάτων ασφαλείας και των δικαστικών αρχών το κράτος θα αλωθεί αναίμακτα. Για να μη ζήσουμε την πανωλεθρία της Αλγερίας και της Συρίας του 1982 μέχρι να αποκτήσουμε την δύναμη να κουβαλάμε την γη στους ώμους μας και να σιγουρευτούμε ότι είμαστε ικανοί να διαχειριστούμε αυτή την δύναμη, ελέγχοντας κάθε Συνταγματική Αρχή της Τουρκικής Δημοκρατίας, κάθε βήμα θεωρείται πρόωρο. Μέχρι εκείνη την στιγμή το όπλο σου θα είναι η γενειάδα και η μαντίλα…
Για να φθάσουμε στο στόχο μας είναι θεμιτή κάθε πρακτική. Στην πορεία θα λέμε και ψέματα και θα κοροϊδεύουμε τα πλήθη. Διότι οι μαζικές κινητοποιήσεις είναι άχρηστο δώρο των Δυτικών. Για να υλοποιηθεί η εθνική μας πεποίθηση πρέπει να κινηθούμε με ισχυρό πνεύμα, και να έχουμε την υπομονή και την σιωπηρή συμπεριφορά των κοραλλιών. Σε κάθε γωνία που μπορούμε να αναπτυχθούμε πρέπει να ριζώσουμε αθόρυβα και με πόνο…»
Ο Gülen ζει στη χώρα που διαπρέπει και ο Κεμαλιστής Altuğ Taner Akçam, ο οποίος έχει χαράξει μία νέα γραμμή του Κεμαλισμού, με κύριο επιχείρημα: «σήμερα έχουμε διεκπεραιώσει τους περισσότερους στόχους που είχαν τεθεί κατά την ίδρυση του κράτους. Για να συνεχίσει την πρόοδο και να μην απομακρυνθεί από την Δύση, η Τουρκική Δημοκρατία πρέπει να αντιμετωπίσει την ιστορική πραγματικότητα». Μ’ αυτή την αντίληψη ο Akçam αποδέχεται τις γενοκτονίες που υπέστησαν οι Αρμένιοι και οι Πόντιοι.
Τέλος, το σύμβολο της «κόκκινης μηλιάς» του Παντουρκισμού είναι διαδεδομένο στις Τουρκικές φυλές: «Ο έλεγχος όλων των εδαφών που πάτησαν οι Τούρκοι και η απελευθέρωση όλων των τουρκικών φυλών που ζουν κάτω από ξένο ζυγό». Η πολιτική μετάφραση της θεωρίας είναι: «ο έλεγχος όλων των εδαφών από την Αδριατική μέχρι το Σινικό Τείχος». Η εσωτερική διαμάχη, που εμφανίζεται ως θεωρητικό δίλημμα είναι: Αν ο έλεγχος πρέπει να γίνεται με οικονομικά μέσα (μαλακή ισχύς, όπως αποκαλείται από τα think tanks των ΗΠΑ) ή με κατάκτηση των αντίστοιχων εδαφών (σκληρή δύναμη, όπως αποκαλείται από τα think tanks των ΗΠΑ). Μέχρι στιγμής εμφανίζονται νικητές οι υποστηρικτές της επιβολής με οικονομικά μέσα, εφόσον τα Τουρκικά φύλα το καθένα χωριστά μπορεί να ανεξαρτητοποιηθεί και να πορευθεί με την καθοδήγηση της μητέρας πατρίδας. Έτσι, χωρίς την αντίδραση των ένοπλων δυνάμεων, υλοποιήθηκαν οι εκκαθαριστικές πράξεις κατά των Ergenekon (Εργκενεκόν) και Βalyoz Harekatı (κίνημα Βαριοπούλας), που διατηρούσαν τον πυρήνα υποστηρικτών εδαφικής προσάρτησης.
Οι τρεις τάσεις στις ημέρες μας βρίσκονται επάνω στην ίδια ροπή και έχουν έναν ικανό ηγέτη, τον Ερντογάν, που κρατά τις ισορροπίες. Όμως μέχρι πότε;
Η θέση της Ελλάδος και η Πολιτική των Πολιτικών μας
Η αντίσταση προς τις ιμπεριαλιστικές τάσεις, που εμφανίστηκαν στην περιοχή μας (τώρα ονομάζονται παγκοσμιοποίηση, για να μην επαναχρησιμοποιηθεί η πραγματική λέξη, που καθιερώθηκε από την παγκόσμια αριστερά), πρέπει να είναι προς όλες τις κατευθύνσεις και όχι μόνο. Πράγμα δύσκολο που χρειάζεται γνώση, συντονισμό και αγώνα.
Αν και στις αρχές της δεκαετίας του 90 τα βαριά πυροβολικά των think tanks, Robert D. Kaplan (Balkan ghosts and the Arabists, The coming Anarchy), Samuel P. Huntington (Clash of Civilization), Noam Chomsky (Language and Thought, The Minimalist Program) κ.ά. ενημέρωναν την διεθνή κοινή γνώμη για τα επερχόμενα, και όλοι είχαν αναφορές στην Ελλάδα, ο πολιτικός κόσμος της Ελλάδος δεν αντιλήφθηκε τα μηνύματα. Ούτε τα ΜΜΕ αλλά ούτε και οι υγιώς σκεπτόμενοι προβληματίστηκαν. Κανείς δεν αφουγκράστηκε την ταυτόχρονη εμφάνιση και εξολόθρευση των αχυράνθρωπων των 7 αδελφών, του Κοσκωτά στην Ελλάδα και του Asil Nadir στην Τουρκία αντίστοιχα.
Η «ορθώς σκεπτόμενη» Τουρκική άρχουσα τάξη, που αντιλήφθηκε τα μηνύματα, κατόρθωσε να πείσει τις αντίστοιχες της Ρωσίας και των Η.Π.Α., ότι είναι ικανή να διατηρήσει τις πολιτικές ισορροπίες σε Βαλκάνια, Μέση Ανατολή, πέριξ της Κασπίας Θάλασσας και να δημιουργήσει προβλήματα στην Ε.Ε. Αναλαμβάνει παράλληλα και το ρόλο του «ρυθμιστή των πραγμάτων» στις προαναφερόμενες περιοχές. Η Τουρκία αν και υποστηρίζεται από τις διεθνείς συγκυρίες, έχει (ή είχε;) τρία εμπόδια, Ελλάδα, Ιράν και Συνθήκη Λοζάννης.
Στην δεκαετία που διανύσαμε, όταν Akçam και Gülen δραστηριοποιούνταν ο καθένας με διαφορετικό σκοπό αλλά στον ίδιο χώρο (πλησίον των think tanks) με προσωρινή ίδια πορεία, η Ελλάδα με τις διεθνείς συγκυρίες, που της προσφέρθηκαν, θα μπορούσε να ανακόψει την επιταχυνόμενη εξάπλωση. Ας τις δούμε και ας συλλογιστούμε την αντίδραση των «ηγετών μας»:
Α) Διεθνείς συμβάσεις που υπογράφονταν στα Βαλκάνια, όπως:
Α1) H Ενδιάμεση Συμφωνία με ΠΓΔΜ: Ακριβώς μετά την εφαρμογή (15/10/1995) της, η Τουρκία πλησιάζει την ΠΓΔΜ. Εκτός του ότι την αναγνωρίζει ως Δημοκρατία της Μακεδονίας, προβαίνει σε εμπορικές και στρατιωτικές συμφωνίες. Η Ελλάδα με την πρώτη παραβίαση από πλευράς ΠΓΔΜ, θα μπορούσε ή να ακυρώσει την Ενδιάμεση Συμφωνία ή να ζητήσει ανταλλάγματα από την Τουρκία (ως ατμομηχανή των γεγονότων) σ’ ότι αφορά τις σχέσεις των δύο χωρών. Σιωπώντας προς και στις δύο κατευθύνσεις εμφανίζεται σήμερα ηττημένη και στα δύο μέτωπα.
Α2) Όταν ζητήθηκε η γνώμη της Ελλάδος για το «Σχέδιο Αχτισάαρι» για την διευθέτηση του καθεστώτος του Κοσόβου, που υπογράφθηκε στις 26/3/2007, έχοντας ανοικτό το μέτωπο της Θράκης και της Κύπρου, αλλά και με γνώση της κατάστασης σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο, μπορούσε να προβάλει και να ζητήσει την επίλυση των προγενέστερων ομοίων προβλημάτων στην περιοχή και να σταματήσει την προέλαση των τουρκικών συμφερόντων στο στρατηγικότερο σημείο των Βαλκανίων.
Το σχέδιο Αχτισάαρι σημειώνεται ως «μοναδικό» (unique), διότι αφορά μόνο το Γιουγκοσλαβικό πρόβλημα. Όμως αναμένουμε να υποβληθεί ένα παρόμοιο σχέδιο (ως δοκιμασμένο) προς επίλυση του Κυπριακού. Ελλείψει Παπαδόπουλου και πυγμής Κυπριακού λαού, που αντιστάθηκαν στο παράνομο σχέδιο Ανάν (σύμφωνα με τα σημερινά διεθνή πρότυπα), το οποίο είχε αποδοχή από τον Ελλαδικό πολιτικό κόσμο σε ποσοστό 75%, το νέο σχέδιο με ψευδοδιλλήματα και με πιέσεις των «οικονομικών δυσχερειών» ίσως περάσει σε βάρος του Ελληνισμού.
Β) Στην εικοσαετή επέτειο υπογραφής «Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας» στις 9-10/12/2002, επανέρχεται η ιδέα επαναδιαπραγμάτευσης του άρθρου 56, το οποίο ρυθμίζει και τα βασικά περί ΑΟΖ. Δηλαδή οι συζητήσεις θα επικεντρώνονταν στον ορισμό «κυριαρχικά δικαιώματα στο ΑΟΖ», υφαλοκρηπίδα, αιγιαλίτιδα ζώνη και συνδικαιώματα των ομόρων προς αυτή. Ενώ η Ελλάδα είχε παραμείνει στο «βυθίστε το Χώρα», η Τουρκική Δημοκρατία εκμεταλλευόμενη τις εμπειρίες της από τις Διεθνείς Διασκέψεις διαφόρων Διεθνών Οργανισμών σ’ ότι αφορά τον Εύξεινο Πόντο, διαμορφώνει ανάλογα, τις Αρχές Ναυσιπλοΐας, το Ποινικό Δίκαιο και τις Αρχές Διάσωσης σε Διεθνείς Θάλασσες με ανάλογο εξοπλισμό.
Γ) Ολυμπιακοί Αγώνες 2004: Ενώ κάθε διοργανώτρια χώρα από την μία υποκύπτει σε «πιέσεις της αγοράς» για να προμηθευτεί τα απαραίτητα και μη για πρώτες ύλες και εξοπλισμούς (όπως C4I, ατσάλι κ.λ.π.), από την άλλη πιέζει να έχει και κάποια οφέλη. Οι πολιτικοί μας παρά να εξαργυρώσουν τα σχετικά συμβόλαια με εθνικές απαιτήσεις, προτίμησαν παίζοντας για πολύ καιρό την προεδρεία και τις θέσεις διοργανωτικής επιτροπής, να αποκομίσουν ατομικά οφέλη.
Δ) Λισσαβόνα, 13/12/2007: Πηγαίνοντας στην Λισσαβόνα ήταν γνωστό σ’ όλα τα μέλη της Ε.Ε, ότι η Τουρκία με την συμπεριφορά της έδειχνε να ενδιαφέρεται περισσότερο για τα κονδύλια και όχι για την πλήρη ένταξή της στην Ε.Ε. Η Ελλάς στην περίοδο επαναπροσδιορισμού των Ευρωπαϊκών Αρχών, μπορούσε να ζητήσει την διασφάλιση σ’ ότι αφορά το Α.Ο.Ζ., ως Ευρωπαϊκή επικράτεια και άμυνα κατά Casus Belli για την νόμιμη προέκταση των χωρικών υδάτων της σε 12 ναυτικά μίλια. Προφανώς εμφανιστήκαμε χωρίς πρόταση, θυσιάζοντας εθνικά ύδατα.
Ε) ΟΗΕ και ΟΑΣΕ: Η Ελλάδα την περίοδο 2005 – 2006 ήταν μέλος του Σ.Α. του ΟΗΕ. Ενώ το Συμβούλιο από το 1974 κάθε χρόνο τουλάχιστον για δύο συνεδριάσεις συζητούσε το Κυπριακό, η χώρα μας όντας μέλος του Συμβουλίου και κατέχοντας την προεδρεία για έξι μήνες δεν προέβαλε καμία θέση άλλα ούτε πίεσε για εφαρμογή των προγενέστερων αποφάσεων (σ’ ότι αφορά την υποχώρηση των ξένων στρατευμάτων). Από την άλλη δεν ανέδειξε το μειονοτικό πρόβλημα στην Τουρκία υποδεικνύοντας την Γιουγκοσλαβία και τη Δυτική Όχθη (Παλαιστίνη-Ισραήλ), που επίσης κάθε χρόνο οι δύο ευαίσθητες περιοχές απασχολούν το Συμβούλιο τουλάχιστον για δύο συνεδριάσεις. Η Τουρκική Δημοκρατία παίρνοντας την σκυτάλη από την Ελλάδα, την περίοδο 2009 – 2010 προέβαλε θέση «τρομοκρατικών επιθέσεων στο Αιγαίο» και υποδεικνύει τις ένοπλες δυνάμεις της ως μοναδική αποτελεσματική λύση του προβλήματος!
Το 2009 η Ελλάδα είχε την Προεδρία του ΟΑΣΕ, οργανισμός ευαίσθητος για ανθρώπινα δικαιώματα και με τεράστια προσφορά σε Βαλκάνια και Κασπία. Ενώ η συνεισφορά μας ως μέλος μας κοστίζει 1,3 εκ. Ευρώ ανά έτος, η μοναδική δράση της Ελλάδος την περίοδο ήταν η διοργάνωση συνεύρεσης ΝΑΤΟ με ΟΑΣΕ στην Κέρκυρα στις 27–28/6/2009, με μυθικά έξοδα. Πλήρης απογοήτευση Ελλήνων της Οσετίας που περίμεναν λύσεις! Καμιά δράση στη Μολδαβία. Απλά συνεισφορά στα έξοδα και οργάνωση «parties at Corfu»!
Ο τρόπος δράσης του ελληνικού κράτους στις προαναφερόμενες περιπτώσεις, απόδειξε σ’ όλη την οικουμένη ότι η Ελλάδα ήταν εντελώς ανέτοιμη να αντιμετωπίσει και να αντεπεξέλθει σε «μεγάλα γεγονότα». Έτσι εκτός του ότι χάνουμε συμμάχους ενθαρρύνουμε εχθρούς και κερδοσκόπους, που η δράση τους δεν άργησε να εμφανιστεί. Μας επιβεβαιώνουν τα γεγονότα των τελευταίων μηνών.
Η Συνθήκη Λοζάννης
Η Συνθήκη Ίδρυσης της Τουρκικής Δημοκρατίας, που υπογράφθηκε στις 24/7/1923, σήμερα είναι τροχοπέδη στα μεγαλεπήβολα εθνικά σχέδιά της. Η Γαλλία, που αντιλήφθηκε το γεγονός, για να απεγκλωβιστεί από εγγυήτρια δύναμη, εδώ και πολλά χρόνια διοργανώνει διάφορα συνέδρια, που αφορούν τις μειονότητες. Σ’ ότι αφορά την Ρωμαίικη Κοινότητα, ουδέποτε κλίθηκαν οι αρμόδιοι στις συνεδριάσεις, όπου προέκυψαν διάφορες εκθέσεις με τις οποίες ενημερώνονται οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί. Από την άλλη, πολλά Πανεπιστημιακά παπαγαλάκια διαλαλούν ότι η Συνθήκη έχει ξεπεραστεί.
Ενώ με τους περίφημους «Νόμους Εξυγίανσης», η μειονότητα στην Κωνσταντινούπολη περίμενε να εξυγιανθούν τα δικαιώματά της, μέχρι σήμερα πανηγυρίζει το μόνο αυτονόητο δημοκρατικό δικαίωμα που της επιτράπηκε: Την επανεκλογή των Διοικητικών Συμβουλίων στα Ιδρύματα. Η Τουρκία δεν διατίθεται να επιστρέψει τα κατασχεμένα ακίνητα των Ιδρυμάτων, που ανέρχονται πάνω από 10.000 τεμάχια σ’ όλο τον Νομό της Κωνσταντινούπολης (από το 1927), που ήταν η πηγή εσόδων και επιβίωσης των ιδρυμάτων. Η κοινότητά μας πιέζεται να πανηγυρίσει μόνο την επιστροφή του Ορφανοτροφείου της Πριγκήπου. Το βασικό δικαίωμα ελευθερίας πίστης, που εκρέει από την Συνθήκη Λοζάννης αλλά και από την Παγκόσμια Διακήρυξη των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, γίνεται προσπάθεια από Τουρκικής πλευράς να ενταχθεί ως αντάλλαγμα στις διμερείς σχέσεις Ελλάδος – Τουρκίας (αν επιτευχθεί θα δημιουργήσει τεράστια μελλοντικά προβλήματα στους εναπομείναντες).
Ενώ η Τουρκία με τα άρθρα 15, 16 της Συνθήκης Λοζάννης και με τη Σύμβαση του Μοντρέ (7/8/1932) ξεκαθαρίζει την θέση της σ’ ότι αφορά το Αιγαίο, σήμερα και οι εγγυήτριες δυνάμεις των συμβάσεων κάνουν τα «στραβά μάτια» στις παραβιάσεις και στις απαιτήσεις που προβάλλονται από την Τουρκία. Με το Γ’ τμήμα της Συνθήκης, η Τουρκία αναγνωρίζει μειονότητες εντός της επικράτειάς της (τις οποίες παράτυπα περιόρισε σε Ελληνική, Αρμένικη και Εβραϊκή) και με το άρθρο 37 δεσμεύεται, ότι δεν θα νομοθετήσει με τρόπο ούτως ώστε να δημιουργηθούν δημοσιονομικά προβλήματα σε βάρος των μειονοτήτων. Όμως ξεκινώντας από το πρώτο Σύνταγμά της (20/4/1924) μέχρι και στο προτεινόμενο Σύνταγμα που θα ψηφιστεί (12/9/2010), στις επιμέρους νομοθεσίες και διατάγματα αγνοούνται σταθερά τα δικαιώματα των μειονοτήτων.

Όταν πλησίαζε η Συνδιάσκεψη Ερντογάν - Παπανδρέου, οι προύχοντες της Ελληνικής μειονότητας προσήλθαν με δίκαια αιτήματα. Στα πρώτα 50 χρόνια της Τουρκικής Δημοκρατίας, οι ελληνικές κοινότητες δέχθηκαν σε βάρος τους 65 παραβιάσεις (από την Συνθήκη πρόληψης και τιμωρίας του εγκλήματος της γενοκτονίας, μέχρι διμερείς συμβάσεις)[4]. Η Ελλάδα παίζοντας θέατρο σκιών μπροστά σε δημοσιογράφους, παζάρευε την διάρκεια διάτρησης της Συνθήκης Σέγκεν, παραβλέποντας το Casus Belli που εκκρεμούσε κατά της χώρας.
Καλό θα ήταν να δούμε και την «αρχή της αμοιβαιότητας» (Mütekabiliyet), την οποία μεν οι Έλληνες πολιτικοί χρησιμοποιούν ως κάλυμμα και ωραιοποίηση γεγονότων, οι δε Τούρκοι πολιτικοί ως επιχείρημα «επίθεσης» κατά της ελληνικής κοινότητας.

	Θράκη*	Κων/πολη*
Σχολεία εν λειτουργία	238	9
Μαθητές	~4.000	233
Θρησκευτικοί χώροι: Τεμένη και Εκκλησίες αντίστοιχα	Ξάνθη 35 Κομοτηνή 158 Ροδόπη 85 Σύνολο 278 Αγνοείται ο ακριβής αριθμός ειδικά διαμορφωμένων χώρων προσευχής, που ανέρχονται περίπου σε 120 σ’ όλη την Θράκη, Γεν. Συν ~400(σύμφωνα με την Gözde Kılıç Yaşın)	Φανάρι 14, Ψωμαθείων 11, Σταυροδρομίου 6, Ταταούλων 7 Βοσπόρου 13, Δέρκων 10 Χαλκηδόνος 12, Πριγκηποννήσων 14 Μονές 11, Μετόχια 4 Αγιάσματα 12, Παρεκκλήσια 2 Σύνολο 116 Ίμβρου&Τενέδου 25
Πληθυσμός	~ 98.000 (1991 ΥΠ.ΕΞ)	~ 2.000 (2005)

(*)Στοιχεία από Υπ. Παιδείας, Θρακικά Μουφτεία και Οικουμενικό Πατριαρχείο Κων/πολης αντίστοιχα.

Εάν εξεταστούν οι ιστοσελίδες των Τουρκικών οργανώσεων της Θράκης, θα διαπιστωθεί η κατακραυγή κατά της Ελλάδας, ότι η Αθήνα είναι η μοναδική Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που δεν διαθέτει τέμενος (αγνοώντας τους 60 και πλέον ειδικά διαμορφωμένους νόμιμους και μη χώρους, που εξυπηρετούνται οι Μουσουλμάνοι κάτοικοι της Αττικής). Η Τουρκία προσπαθεί να ανταλλάξει την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης (που παύτηκε παράνομα βάσει του Διεθνούς Δικαίου και παραμένει παράνομα κλειστή βάσει και των Τουρκικών Νόμων) με ένα παραπάνω τέμενος στην Ελλάδα. Είναι γεγονός, ότι εάν το πετύχει ο Ερντογάν, βάσει των αρχών που εκρέουν από το Κοράνι, θα έχει εξασφαλίσει μία θέση στον παράδεισο!

Το Ιράν

Η στρατηγική θέση του Ιράν, ως πετρελαιοπαραγωγός χώρα που δεν ελέγχεται άμεσα από την Δύση, ως τροφοδότρια δύναμη της Κίνας αλλά και ως κεντρική δύναμη στήριξης των Σιιτών ανά την υφήλιο, ήταν και παρέμεινε η κύρια αιτία προστριβών με την Σουνιτική Οθωμανική Αυτοκρατορία πρώτα και Τουρκική Δημοκρατία έπειτα. Αν και την δεκαετία του 90 είχε άμεσες προστριβές με τη Ρωσία, και τις υπόλοιπες Κασπιακές δημοκρατίες, ως προς την χάραξη συνόρων στην λίμνη της Κασπίας, οι στρατηγικές αναγκαιότητες το ώθησαν στην συμφιλίωση με τη Ρωσία.
Στις ημέρες μας δέχεται αφόρητες πιέσεις για το πυρηνικό του πρόγραμμα. Χαρακτηρισμένο ως μία από τις «εστίες των κακών», προσπαθεί να αναβάλει όσο το δυνατόν περισσότερο το επερχόμενο κτύπημα.
Ο Ερντογάν πριν επισκεφθεί την Ελλάδα, είχε επιβλέψει τον Υπουργό Ενέργειας Taner Yıldız, στην υπογραφή συμφωνίας με την Ρωσία για την κατασκευή του πρώτου πυρηνικού σταθμού στην Τουρκία, που θα κοστίσει 20 δις. δολάρια. Στην Τουρκία σε ερευνητικό επίπεδο λειτουργούσε πυρηνικός αντιδραστήρας από την δεκαετία του 70 (Çekmece), όμως η Ρωσική Atomstroiexport θα έχει λόγο (και θα επιβλέπει) το πυρηνικό πρόγραμμα της ΝΑΤΟ’ικής Τουρκίας. Παράλληλα δε, ερχόμενοι σ’ επαφή με Βραζιλία «θα καθαρίζουν» το Ιρανικό Ουράνιο.
Δηλαδή το Ιράν εκτός από τον αγωγό NABUCO (για εξαγωγή φυσικού αερίου στην Ευρώπη) θα είναι δέσμιο και υπόχρεο στην Τουρκία και για το πυρηνικό του πρόγραμμα.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, η Τουρκία θα δηλώνει ότι «καταστρατηγεί τα συμφέροντά της», εάν επιτεθεί με τις υπόλοιπες ΝΑΤΟ’ικές χώρες στο Ιράν. Παράλληλα δε οι ΝΑΤΟ’ικές χώρες μη έχοντας την στήριξη των Τουρκικών υψομέτρων ή των Ρωσικών δυνάμεων, θα έχουν ελάχιστη τύχη επιτυχίας σε οποιαδήποτε στρατιωτική επέμβαση κατά του Ιράν.
Οι αλληλεξαρτήσεις θα επιβαρύνουν περισσότερο το Ιράν και μάλλον θα υποχωρήσει από τις περισσότερες διεκδικήσεις.
Συμπέρασμα
Έχοντας υπ’ όψιν την σημερινή κατάσταση, διαπιστώνουμε ότι το μοναδικό εμπόδιο στην υλοποίηση σχεδίων εξάπλωσης της Τουρκίας, είναι η Συνθήκη Λοζάννης. Εάν ο ελληνισμός αναγκαστεί να θυσιάσει αυτό το χαρτί, επιβάλλεται να ζητήσει ισχυρά ανταλλάγματα και εγγυήσεις. Η Τουρκία σήμερα είναι σε θέση να δώσει ό,τι και ό,τι, όσα και αν της ζητηθούν για να πετύχει το αντίστοιχο σχέδιό της. Και ως ιστορική αλήθεια θα προσπαθήσει να τα πάρει πίσω το συντομότερο δυνατό, κρατώντας όλα τα οφέλη της συναλλαγής υπέρ της.
Ελπίζουμε στην δύναμη του ελληνισμού ανά την οικουμένη, διότι με υπουργούς και πρωθυπουργούς βουτηγμένους «στην απληστία», ο ελληνισμός κινδυνεύει από μία νέα 29/5/1453…

Σημειώσεις:
[1] http://www.youtube.com/watch?v=sWIGP7a3N28
[2] http://www.youtube.com/watch?v=vb3WiQ809bM
[3] Όταν πληροφορείται από τις μυστικές υπηρεσίες ότι διενεργείται σχετική ανάκριση σε βάρος του, αναχωρεί για ΗΠΑ το Μάρτιο του 1999. Βλέπε, Necip Hablemitoğlu, Köstebek, 2008 Κωνσταντινούπολη.
[4] Βλέπε www.metarrythmisis.gr/htmls/istoria/5_treaty%20%oflausanne.htm και «Η Άγραφη Γενοκτονία», Εκδόσεις Τσουκάτου 2006, Kayıt Olunmamış Soykırım εκδόσεις Pencere, 2009.


Πηγή  
http://newworldorder-wakeup.blogspot.com/2010/05/blog-post_7425.html